Proefdraaien op camping “De Rozenhof”
Donderdag. Half april. Eindelijk voor de komende dagen een weersverwachting die ergens op lijkt. Droog, geen wind en iets van zon. Zo langzamerhand weet ik niet meer hoe dat ding eruit ziet. Hoe dan ook, ik besluit de rommel in te pakken en op pad te gaan. Naar Zuid-Limburg. Een camping in Epen die het hele jaar open is. Kort weliswaar, drie dagen slechts, maar als testcase voor Schotland toch best aardig. Eerst de boel verzamelen. Alles ligt op de vliering. Daarna kijken of er iets ontbreekt en dan de boel in de roltassen en zijkoffers proppen. Vanwege het Schotse weer heb ik de afgelopen weken wat warmer ondergoed en kleding aangeschaft. Thermospul. Ik ontdek dat dergelijk goed meer volume heeft dan de zes T-shirts die ik normaal op zuidelijke vakanties meeneem. Elk voordeel heb z’n nadeel. En dat terwijl ik slechts twee nachten doe. Voor de geplande zeventien dagen in Schotland zal ik straks even moeten puzzelen.
Wat ook meeweegt, qua volume dan, is een drone. Ik heb teveel filmpjes gezien van anderen die veel vanuit de lucht doen en dat heeft me op het idee gebracht. Na een tijdje studeren op de regels rond het gebruik van zo’n ding dacht ik op enig moment: “waarom ook niet eigenlijk?” Vandaar. En dus heb ik een ruime week geleden zo’n ding aangeschaft. Groot is ie niet maar samen met controller en accu’s telt het toch mee in de bagage. Maar inpakken lukt. Ik vertrek. Met grijs weer, uiteraard. Het is droog en niet koud. Da’s tegenwoordig al heel wat.
Ik doe tot aan Eindhoven snelwegen en dan eraf, het binnenland in. Wordt het nu leuk? Niet echt. Druk. Veel blik op de weg. Toch best wel saaie binnenwegen. Het is al jaren hetzelfde liedje. Vanuit de Randstad heb je nou eenmaal geen keus. Je moet er immers uit. Maar in de buurt van de Peel gaat het er een beetje op lijken. Dan Valkenburg. Het is er druk. Een rij auto’s bij een splitsing. Ik sluit achteraan aan. Een nette jongen als ik ben. Terwijl ik sta te wachten loopt een groepje jongens me op de stoep voorbij. Eén van hen ziet me staan, draait zich om en begint te gebaren. “Je moet effe revven!” roept hij naar me. Ik snap hem niet meteen. “Hij wil een wheelie zien” denk ik. Hier? Ik gebaar naar de rij auto’s voor me en roep dat dat even lastig is. “‘Effen revven!” roepen nu ook zijn vrienden in koor. Dan valt het kwartje. Ik draai kort de gaskraan vol open en de motor begint te brullen. Dát willen de mannen horen. Revven, zogezegd. Ze beginnen te juichen en te zwaaien. High five! En lopen weer verder. Oké. Geinig. Het is reuze gezellig in Valkenburg.
Uiteindelijk arriveer ik op de camping. De receptie sluit om vijf uur en het is nu rond zes in de middag. Ik kan een telefoonnummer bellen, zie ik op de deur, maar terwijl ik de instructies sta te bestuderen zwaait hij open. De eigenaresse nodigt me uit om binnen te komen en wat later heb ik een plek voor de tent. Met electra. Top. Uitpakken en opzetten. Dan ontdek ik dat ik toch te haastig ben geweest met inpakken. Geen hamer. En de grond is te hard voor het betere voetenwerk. Ik vind een steen en daarmee krijg ik de haringen de grond in. Koffie? Ook vergeten. Dus vanavond geen koffie. Zout? Nope. Daar zit ik met mijn vier eitjes. Ze hebben de rit wel netjes overleefd dankzij een slim doosje. Dat dan weer wel. Tsja. Ik moet duidelijk even inkomen. Rond acht heb ik alles staan en ingericht.
Tijd om met die drone te spelen. Een kind kan de was doen. Alleen is die was nogal uitgebreid. De lijst aan opties en mogelijkheden is eindeloos wat maakt dat ik duizelig word van de vele bomen in het bos. Toch scoor ik mijn eerste filmpjes vanuit de lucht. Ik vind het super! Morgen verder oefenen. Eten. Op driehonderd meter zou een restaurant moeten zitten. Na een korte wandeling klopt dat. Ik werk een prettige saté met een paar biertjes naar binnen. En heb dan toch mijn bakje koffie. Uiteindelijk, het is rond tienen, vlij ik me neer op mijn nieuwe luchtbedje en wikkel ik me in mijn slaapzak. Het thermo ondergoed blijkt niet nodig.
Vrijdag. Best geslapen. Ik lig lekker en houd het vol tot half negen. Dan toch maar eruit en aankleden. Douchen. Het restaurant is open. Koffie met een koekje. En dan op pad. Ik heb een route door en rond de Duitse Eifel gemaakt en dan via de Belgische Ardennen terug. Altijd een feest. Zon? Neen. Natuurlijk niet. Grijs en bewolkt. Maar het is droog en niet koud. Ook goed. Hoe dan ook, de route is schitterend. Die twee standaard Umleitungen even buiten beschouwing gelaten. Op veel plaatsen valt prettig te sturen. Maar dan die drone. Op plekken die zich ervoor lenen (denk ik), gooi ik het ding omhoog. Ik begin ook de vele opties onder de knie te krijgen. Hoe je het ook went of keert (en zo’n ding wend en keert heel vlot), foto’s en filmpjes vanuit de hoogte is buitengewoon gaaf. Ik betrap me erop steeds rond te kijken naar plekken waar ik het ding kan lanceren. Het is misschien nog wel leuker dan motorrijden. Oeps! Wat schrijf ik nu!
Alweer die koppeling! Een luchtbel. Dat is nu misschien wel de vierde keer. Vorig jaar in de Franse Alpen kreeg ik dat probleem de eerste keer. Toen gefikst met telefonische hulp van een monteur. Daarna, eenmaal weer thuis, nog twee keer. Nu dus opnieuw. Vanwege luchtbellen moet ik de koppeling steeds verder inknijpen voordat de boel vrijkomt. Dat is niet fijn rijden. Inmiddels weet ik wat te doen om de boel te fiksen en het is een klusje van niks maar het zou niet voor moeten komen. Gelukkig gaat de brommer over een week voor een grote beurt naar de dealer. Nieuwe vloeistof zal wonderen doen, denk ik. En omdat ik hier toch sta, op dit buitengewoon mooie uitzichtpunt, grijp ik de gelegenheid aan om de drone weer omhoog te sturen. Nood breekt wet.
Eind van de middag, terug op de camping, gooi ik de drone omhoog en maak wat foto’s van honderd meter hoogte. Tijd om iets te eten. De camping heeft een dagschotel in de aanbieding. Ik krijg een idee. Ik spreek de eigenaresse aan en bied haar aan haar de luchtfoto’s en filmpje van haar camping te mailen in ruil voor een dagschotel. Ze vindt het een leuk voorstel. De eerste twee tientjes van de drone heb ik terugverdiend!
Zaterdag. De camping begint vol te lopen met campers. Wat me ook opvalt zijn de grote groepen amateurwielrenners die langs fietsen. Ik pak de boel in want ik ga terug naar huis. Vanavond heb ik een afspraak staan met familie. In het campingrestaurant hoop ik een bak koffie te krijgen maar het restaurant blijkt even geen personeel te hebben. De eigenaar van de camping ziet me rondlopen en legt me uit dat zijn acht medewerkers zijn vertrokken. Zijn kok vertrekt einde van de maand ook. Ze hebben ontslag genomen omdat de boel te koop staat. De eigenaar moet nu het hele spul samen met zijn vrouw runnen. Dat gaat dus niet. Daarnaast vertelt hij over gestegen inkoopsprijzen en dure energie. Het kan niet meer uit. Klanten willen geen acht euro betalen voor een speciaalbiertje. Dus vandaar de verkoopplannen. Zolang er echter geen koper gevonden is heeft de man een serieuze uitdaging. De camping is prima gefaciliteert maar helaas, ik heb geen interesse.
Later, als ik weer thuis ben, lees ik in de krant over de Amstel Gold Race. Die is morgen en blijkt onder andere over de Camerig te gaan. Een klim over een heuvel vlakbij Epen. Inderdaad, de camping ligt op de Camerig. Vandaag mogen de toerfietsers los. Al die camperaars op de camping komen om Mathieu van der Poel toe te juichen. Ik had geen flauw idee. Zou ik morgen hebben willen vertrekken dan zou ik hebben moeten wachten tot die fietsjongens gepasseerd zijn en het parkoers is opgeheven. Dat zou weleens einde middag kunnen zijn. Dus met mijn vertrek vandaag had ik blijkbaar een vooruitziende blik.
Resumé. De generale repetitie was nuttig en leerzaam. Er zijn een paar dingen die ik moet veranderen en regelen met het oog op mijn Schotse avontuur. Waarvan akte. Je bent waarschijnlijk nieuwsgierig naar de filmpjes van de drone. Die vindt je hieronder in een enkele Youtube video. Een presentatie van de hele trip. Daaronder ook nog wat foto’s
