#1 Wales. Langs Stonehenge naar Pamela

Nadat Olga en ik zijn teruggekomen van een prettige vakantie in Karinthië (Oostenrijk) en Olga weer haar dagelijkse routine heeft opgepakt, kijk ik nog tegen een week vakantie aan. Met geen plannen. Gelukkig biedt Stena Line uitkomst en zie ik kans om op de valreep een retourtje Engeland te boeken. Vier dagen. Zaterdagavond heen, woensdagavond terug. Hoek van Holland – Harwich. Wat dan precies te doen? Een bezoek aan Wales. Schijnt prachtig te zijn.

De boot vertrekt om 22:00 uur. Boarden kan vanaf 20:00. Naar Hoek van Holland met bloedheet weer. Inchecken gaat soepel. Mevrouw douanier wil dat ik mijn helm afzet. En mijn bril. Het klopt. De foto in mijn paspoort is afschuwelijk maar het matcht goed met het beeld dat ik dagelijks in de spiegel zie. De boot op. Ik mag de brommer sjorren in een laan waar ik niet de enige ben op twee wielen. Het gaat allemaal vlot. Mijn hut, negen dekken hoger, is eveneens snel gevonden. Spullen afgooien en dan een biertje op het zonnedek. Maar ik maak het niet laat. Morgenochtend vroeg op.

Zondag. ‘s-Ochtends half zeven. Ding-dong! Een vriendelijke dame roept door de speaker dat we een uurtje kunnen ontbijten Om half acht worden we geacht het ijzer van de boot te rijden. Ook dit gaat allemaal soepel. Bij mevrouw douane, nu aan de Engelse kant, mag ik opnieuw mijn helm en bril afzetten. Ik ben afgelopen nacht nog geen spat veranderd maar dat weet deze dame niet. Ze wil weten wat ik kom doen. Ik vertel het. Een aardige dame. En dan op pad, na eerst de KTM en de Garmin op mijlen te hebben omgezet. Dat is de gewoonte in Engeland. Net als links rijden. De route? Met een ruime bocht naar de Engelse zuidkust en dan schuin omhoog richting een plaatsje genaamd Devizes, vierhonderdzevenentwintig kilometer verderop. Ik heb hier via Airbnb een overnachting geregeld. Bij Pamela.

Ik moet even wennen aan dat linkse gedoe. Met name op T-splitsingen ga ik twee keer de mist in maar ik herstel snel. Dat ik op de snelwegen rechts word ingehaald irriteert me de eerste keer. Zal ik die eikels even de waarheid vertellen? Tot ik bedenk dat dit met links rijden logisch is. Het is even wennen. Ik schreef het al. Inhalen? Jazeker, het blik komt me af en toe voorbij. Want ik houd me keurig aan de snelheden. Anders ben ik veel te vroeg bij Pamela. Daarbij komt dat ik de binnenwegen listig vind, met al die heggen, muurtjes, bomen en struiken. En dan ook echt overal! Je ziet geen moer van het landschap. Ik rijd uren door groene tunnels. Het zijn weliswaar hele mooie tunnels, maar toch, na verloop van tijd gaat dit vervelen. Daarbij komt dat het slechts tweebaanswegen zijn die soms ook aardig slingeren. En omdat je met al die groene meuk om je heen nooit kunt zien wat er aan de andere kant aankomt maakt dit alles… dat ik me keurig aan de snelheden houd. En soms zelfs minder dan dat.

Na zo’n vier uur pruttelen in een weldadig groene omgeving met weinig uitzicht, gelukkig regelmatig onderbroken door pittoreske en uiterst charmante dorpen waar de klok in negentienhonderdvijftig is stilgezet, arriveer ik in Brighton. Een mondaine (volgens de Engelsen) vakantiekolonie. Ik heb dit zo gepland en ik heb er spijt van. Druk. Maar dan ook héél druk. Stoplichten. Nog meer stoplichten. Stadsbussen. Krioelende mensen, hopeloos… ik zoek en vind een omleiding waarmee ik een klein beetje weet te ontsnappen. Wat wel weer leuk is: ik zie de zee. Na Brighton keert de rust terug. En mag ik de groene tunnels weer in.

Dan komt Stonehenge in beeld. Ook dit heb ik gepland. Bovendien heb ik de route zo gemaakt dat ik de grote parkeerplaatsen omzeil. Waar iedereen zijn auto neerzet om dan een kaartje te kopen waarmee men met de bus naar Stonehenge kan. In tegenstelling hiermee mag ik door een woonwijk en beland dan op een onverharde boerenlandweg vol kuilen en gaten. Ik twijfel. Omkeren of doorrijden? Ik rijd door. Want dit is avontuur! Als ik dichterbij Stonehenge kom blijkt de landweg gelardeerd met allerlei gemotoriseerde meuk. Oude campers, oude vrachtwagens, oude Pipowagens, een oude tot rijdende kerk omgebouwde stadbus. Het kernwoord is hier “oud”. Héél oud. Sommig blik is in alle kleuren van de regenboog geschilderd. Het oogt als een hippiecommune. Zo eentje die vijftig jaar geleden heel modern was. Dus ze bestaan nog! De “bewoners” zitten ernaast te barbecueën. Of zoiets. Ik rijd er stapvoets tussendoor. Sommige hippies vinden mijn veelkleurige KTM interessant. Ik wuif dan vriendelijk heen en weer. De paus deed dat ook maar die zat veilig in zo’n rijdende glasbak. Ik niet. Een hippie springt naar me toe, enthousiast sticulerend met zijn armen. Ik denk: een jointje teveel gerookt en geef snel een beetje gas bij. Zou dit alles met de mytische invloed van de duizenden jaren oude stenen van Stonehenge te maken hebben? Ik heb geen flauw idee. Maar ik bereik veilig een plaats waar ik van een aardige toezichthouder mijn motor mag neerzetten. Dan een klein stukje wandelen en mag ik Stonehenge aanschouwen. Indrukwekkend. Absoluut. Daar heb ik geen hasj voor nodig.

Nog een half uurtje verder en ik bereik de geboekte B&B. Op de parkeerplaats word ik begroet door Pamela. Ze spreekt Engels, uiteraard, maar niet helemaal zoals ik dat op school geleerd heb. Het kost inspanning om haar te volgen. Maar het lukt. Pamela is een aardige en voorkomende vrouw. Ze gaat me voor door haar huis, eigenlijk meer een flinke boerderij met tweeënhalve hectare grond (vertelt ze) met een enorme tuin, en wijst me mijn kamer. Die is prima. Met een eigen douche. Helemaal goed. We praten even heen en weer. Dan gaat Pamela weer haar eigen gang en mag ik het verder uitzoeken. Best.

Douchen en omkleden. Dan op zoek naar een maaltijd. Die vind ik op Google Maps in een stadje acht kilometer verderop. Op pad. Tien minuten rijden. Een leuk restaurantje. Het duurt een uur voor de biefstuk voor mijn neus staat maar dan heb je ook wat. Ik ben niet culinair aangelegd. Eigenlijk interesseert het me weinig. Zolang het voer niet beweegt is het goed. Maar of deze hap bij Cas Spijkers door de keuring komt… ik twijfel. Het smaakt me echter best. De bediening is supervriendelijk en voorkomend. Dat is net zo belangrijk.

Terug op de kamer. Stukje tikken. Dan naar bed. Het plan is om morgen Wales te doorkruisen. Er is wat regen voorspelt. Ben benieuwd of Pamela ontbijt heeft geregeld. Ze heeft er niks over gezegd. En ik heb vergeten het te vragen. We zien wel.