Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Op bedevaart. Leon in Spanje

Published · Updated

Snel vergeten. De rit, bedoel ik. “Een kloterit”, omschrijft Robin het. Zeker. Kijk, het concept van deze trip is om zoveel mogelijk de wegen te volgen die de pelgrims lopen op weg naar Santiago. Voor zover mogelijk natuurlijk want die Goldwings zie ik niet over geitenpaadjes rijden. Met die KTM zou het best lukken maar wil ik dat? En dus doen wij alleen asfalt. De vraag is: levert dat leuke ritten voor de motor op? Vandaag niet. Neil Armstrong had het leuker toen hij op de maan rondliep. Overigens kloppen de wegen wel want we zien nu enorm veel pelgrims onderweg. Ook jongeren. Dapper. Het enige wat werkelijk indruk maakte was de kathedraal van Burgos. We reden door de stad heen en we hebben het ding van binnen bekeken, na een entree van zeven euro afgetikt te hebben maar dat was het dik waard. De kerk puilt uit van de kitscherige beeldhouwwerken, veel van enorme afmetingen. Ik vind ze afschuwelijk maar ik heb wél bewondering voor de mensen die jaren bezig zijn geweest om de boel uit te hakken en snijden.

Goed. We zitten dus nu in Leon en Santiago staat voor morgen op de rol. Gebeurde er dan helemaal niks vandaag? Mwoahhh….vastzitten in de lift, bijvoorbeeld. Het kaartje waarmee we de hotelkamer binnen kunnen moet ook in de lift gebruikt worden. Weet ik veel. Dus ik die teringlift in, knopje drukken….niks. Nog eens drukken…weer niks. Dan maar even de boel bestuderen. Wat teksten, uiteraard alleen in het Spaans. Dan gaat het licht uit. Letterlijk. Ik zie geen hand voor ogen. Daar sta je dan. Telefoon? Op de kamer! Dan maar ouderwets op de deur rammen. En hard ook. Dat helpt. Al vlot doet de receptioniste de deur open en demonstreert mij geïrriteerd hoe dat moet met dat kaartje. Dank u wel. Ik omlaag naar de garage, spullen regelen en weer die teringlift in. Nou, niet werken. Maar nu ben ik slim en druk meteen het knopje in om de deuren te openen. Mij naaien ze niet. Dan maar met de trap. Het is zevenendertig graden. Weet je dat dat best warm is? Bij de kamer kaartje in de deur…niks. Drie keer proberen…niks. Dan weer die hele lange koleregang door terug naar de receptie. “Kunt u het kaartje opnieuw activeren?”, vraag ik. “Heeft u het kaartje bij of tegen uw telefoon gehouden?”, vraagt de dame. Dat heb ik. Ik snap het. Magneetstrips zijn ook zóóóó 2001. En nu snap ik ook waarom die kutlift het niet doet. Mooie techniek. Goed over nagedacht.

Iets heel anders, mijn achterband. Die gaat het dus niet redden. Met nog nauwelijks twee millimeter profiel ga ik daar geen vijfentwintighonderd kilometer meer uit persen. Op internet vind ik een motorzaak in Leon. Terug naar de receptioniste die redelijk Engels spreekt. En Spaans. Ze kent me inmiddels. Ik maak nou eenmaal snel vrienden. Ze belt voor mij de motorzaak en met mijn technische info stelt ze de juiste vragen. Ze hebben geen Pirelli maar wel iets anders met dezelfde maat. Maakt mij niet uit. Als het ding rond is en zwart dan kan ik er wel op brommeren. Op de TomTom door de stad heen naar de zaak en vlot gevonden. Blijkt dat de jongens geen dop hebben die op die hele grote moer van het achterwiel past. Oei. Maar ze kennen twee andere zaken en ze bellen rond. Eentje meldt zowel het gereedschap als de juiste band te hebben, alhoewel hun website geen Pirelli vermeldt. Enfin, als het maar rond is. Morgenochtend om 09:00 uur kan ik terecht. Ik ben benieuwd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alle bedevaart berichten

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.