Catalonië, in Rosas (9)

Het hotel in Campdevanol bevalt mij prima. Een gezellig terras buiten waar je ook behoorlijk bediend wordt. Vijf punten. Het diner ‘s-avonds is gezellig chaotisch. De mensen doen hun best om het ons naar de zin te maken, en zo hoort het ook. Weer vijf punten. De rit vandaag is de laatste van de ANWB-Promotor week. Het is weer snel gegaan, zoals altijd als iets leuk is. De bestemming is Rosas, aan de Middellandse zee. Een hotel met zwembad en strand aan zee. Tweehonderdtwintig kilometer verderop. Het weer is wat minder, bewolkt, maar het is droog en de temperatuur is met zo’n drieëntwintig graden niet vervelend. Maar even geen spijkerbroek en doorwaaijack. Dat dan weer niet. Het gaat voorspoedig. We verlaten de bergen en komen meer in het Catalaans platte land, alhoewel plat een rekbaar begrip is. Heuvelachtig, zou ik het eerder noemen. We worden een paar keer een natuurgebied in gestuurd en dat is prachtig. Alhoewel ik vermoed dat er recentelijk bosbranden gewoed hebben. Kale heuvels met mooie vegetatie maar nauwelijks bomen. Wat kale stammen hier en daar. Het geeft een wat aparte sfeer.

Ik rijd ergens langs een gebouw dat mijn interesse wekt. Ik draai de motor en rijd even terug. Parkeren en de boel verkennen. Zou ik erin kunnen? Voor het maken van foto’s? De lucht verraad dat het om een kippenfarm gaat. Dan draait er een tractor het weggetje op waar mijn brommer staat. De boer kan er niet door. Ik loop er snel heen om het ding te verplaatsen en besluit dan om maar meteen te vertrekken. Zo boeiend is een kippenfarm niet. Als de beesten op mijn bord liggen, prima. maar ze ook fotograferen? Laat maar. Tenslotte ontmoet ik andere groepsleden en wordt het motorrijden meer een groepsgebeuren. Best. Ook eens gezellig. Wat later ben ik het spul weer kwijt. Dat krijg je als elke navigateur wat anders roept. De route voert o.a. naar Cadaques. Oorspronkelijk een moeilijk toegankelijk vissersdorpje op een schiereiland, nu ontdekt door het toerisme en wemelt het van de dagjesmensen. Het is ook nog eens zondag. De weg er naartoe is leuk sturen als er niet zo veel blik voor mijn neus zou hangen. De file rijdt twintig km/u. Serieus. Omdat er weinig tegenliggers zijn besluit ik de meuk maar voorbij te rijden. Het zijn er niet weinig en het kost me wat tijd. Eenmaal vooraan is de veroorzaker een dame in een dikke SUV die met dichtgeknepen billen angstig over haar stuur kijkt. Ze vindt het duidelijk eng, al die bochtjes. Wat doe je hier dan! Laat je vent rijden! Maar natuurlijk hoort ze me niet. Bij elke bocht zie ik haar remlichten branden. Remmen? Als je twintig rijdt? Waarom in godsnaam? Eenmaal er voorbij is de weg leeg en kan ik gewoon doorrijden. Dan gaat de route dwars door het dorp en over de boulevard, pal langs de zee. Op zich prachtig maar die boulevard is maar vier meter breed, schat ik (mag dat een boulevard heten?) en de helft wordt in beslag genomen door tientallen terrasjes. Daar moeten wij langs, met die stinkbrommers. Euhhh…oke? Ik moet zorgvuldig sturen om te voorkomen dat ik de mensen over hun tenen rijd. En hier doe ik dus wél twintig km/u. En dat is zelfs al te hard. Links zie ik een heerlijke spies met saté op een bord liggen. Ik kan hem zó meenemen. Zal ik het doen? Nah…zo’n spies eten rijdend op een motor is lastig. Stel dat mijn vizier dichtklapt. Dat wil je niet.

Bij het hotel aangekomen word ik doorverwezen naar de garage. Ik zet de brommer neer. Er staan er al een aantal. Ik ben net klaar als de manager aankomt. Hij wil de brommers op een bepaalde manier in de vakken geplaatst hebben. Huh? De helft van de groep moet nog komen! Ga je op iedereen staan wachten om ze instructies te geven? Dat zal toch niet? De manager richt zijn aandacht op anderen en ik maak dat ik weg kom. Een stresskip, die manager. Die wordt niet oud zo. Spullen de kamer op, zwembroek aan en naar het strand. Ik duik meteen de zee in. Heerlijk.

En morgen? Handen schudden en afscheid nemen. Altijd lastig. Ik heb werkelijk genoten van alles en iedereen en heb een hoop leuke mensen ontmoet. Overdag mijn eigen gang gaan op de motor en ‘s-avonds een goed gesprek met prettige mensen onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn. En ook een hoop gelachen. Fantastisch. En mijn kamergenoot Gerard: bedankt. Het ging meer dan uitstekend, met z’n tweeën op de kamer. Volgend jaar weer met Promotor. Zeker weten. Dan wil Promotor naar de Picos de Europa, in Spaans Baskenland, geloof ik. Ik heb er nu al zin in.

En hoe nu verder? Ik heb de komende week ook nog vakantie en ik had een plan om via Italië naar Oostenrijk door te steken. Tirol. Met een grote bocht via het oosten naar huis zogezegd. In pakweg een dag of vier. Maar het weer is nog steeds ruk in midden-Europa. En ik heb niet veel zin om opnieuw van de straat te spoelen. Dus vanacht iets om over na te denken.

Alle berichten Catalonië

• Op weg naar Catalonië 22-5-2016
• Op weg naar Catalonië (2) 30-5-2016
• Catalonië, in Kniebis (1) 19-6-2016
• Catalonië, in Marangea (2) 19-6-2016
• Catalonië, in Avrieux (3) 20-6-2016
• Catalonië, in Prullans (4) 21-6-2016
• Catalonië, in Caldes des Boi (5) 22-6-2016
• Catalonië, in Cellers (6) 23-6-2016
• Catalonië, in Solsona (7) 24-6-2016
• Catalonië, in Campdevanol (8) 25-6-2016
• Catalonië, in Rosas (9) 26-6-2016
• Catalonië, Viella (10) 27-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (11) 28-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (12) 29-6-2016
• Catalonië, naar huis (13) 1-7-2016
• Catalonië, naar Campdevanol (filmpje) 2-7-2016
• Pyreneeën, een stukje toeren met Arco en Bart (filmpje) 2-7-2016