Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Op bedevaart. SANTIAGO. Missie voltooid.

Published · Updated

Ziezo. Gelukt. Eindbestemming gehaald, nu nog even de zegen van de Paus halen en dan kunnen we terug naar huis. Op nieuw rubber. Dat ook. Een mooie Dunlop Roadsmart III voor honderdzeventig euries inclusief montage. Het is dat ik de prijs pas hoorde toen de brommer weer klaar buiten stond, anders had ik de voorband er meteen bijgedaan.

Ontbijt is om 08:00 uur en de motorzaak waar ik heen wil voor de achterband gaat om 09:00 uur open. De hut zit in Ponferrada. Dat is op de route naar Santiago maar wel honderdvijfentwintig kilometer verderop. Ik wil gewoon om 09:00 uur bij die tent zijn. Je weet nooit hoe dingen lopen. Dan maar geen ontbijt. Ik vertrek alleen, iets voor 08:00 uur. Robin gaat met de groep mee. Die wil graag de geplande route rijden. Dat begrijp ik. Al vlot vind ik de snelweg en om 09:05 sta ik bij de motorzaak op de stoep. Deel 1 is geslaagd.

Opnieuw blijkt de enorme moer op de as van het achterwiel een dingetje. De motorzaak waar ik gisteren was moest ook om dezelfde reden verstek laten gaan. Ook deze zaak moet afdalen in de catacomben om ergens diep onder het stof een moerdop te vinden die past. Maar het lukt. Operatie geslaagd. Ik kan weer op pad. Wat dan grappig is is dat de officiële route van vandaag pal voor de deur van de motorzaak langs loopt. En die route is, in tegenstelling tot gisteren, geweldig. De eerste kilometers op het nieuwe rubber doe ik voorzichtig aan maar al heel snel voel ik dat de band alles best vindt en het gas erop kan. En dat is feest. Het is de tweede keer deze vakantie dat ik prachtig asfalt met geweldige bochten om mijn oren krijg terwijl er in geen velden of wegen ander verkeer te ontdekken valt. Zo lang, dat ik er moe van word. De schaamranden van de band zijn in no-time verdwenen. Dan rijd ik ergens op een pas op dertienhonderd meter hoogte als ik ineens een mooi uitkijkpunt zie. Brommer langs de kant, helm af, fotootje maken, water drinken. Ik zit op mijn gemak van het uitzicht te genieten als ineens onze twee Ducatisties voorbij komen met Robin in hun kielzog. Zwaaien. Toeteren. Robin haakt af, draait om en komt mij weer gezelschap houden. Leuk. We zijn weer compleet.

De rest van de dag? Opnieuw bloedheet. In de loop van de middag stijgt het kwik naar zevenendertig graden. Maar ik merk dat het begint te wennen. De wegen zijn en blijven fenomenaal. Wat kan je hier geweldig sturen. Flitsers? Ik krijg er drie. Alleen in de grotere steden. Voor de rest kan je je gang gaan. En dat doen we dan ook. Dat wordt afzien straks terug in Nederland als we het weer met die handvol snelweg op- en afritten moeten doen tussen al dat blik dat met het zweet in de bilnaad zomaar met tachtig km/u voortsukkelt. Gadver. Wie zien ook steeds meer pelgrims langs de weg, wandelend met stok, rugzak en hoedje op. Ze doen ongeveer vijfentwintig tot dertig kilometer per dag. En dan is Santiago een bloedeind. Tsjonge. Ik heb respect voor die mensen. Maar geen haar op mijn hoofd dat er over peinst om het te gaan proberen. En dat is iets dat ik makkelijk kan roepen!

Rond 17:00 uur vinden we het hotel en checken in. Straks weer een vorkje prikken. Wat een hondeleven!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alle bedevaart berichten

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.