Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Op bedevaart. Valkenburg

Published · Updated

En de beer is los. Eindelijk op pad naar Santiago de Compostela. Een pelgrimstocht maar dan op de brommer. Valkenburg is het eerste doel van vandaag. Omdat de trip zondagochtend vanuit Valkenburg begint heeft de reisleiding hier een hotel geboekt zodat we morgenochtend een beetje comfortabel kunnen starten. Top.

Ik zeg om 14:00 uur Olga gedag en ga op pad. Prachtig weer. Kan niet beter. Zeeën van tijd dus ik doe het op mijn gemak. De richting is Eindhoven, maar halverwege, ter hoogte van Tilburg, ben ik de snelweg al zat en vraag aan de TomTom een kronkelroute. Jawel, die optie heet echt zo. En zo doe ik een ruime honderd kilometer binnendoor door België. Prima rijden. En die Belgen hebben het zo slecht nog niet, als ik zo eens naar de honderden uit de kluiten gewassen optrekjes kijk waar ik langs kom. Taalgrens of niet, voor veel Belgen maakt het geen fuck uit, zo te zien. Die tientallen flitspalen zijn dan weer een beetje jammer. Ook trajectcontroles. Op gewone binnenwegen notabene, het moet niet gekker worden. Gelukkig waarschuwt mijn TomTom steeds keurig op tijd want anders zou het een duur ritje worden.

Met die pakweg dertig kilo bagage achterop is de KTM wat licht in de kop, merk ik. Het voorwiel kiest sneller het luchtruim dan ik gewend ben, als ik een beetje serieus gas gaf. Iets om rekening mee te houden. Rond 17:00 uur kom ik bij het hotel aan. Eenvoudig maar schoon en netjes. Geen klachten. De meeste deelnemers zijn er al. Vier dikke Honda Goldwings, een Harley, ook een paar dikke Ducati Multistrada’s. Die zijn vergelijkbaar met mijn KTM. Ook een Yamaha FJR 1200. Geen BMW GS1200, da’s opmerkelijk want zo’n beetje verplichte kost voor mensen in deze leeftijdscategorie. Blijkbaar kijken deze lui iets verder dan hun neus lang is. Ik noteer een plus.

Het parkeerterrein van het hotel is een grindbak. Da’s niet fijn met de brommer. Mijn jiffy zakt erin weg maar hij houdt het wel. De KTM blijft staan maar gerust ben ik er niet op. Dan arriveert de Harley. De eigenaar is ook niet blij als hij het grind ziet. “Ik kan hem er wel in rijden, maar hoe kom ik weg zonder Achteruit?”. Huh? Achteruit? Jazeker, die Goldwings hebben een Achteruit. Handig. Als je een motor hebt die dik vierhonderd kilo weegt. De Harley heeft geen Achteruit. Dus. En weegt dezelfde vierhonderd kilo. Een Achteruit is te vooruitstrevend voor die Amerikanen. En voor dat prijskaartje van veertig mille of daaromtrent kan je niet teveel eisen stellen. America First, volgens Trump. Dokken en niet zeiken. Maar dan biedt de hoteleigenaar uitkomst. Er kunnen een paar motoren in de garage. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. De KTM past keurig achterin, de Harley idem. Opgelost.

Dan de bagage eraf en naar de twee verdieping slepen waar ik mijn kamer heb. En dan komen de zweetdruppels. Het dagelijks ritueel van bagage heen en weer sjouwen en uit- en inpakken is begonnen. Ik mag het twee weken volhouden. Hemels. Om 19:00 uur wordt de warme prak opgediend. En die is meer dan uitstekend. Zuurvlees, legt de dochter van de eigenaresse uit. Fijn. Normaal zou ik reageren met “neem maar weer mee”, maar de dochter had deze zien aankomen en legt het uit. Traditioneel gerecht en zo. Heerlijk. Echt waar. Daarna nog even rondtippelen in Valkenburg en dan mijn baal in. Morgenochtend om 8:00 uur ontbijt. En dan gaat het spul gezamenlijk op pad. Dat ga ik even aankijken. Ik heb een hekel aan treuzelen.

 

 

 

 

 

Alle bedevaart berichten

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.