Nico’s Indian Summer
Dertien oktober? Noem het gerust Summer! Ruim vijfentwintig graden vertelt het display van mijn KTM. Poehéééé. Nico Vis’ motortoerbedrijf Sofun heeft voor vandaag een rit uitgezet. Van Gorinchem naar Nederhorst den Berg. Eigenlijk zou de rit morgen, zondag, zijn. Maar omdat de weersvoorspelling voor zondag de boel in het water dreigt te verzuipen heeft Nico de rit naar vandaag, zaterdag, verplaatst. Achteraf had het niet nodig geweest want op moment van schrijven is de verwachting voor morgen lang zo beroerd niet (meer) maar van achteren kijk je een koe in z’n kont. Nico rijdt zelf de rit niet. Nico staat in Harmelen bij een restaurant met een dikke camera om alle deelnemers op de gevoelige plaat vast te leggen. Van 12:00 tot 15:00 uur. Strak plan! Het is een mooie manier om zijn motortoerbedrijf onder de aandacht van brommerend Nederland te brengen en te houden. Maar tegelijkertijd is de fotostek ook een prima Meet & Greet. En dat vinden wij leuk!
Oorspronkelijk had ik geen plan om de rit te rijden. Elke zaterdagmorgen krijg ik een uur tennisles en die les wil ik niet laten schieten. Volgend jaar moet ik op Wimbledon staan en dan is iedere les meegenomen. Twaalf uur in Harmelen gaat me dus niet lukken. Maar andere plannen voor de middag heb ik niet dus waarom niet toch de rit rijden? En Nico staat tot drie uur in Harmelen. Dat lukt wel. Om twaalf uur rijd ik de straat uit. Op weg naar Gorinchem. De A15 is druk. Erg druk. Vlak voor klaverblad Gorinchem schiet de wegsignalering aan. De snelheid zakt naar vijftig km/uur. Het maakt dat ik mijn plannetje om even het klaverblad rond te rijden laat schieten. Meestal doe ik dat als ik er in de buurt ben. Even de vier lussen ronden en de steppies aan de grond trekken. Maar met druk verkeer gaat het niet. Dan maar niet.
Bij Gorinchem de afslag en het binnenland in. Nico laat me door Kedichem rijden. Sinds kort ken ik dat gat, van naam dan, omdat mijn vrouw Olga ons dressuurpaard daar gestald heeft voor een paar weken speciale training. Maar ik heb geen idee waar precies die stal zit. Paarden is Olga’s ding. Niet het mijne. Ik bemoei me niet met vervoermiddelen die slechts één pk hebben. Wel jammer anders was ik even gaan kijken. Om te zien hoe die knol erbij staat. Ik rijd verder en het is een leuke rit. Natuurlijk heel veel dijken en watertjes. Met dit prachtige weer is tout Nederland op pad. Zwermen fietsers, wandelaars, wielrenners, mensen in boten en sloepen, zwemmers die ernaast liggen. Ook een clubje Ferrari’s. Armlastig volk, maar die mensen gun je toch ook hun ritje in die brikken. De rit gaat over veel één-auto-brede weggetjes. Dat was in de Dolomieten, twee weken geleden, ook vaak het geval dus ik ben getraind. Maar met al dat volk op de weg is het oppassen geblazen. Met motorrijden heeft het soms weinig te maken. Het is meer mikken. Mikken om er netjes en beschaafd tussendoor te komen. En beschaafd moet het want wij motorrijders hebben toch al een naam. Als we het niet netjes doen worden er nog meer wegen in het weekend afgesloten. Dat willen we niet. Gelukkig maakt mijn brommer niet veel kabaal. Tenminste, als ik niet flink aan de kraan draai maar zoals gezegd, dat kan nu dus niet. Behalve dan die ene Harley met die afgezaagde uitlaten die voor me rijdt. Het is zo’n rijdend droogrek. De man zit erop alsof Clint Eastwood met zijn Magnum in ‘s-mans ribben staat te prikken. De kerel kan met zijn armen in de lucht nog nèt met z’n handen bij de grepen. Rijdt dat nou lekker? Ik ga het toch eens een keer vragen.
Met het pontje bij Schoonhoven oversteken en verder weer. Het is tegen tweeën als ik Nico’s restaurant in Harmelen ontdek. Brommer parkeren, handen schudden en praatje maken. Altijd leuk. “Je zou toch niet komen?” vraagt Nico. Ik leg het uit. Dan wordt er op mijn schouden getikt en staat Ger achter me te grijnzen. Ger ken ik van Promotors Catalonië toer die ik in juni 2016 deed. Ger deed dezelfde toer samen met zijn vrienden Hans en René en dat was gezellig. Leuk volk! Zo af en toe kom ik de mannen tegen. Ik vraag naar Hans en René maar die zijn er vandaag niet bij. We prikken een vorkje en praten even bij. Een derde man sluit ook aan. Een bekende van Ger. Hij prikt een vorkje mee. Ook gezellig. Ik schreef al, dit soort ritten van Nico is eigenlijk een Meet & Greet. Het wereldje van oude knarren die Europa rondrijden met hulp van winkels zoals SoFun, Promotor, Horizon en MoorMotor is zo groot niet. En gezien de drukte bij het restaurant is de behoefte groot.
Afrekenen en verder weer. De rit gaat nu langs veel slingerende riviertjes zoals de Vecht en dergelijke. Het is mooi rijden. Maar veel smalle wegen. Soms onoverzichtelijk. Nog steeds druk. Nog steeds pianissimo. Ergens in een gehucht rijden er een andere motorrijder en twee busjes voor m’n neus. Smalle weg, weinig ruimte. De busjes willen de bocht omsteken maar stampen dan bovenop hun rem. Er blijkt een derde busje van de andere kant te komen. De boel moet achteruit. Wij motorrijders ook. Geen punt. Het busje van de andere kant komt de hoek om. De bestuurder heeft z’n raam opengedraaid. Een neger. Geen enkele twijfel. De man is serieus zwart. Zwarte Piet zou jaloers zijn. Mag ik dat schrijven? Je weet nooit tegenwoordig. Roetveeg Piet kan hier niet. Daar is Piet te zwart voor. Piet is boos. Enorm. Geen idee waarom. Piet zit wild te sticuleren met z’n armen. Ik hoor een scheldkannonade uit de cabine komen. Veel woorden die met F beginnen. De motorrijder voor me kijkt even en haalt z’n schouders op. De enige goede reactie. Het is dat Piet zo zwart is, anders zou hij rood zijn geweest. Met gele vlekjes in zijn nek. We kunnen door en we halen de busjes in. Dat geeft ruimte en overzicht. Dan steekt er ineens een sigaar om de hoek. Een wit ding met twee voorwielen en één achterwiel. Een hoofd steekt er bovenuit in zo’n klein plastic koepeltje. Waarom zit de vent niet gewoon op een fiets? Lijkt me bloedheet, in zo’n sigaar. Ongeveer net zo heet als ik het heb in mijn leren pak! Op dertien oktober. Kolere! Dan de snelweg op en naar huis.
De brommer in de tuin. Zes uur. Biertje. Heerlijk.
