Catalonië, in Cellers (6)

‘s-Avonds in het hotel in Caldes de Boi. We bezoeken een gloednieuwe loods met tachtig motoren van tientallen jaar oud, alsof ze zo de showroom uitkomen. Leuk om naar te kijken maar ik heb niet zoveel met oude motorfietsen. De mijne vind ik oud genoeg. De trotse eigenaar legt van alles uit. Na een half uur heb ik het gezien. Terug naar het hotel.

Diner. Dan blijkt dat René en ik, we meldden ons als eersten bij het hotel vanmiddag, geen menuvoorkeur hebben opgegeven, Er zijn drie menu’s waaruit de groepsleden kunnen kiezen, maar het hotel heeft ons die keuze niet voorgelegd. Dit blijkt als enkele meisjes van de bediening, lieve schatten die hun stinkende best doen, de andere mensen aan onze tafel vraagt wat ze ook alweer besteld hebben. René en ik kijken elkaar aan. Huh? Besteld? Wij hebben niks besteld! Als de meisjes ons de vraag stellen legt René de situatie uit. Het meisje spreekt gebrekkig Engels en zegt dat ze het gaat regelen. Maar we twijfelen. We krijgen allemaal een broodje op een schoteltje. Als wij onze broodjes op hebben worden meteen nieuwe neergelegd. Wij snappen het! We krijgen de rest van de avond alleen broodjes te kanen. Jasses. Dat begint wel erg op de Scheveningse bajus te lijken! Dan wordt een menulijst onder onze neus geschoven en mogen we alsnog kiezen. Het komt helemaal goed.

We hebben een geinige tafel. Aan de ene kant drie bouwvakkers, aan de andere kant vier volkstuinders. Die in vaktermen delibereren hoe ze de plantjes bemesten en met welke mest. Boeiend. Echt. Eén van de tuinders, Louis, woont in Maaskant. Waar die film gemaakt is. De Maaskanters mochten zelf mee-acteren in de film en zo ook Louis. We hebben dus een echte BN-er aan tafel. Eén van de bedienende meisjes vindt het wel gezellig bij ons en probeert in heel gebrekkig Engels vragen te stellen. Onze Maaskant BN-er probeert haar geduldig uit te leggen waarom hij BN-er is. Lastig. Als wij “Julio Iglesias” beginnen te roepen en naar hem wijzen valt er een kwartje bij het meisje. Jolijt alom en we liggen in een deuk. De meisjes vinden het ook steeds gezelliger worden en we worden in de watten gelegd. Glazen worden continu gevuld. Kortom, een topavond.

Vandaag gaat de rit naar Cellers. Iets van tweehonderdvijftig kilometer verderop. We mogen via de Colle de Nargo en die heb ik vorig jaar ook gereden. Veertig kilometer bochten met nauwelijks een stukkie rechte weg. Motorrijden gaat dan meer op dansen lijken. Alleen maar links, rechts, links, rechts. Ik kom hier Pim en Trudy tegen en we maken even een praatje. Op de top staan ook de bouwvakkers van het uitzicht te genieten. Ik zet de brommer ernaast. Dan weer verder en ik zie in mijn spiegeltje dat Hans aanhaakt op zijn Ducati Multistrada 1200. Dat flikte zijn maat, René, op zijn Pan European mij gisteren ook toen ik ergens van een pas naar beneden gumde. Alleen had ik dat pas door toen ik eenmaal beneden de brommer bij een T-splitsing langs de kant zette om mijn TomTom te raadplegen. Ik stond nog niet stil of René stopt naast me. Huh? Waar komt die ineens vandaan? René was aan mijn achterwiel blijven hangen. Met zijn Pan. Godsakke! Nu flikt Hans hetzelfde. Kraan open en stuffen! Al snel hoor ik links en rechts mijn voetsteppies over het asfalt krassen. Ik kijk in het spiegeltje. Zit die klote-Duc er tien meter achter! Hans geeft geen krimp. Het gaat van dik hout. Daar weet die bouwvakker natuurlijk alles van. We raggen door tot we beneden in het dorp zijn. Het is duidelijk: die zwartwerkers kunnen sturen. Dat hadden ze wel eens eerder mogen zeggen. In het dorp zit een groep reisgenoten op een terras aan de lunch. Ik zet de Triumph neer en haak aan. Als één van de groepsleden later wil wegrijden van zijn parkeerplek slaat de motor af en valt ie om. Da’s even balen. We haasten ons om het ding overeind te zetten. De schade is minimaal. Gelukkig.

De route gaat verder. Het is nu serieus warm en ik besluit dat het tijd word voor mijn doorwaaijack. Voor het eerst dit jaar. Dan draai ik de L-512 op. Dit moet de weg zijn waar mijn grote vriend Marc Marquez zijn MotoGP carriére is begonnen. Bochten, maar dan van het type waar je met 100+ doorheen jast. Kolere, dit is gaaf. Ik ben natuurlijk onbekend hier en dan is een ingezoomde navigatie gewoon nodig om snel te zien waar de bocht heengaat. En dan insturen en die kraan open. Dit is genieten! Dan is het hotel in zicht. Inchecken, spullen de kamer op, douchen en het zwembad in. God wat een hondeleven!

Alle berichten Catalonië

• Op weg naar Catalonië 22-5-2016
• Op weg naar Catalonië (2) 30-5-2016
• Catalonië, in Kniebis (1) 19-6-2016
• Catalonië, in Marangea (2) 19-6-2016
• Catalonië, in Avrieux (3) 20-6-2016
• Catalonië, in Prullans (4) 21-6-2016
• Catalonië, in Caldes des Boi (5) 22-6-2016
• Catalonië, in Cellers (6) 23-6-2016
• Catalonië, in Solsona (7) 24-6-2016
• Catalonië, in Campdevanol (8) 25-6-2016
• Catalonië, in Rosas (9) 26-6-2016
• Catalonië, Viella (10) 27-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (11) 28-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (12) 29-6-2016
• Catalonië, naar huis (13) 1-7-2016
• Catalonië, naar Campdevanol (filmpje) 2-7-2016
• Pyreneeën, een stukje toeren met Arco en Bart (filmpje) 2-7-2016