Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Op bedevaart. Logrono in Spanje

Published · Updated

Eerst maar eens naar Lourdes. Lang geleden al eens geweest en toen we de enorme mensenmassa op dat plein zagen meteen omgekeerd. Vandaag een nieuwe poging. Het weer: twintig graden, grijs en een beetje miezer. We doen het ermee. Bij Lourdes aangekomen is het rustig. De entourage is volledig anders dan ik me van die vorige keer kan herinneren. Een prachtige kathedraal met een protserige gouden kroon ervoor gelegen aan een enorm plein. Het ziet er schitterend uit. Anderen zeggen waarschijnlijk overdadig. Bernadette, de vrouw aan wie de Heilige Maria verscheen in 1858, heeft het vast niet zo bedoeld. Om van de tientallen souvenirshops aan de zijkant nog maar te zwijgen. De commercie viert hoogtij. We kunnen de brommers bij de ingang kwijt en we lopen over het plein naar de kathedraal. De beroemde grot zit aan de zijkant en er is een mis aan de gang. Mensen in rolstoelen en enkelen op rolbedden. Ze nemen de zegen van de pastoor, bisschop, kardinaal, wat dan ook, in ontvangst in de hoop wandelend het etablissement te verlaten en dan de honderd meter horden te doen. Ik heb bewondering voor mensen die in hun geloof tot zoiets als Lourdes komen. Vermoedelijk onder het motto, “baat het niet, schaden doet het ook niet”. Het is aan mij echter niet besteed. We lopen de Crypte binnen. Doen mijn achillespezen nu ineens minder zeer? Het zal toch niet? Dan hebben we het gezien en zoeken de brommers weer op. Ondertussen drijf ik mijn pak uit. Het is vochtig en benauwd.

Op weg naar de eindbestemming van vandaag: Logrono in Noord-Spanje. In tegenstelling tot de rest van het gezelschap, die de doorgaande wegen aanhouden waarlangs ook de Pelgrims lopen, rijden wij via de Col d’Erroymendi, op de grens van Frankrijk en Spanje in de Pyreneeën. Dat heb ik ook gemeld aan de reisleiding. Die Col heb ik bij vorige geleden al diverse keren gereden en het is er prachtig. De rit gaat voorspoedig maar nog steeds grijs en miezer. Dan beginnen we aan de rit naar boven en we rijden de wolken in. Mist. Zicht: maximaal vijf meter. Mijn TomTom laat, maximaal ingezoomd, zien waar en hoe de bochten lopen zodat ik nog enig idee heb waar ik rijd. Onze snelheid is nu hooguit dertig km/u. Harder is absoluut onverantwoord. De weg is hooguit een drie meter breed, nogal grinderig en er is geen vangrails of iets dergelijks. Uit vorige bezoeken weet ik dat het ravijn naast de weg honderden meters diep is. Daar wil je niet in flikkeren. Dan, bij de laatste hairpins voor de top op zo’n zestienhonderd meter, merk ik dat de mist minder word. Ik voel ook een zonnetje in mijn rug komen. Dan rijden we ineens in de volle zon. We zijn op de top. Brommers parkeren op het grote plateau en foto’s maken. We kijken nu boven op de wolken die de Franse kant volledig bedekken. Aan de Spaanse kant is het prachtig weer. Het hele plaatje is adembenemend mooi. Het Spaanse asfalt is nog net zo strak als ik me herinner en dus gaat het omlaag in tempo van-dik-hout-zaagt-men-planken. Feest. Ander verkeer? Waar dan? We tellen drie auto’s in pakweg het eerste uur. Da’s alles. Uiteindelijk rijden we door Ochagavia. Lunchtijd. En dus rijd ik het plein voor hotel Auramendi op. Een inmiddels bekend adres want al enkele keren via Maurice Moor geboekt. Ik herken de eigenaar meteen maar hij mij niet. Of hij laat het niet blijken. Het was, en is nog steeds, een sjagrijnig stuk vreten. Helaas. We prikken een vorkje. Zeg maar vork. We kennen geen Spaans. Robin heeft iets van de kaart geplukt dat een stuk vlees oplevert dat haast net zo groot als zijn bord is. Maar hij krijgt het naar binnen. Stoer.

In Ochagavia trek ik opnieuw mijn doorwaaijas weer aan want heet. Dan verder richting Logrono. En dat levert opnieuw een hoop gooi- en smijtwerk op. Rijden in Spanje is een feest. Als je wilt leren sturen dan is dit the place to be. Echt waar. Rond 18:00 uur komen we aan in Logrono. Een behoorlijke stad onder Pamplona. Diner en daarna nog even rondkijken want ons hotel ligt midden in het centrum. Logrono is net als Malaga: het bruist er na tienen ‘s-avonds. Echt een hoop sfeer. Ik vind het mooi.

Morgen verder richting Santiago.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alle bedevaart berichten

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.