Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Op bedevaart. Pau

Published · Updated

Bloedheet. ‘s-Ochtends gaat het nog wel maar ‘s-middags tikt de thermometer zesendertig graden aan. Da’s heet. Ook voor de motor. De enige bruikbare outfit is eigenlijk teenslippers, zwembroek en helm. De laatste omdat dat moet. Maar een verstandig motorrijder doet dat niet. Al is het maar omdat zo’n vette bromvlieg hard aankomt op je borst bij honderdveertig km/u. Robin en ik vertrekken al om 08:15 uur. We hebben allemaal afgesproken vroeger te gaan rijden om de warmte te ontlopen. Vandaar. Het einddoel vandaag is Pau. Opnieuw zo’n driehonderdzestig kilometer zuidwaarts. En de route is meteen mooi. Kleine weggetjes dwars door bossen en dalen, prachtige natuur. Er valt ook serieus iets te sturen, ook op de kleinere binnenwegen. Omdat het toch al dik boven de twintig graden is heb ik mijn doorwaaijas aan. Maar het weer slaat om. De lucht betrekt en er lijkt regen op komst. En op enig moment krijgen we inderdaad druppels. Serieuze regen kunnen we het niet nemen. Het spettert een beetje en de straten zijn nat maar de temperatuur is nog steeds hoog. Later, ‘s-avonds in het hotel, zullen we horen dat het in het Loiredal noodweer is geweest. Enorme hoosbuien en ondergelopen wegen. Daar hebben wij dus geen last van gehad.

Op enig moment draaien we de snelweg op. En volgens de TomTom mogen we dat veertig kilometer volhouden. Vrij snel dient zich een benzinepomp met wegrestaurant aan. We doen een bak koffie. Robin meldt geen zin te hebben in de snelweg. Bovendien heeft de reisleiding aangegeven bewust geen snelwegen in het routeplan te hebben gezet. Vermoedelijk heb ik bij het laden van de routes en het nakijken ervan ergens een waypoint verplaatst. Waardoor we op de snelweg zijn beland. We besluiten om over de snelweg een stukje terug te rijden met hulp van Robin’s TomTom. Strak plan. We draaien aan de andere kant de snelweg op. Robin voorop. Dan mist hij een afslag. En de volgende….is pas twintig kilometer verderop. Het scheelt weinig of we zijn weer terug in Brive. Waar we gestart zijn. Fijn. Omdat de ervaring leert dat mijn nieuwe TomTom (Robin heeft er een van de oude serie) best goed naar een route toe rekent rijden we op mijn TT verder. Tot we ontdekken dat de weg waarop we rijden er wel errug bekend uitziet. Na een kwieke evaluatie constateren wij dat we een groot deel van de ochtend de route gewoon twee keer gereden hebben. Dat heet waar voor je geld. En inderdaad komen we opnieuw bij die snelweg uit. Dezelfde oprit. Nu tuin ik er niet in en negeer de piepende TomTom. Robin geeft aan dat hij een route heeft. Fantastisch. Op naar deel twee.

Het is nu in de middag en, zoals reeds genoemd, smerig heet. De route loopt opnieuw langs enkele kerken en kathedralen. We volgen niet voor niks de bedevaartroute. Maar vanwege de hitte geloven we het wel. Alleen de pelgrimskerk in Moissac lopen we binnen maar de kathedraal van Auch laten we voor wat het is. We zien op de binnenwegen nu ook voor het eerst wandelaars die de pelgrimstocht lopen. Dapper. Ik overweeg er eentje een lift te geven maar toch maar niet. Het wordt vermoedelijk niet op prijs gesteld. Stel dat ie een stempel mist. Poehééé. Piet Kleine mistte ook een stempeltje tijdens de laatste Elfstedentocht. Hij kreeg geen kruisje. Het land was te klein voor Kleine. Dus geen lift. Zo’n drama wil ik niet op mijn geweten hebben. Dan denk ik ergens een wandelaar voor de tweede keer te zien. Dezelfde vent. Met die wandelstok, dat rare hoedje en die Nikes uit 1981. Zou die ergens op de bus gestapt zijn? Wat een boef. Nah, tuurlijk niet. Ik heb last van de warmte. Absoluut.

Rond 18:30 drijven Robin en ik het hotel in Pau binnen. Airconditioning. Kolere wat is dát lekker. Spullen de kamer op, douchen en diner. We worden weer mens. Dan houdt de reisleiding een praatje en deelt ons mede dat we ons niet teveel van Santiago moeten voorstellen. Behalve een plein en die kerk (in de steigers) waar de pelgrimswandelaars over de drempel naar binnen struikelen valt er geen moer te beleven. Top. Dat zegt ie nu. Nu we de rekening al betaald hebben. Er is wel een optie om door te rijden naar Kaap Finisterre. En daar de kleding te verbranden, zoals de traditie voorschrijft. Ik vind het een goed plan. Op dat laatste dingetje na dan. Lazer op! Weet je wat dat Goretex pak van Held me gekost heeft? En trouwens, moet ik dan in mijn zwembroek naar huis?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alle bedevaart berichten

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.