Op weg naar Catalonië (2)

Het is niet echt naast de deur, Catalonië, Spanje. We zullen daar zes dagen in juni met een groep mensen de plaatselijke hotels onveilig maken en ook op weg daarnaartoe gaan mensen gezamenlijk op pad. Dit alles maakt dat reisleider Nico een meet and greet heeft georganiseerd in Spaarndam. Zondag j.l. Zodat we alvast een beetje aan elkaar kunnen ruiken. Altijd een goed idee. De weersverwachtingen melden een slok regen maar als ik naar buiten kijk ziet het er helemaal niet vervelend uit. Voor de zekerheid prop ik toch maar een regenpak in mijn tanktas. Mijn leren pak is immers niet waterproof en mijn textielpak eigenlijk ook niet. Niet meer tenminste, na elf jaar. Bovendien rijd ik liever in leer. Echte motorrijders doen het in leer. Behalve als het te koud is, dan doe ik toch maar textiel. Toch een sissie dus. Slap. Bah.

De Tomtom rekent voor mij een kronkelroute naar Spaarndam uit en ik laat me verrassen. Het ding kiest oplossingen waar ik niet aan gedacht zou hebben. Vanuit Capelle binnendoor langs de IJsseldijk via Moordrecht, Alphen aan de Rijn en Hoofddorp. Je moet er maar opkomen. Maar het werkt wél en het is nog leuk rijden ook. Het blijft verbluffend, die GPS-technologie als je erover gaat nadenken. Tuurlijk, bolletje-pijltje werkt ook maar wie gaat daar nou nog mee worstelen als zo’n babbelmiep op je stuur het feilloos in je oor fluistert? De Tomtom brengt me langs Schiphol. Niet over de A4 maar over een B-weg die ernaast loopt. Er staan de nodige vliegtuigspotters te beoordelen of de piloten hun vak verstaan en ik besluit ook even te stoppen om te kijken. De vliegkisten komen in file recht over mijn hoofd omlaag naar de landingsbaan. Een indrukwekkend gezicht. Daar hadden die broertjes Wright niet van kunnen dromen toen ze een paar jaar geleden die Flyer met touw en linnen in elkaar plakten. Ik zal ze trouwens eens bellen want als je met Ryanair vliegt zit je met je knieën klem tegen de stoel van de buurman vóór je. Niks om vrolijk van te worden. En dan heb ik het nog niet eens over die stomvervelende tekenfilmpjes op die schermpjes boven je hoofd. Enfin, ik dwaal af. Excuus.

Nico verwacht ons in Fort Bezuiden in Spaarndam. Ik ben er nog nooit geweest. Dat is het leuke van dit soort evenementen. Je komt nog eens ergens. Dit stukje Spaarndam blijkt bijzonder pittoresk. Een paar gezellige straatjes, historische huisjes, terrasjes, slingerweggetje, kanaaltje. Echt leuk. Ik denk dat ik er nog eens opnieuw naartoe rijd voor foto’s. Een andere hobby. Voor me rijd een GS1200. Mijn navigateur wil me een landweggetje in hebben dat lijkt te leiden naar the middle of nowhere. De GS draait er ook in wat mij meteen doet denken: “die gaat vast ook naar Catalonië”. Het weggetje loopt dood op het fort. We parkeren de brommers. Onder de helm van de GS komt een grote glimlach tevoorschijn. “Catalonië?” vraag ik. “Natuurlijk, hoe kan het anders” is het antwoord. We schudden handen en noemen voornamen. Dat is één van mijn manko’s. Ik vergeet die dingen. In de voetballerij lossen ze dat op met rugnummers. Veel handiger. Maar ik heb straks in Catalonië een paar dagen om dit euvel goed te maken. Vrijwel meteen arriveert ook reisleider Nico. Die naam heb ik onthouden want een reisleider legt gewicht in de schaal. Zoiets knoop je in je oren. We wandelen naar het terras. Meer reisgenoten dienen zich aan. Trudy en Pim. Die namen heb ik even teruggezocht want ze rijden Triumph, net als ik, en dat schept een band. We moeten tenslotte tegenwicht bieden aan het geweld uit Beieren en dat is niet gering. Half motorrijdend Europa rijdt GS maar daar zijn Trudy, Pim en ik te eigenwijs voor. Met dank aan Thatcher doen wij het op zijn Engels. Nog wel tenminste want ik heb een oogje op een KTM laten vallen. Da’s Oostenrijks. Ook eigenwijs.

Uiteindelijk zijn we met acht, als ik goed geteld heb. We werken koffie weg en ik doe een appelpunt. Al snel vliegen de verhalen, wetenswaardigheden, ideeën en opvattingen over tafel en de sfeer is opperbest. Het is een leuk en gezellig groepje en de tijd vliegt ongemerkt voorbij. Als dit een voorbode is dan wordt het een toptijd in Spanje. Tegen één uur vertrekken we richting huis.

De terugweg doe ik via de snelweg zodat ik keurig op tijd thuis ben om te kunnen zien hoe Max Verstappen zijn Red Bull de vangrails in rijdt. Da’s dan weer jammer. Over twee weken mag hij het opnieuw proberen in Canada. Dan zit ik weer voor de buis. En dan aftellen want een week later mag ik naar Spanje. Ik kan niet wachten.

Alle berichten Catalonië

• Op weg naar Catalonië 22-5-2016
• Op weg naar Catalonië (2) 30-5-2016
• Catalonië, in Kniebis (1) 19-6-2016
• Catalonië, in Marangea (2) 19-6-2016
• Catalonië, in Avrieux (3) 20-6-2016
• Catalonië, in Prullans (4) 21-6-2016
• Catalonië, in Caldes des Boi (5) 22-6-2016
• Catalonië, in Cellers (6) 23-6-2016
• Catalonië, in Solsona (7) 24-6-2016
• Catalonië, in Campdevanol (8) 25-6-2016
• Catalonië, in Rosas (9) 26-6-2016
• Catalonië, Viella (10) 27-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (11) 28-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (12) 29-6-2016
• Catalonië, naar huis (13) 1-7-2016
• Catalonië, naar Campdevanol (filmpje) 2-7-2016
• Pyreneeën, een stukje toeren met Arco en Bart (filmpje) 2-7-2016