Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Catalonië, Ochagavia (12)

Published · Updated

Arco, Bart en ik doen vandaag “Ochagavia Zuid”, zoals Maurice Moor de route gedoopt heeft. De weersverwachtingen geven regen op, of in ieder geval buien. Na wakker worden kijk ik uit het raam. Wat schapenwolken en blauwe lucht. Hmm, misschien komt die regen straks. Voor de zekerheid toch maar mijn leren pak aan en het regenpak gooi ik in mijn tanktas, samen met nog wat spullen die ik niet nodig heb. Ik start de route in mijn Tomtom maar meteen krijg ik een melding “geen route mogelijk”. Waarschijnlijk staat er ergens een routepunt dat mijn Tomtom-kaart niet kent. Of zoiets. Dan maar geen navigateur vandaag. Dan rijd ik gewoon achter de jongens aan. Bart gaat voorop.

Ochagavia-Zuid is een, hoe zal ik het omschrijven, een gevarieerde route. Eerst door een bos. Een smalle slingerweg met matig wegdek maar het bos zelf is prachtig. Dan ineens een prachtig brede weg die alle kanten uit slingert met asfalt als een biljartlaken. Maurice omschrijft het als “een circuit”. Dat is een goede omschrijving. Bart kent mijn voorkeuren en gebaard dat ik maar voor moet gaan. Gas open en gummen. Geweldig! Daarna lange, saaie, rechte stuiterwegen die het Spaanse platteland ingaan. Alhoewel plat niet correct is. Het landschap is prachtig. Heuvelachtig. Glooiend. Ik vind het sprekend op het Italiaanse Toscane lijken. Dan slaan we af en draaien een weg in die te beroerd is om de naam “weg” te mogen dragen. Arco en ik, met onze strakke Hyperpro-vering, stuiteren alle kanten uit. En dat niet voor een paar honderd meter, nee, kilometers lang. Mijn tandarts is er blij mee. Ik houd geen vulling in mijn gebit over. Op zeker moment zet ik de brommer langs de kant en draai met een schroevendraaier de demping van voorvork en achterschokbreker flink omlaag. En dat helpt. Fors. Arco wil er niet aan maar ik dring een beetje aan want het scheelt aanmerkelijk. Ook bij Arco’s brommer schroef ik de boel open. Zo. Dat rijdt een stukje prettiger.

Ergens langs het wasbord staat een oud, historisch en monumentaal kerkje. Het ding schijnt ergens vierduizend jaar voor Christus hier te zijn neergezet door een schip met Noormannen die naar Ijsland wilden maar ergens de verkeerde afslag hebben genomen. Of zoiets. Dit is mijn eigen interpretatie. Wil je het echte verhaal, neem dan met Maurice contact op. Het is mij even ontschoten. Hoe dan ook, we zien de bouwval en we geloven het wel. Het is met vierendertig graden te heet voor museumbezoek. Van die weersverwachting klopt ook geen ruk. Ik had gemakkelijk mijn doorwaaijack aangekund maar die ligt in het hotel. Een gevalletje slechte vooruitziende blik, dus.

Op zeker moment verlaten we het wasbord en krijgen we ineens weer prachtige overzichtelijke stuurwegen. Stoppen, de demping weer dichtschroeven en gassen maar. Da’s weer even leuk. Bakkie koffie ergens waar we ook een Nederlandse vrachtwagen vol Yamaha-motoren tegenkomen. We maken een praatje met de jongens. Ze rijden enkele maanden heel Europa rond om bij motordealers mensen met Yamaha te laten kennismaken. Geregeld en betaald door de fabrikant. Wat een leven! Een uur later in een sjieke tent doen we een lunch. In beide gevallen komen we de twee Nederlandse echtparen tegen die ook via Maurice in Ochagavia verblijven. Ze rijden dezelfde route. We klikken prima en het is gezellig.

De laatste vijftig kilometer is een feestje. Opnieuw schitterende stuurwegen waar we precies één tegenligger tegenkomen. Nee, daar hadden wij geen last van. De weg is zo overzichtelijk dat we honderden meters vooruit de boel kunnen overzien waardoor ik besluit dat ik gemakkelijk de volle breedte van de weg kan gebruiken. Ideale lijn rijden. Leren ze je op Assen. Kan dus ook in Spanje. Dat wordt serieus afkicken als ik straks weer in Nederland me moet behelpen met die vijf op- en afritten van snelwegen. Of toch weer even naar Assen.

Rond 15:30 parkeren we de boel weer bij het hotel. Alles bij elkaar een topdag gehad. Op het terras praten we na met onze nieuwe Nederlandse vrienden. Eén is een Ducatist die ook bij de TT op het eiland Man is geweest en daar geweldige verhalen over vertelt, afgezien dan van de jongens die zich daar letterlijk te pletter rijden en wat je nooit in de krant leest. Ze doen het zelf, inderdaad. Da’s waar.

Morgen uitchecken en naar huis. Even prakkizeren hoe ik dat precies ga doen.

Alle berichten Catalonië

Ochagavia2 (1) (Large) Ochagavia2 (3) (Large) Ochagavia2 (6) (Large) Ochagavia2 (5) (Large) Ochagavia2 (2) (Large) Ochagavia2 (4) (Large) Ochagavia2 (7) (Large)

 

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.