Op weg naar Catalonië

Toegegeven, de titel is een beetje misleidend want het duurt nog vier weken, maar de voorbereidingen zijn al op gang. Van wat? Ik heb een weekje gummen in Catalonië geboekt bij Promotor/ANWB. Eind juni. Vijf dagen rondrijden over de mooiste wegen aldaar, volgens de berichten. We rijden over binnenwegen van hotel naar hotel zodat we ‘s-avonds elkaar kunnen vertellen hoe mooi het was. Bij voorkeur rijd ik alleen maar ‘s-avonds in je eentje achter een bord spruiten is ook niet alles. Een prettige groep mensen om de ervaringen te delen is dan wel zo aangenaam. De planning is dat we op dinsdagmiddag verzamelen in het eerste hotel net onder de grens van Andorra. Een meet and greet, een vorkje prikken, nachtje pitten en dan woensdag het serieuze werk. Ik vertrek zaterdagochtend van huis zodat ik drie dagen heb om er te komen. Via het Zwarte Woud en de Franse Alpen is dat een peuleschil. Vorig jaar deed ik ongeveer hetzelfde en die Alpe d’Huez en Mont Ventoux zijn best een tweede bezoek waard.

De reisbegeleider heeft alle deelnemers in een WhatsApp groep geplakt. Handig. Er wordt al aardig wat heen en weer gepingpongt zodat ik een klein beetje een idee heb wat er voor vlees in de kuip zit. Dat leert me dat we op pad gaan met een twintigtal door de wol geverfde veteranen. Mensen die al heel wat kilometers onder het rubber door hebben laten rollen. Nou ben ik ook het nodige gewend maar de eerlijkheid gebied me te vertellen dat ik dit jaar nog weinig kilometers op de brommer gemaakt heb. Alleen enkele kleine ritjes in de omgeving. En een keertje naar Verpalen in Krommenie heen en weer om proef te rijden op een KTM Superduke 1290 maar die kilometers tikken ook niet echt aan. Dus gisteren een serieus toertje gereden

Ik ga voor een rondje Winterberg. Het Sauerland is prachtig om rond te toeren. Tanktas inpakken met wat nodig zou kunnen zijn en om half acht zet ik via de A15 koers naar de grens. Er is weinig verkeer op de snelweg en dan is zo rond de hondervijftig een mooie kruissnelheid. Even voor half negen passeer ik de grens bij Zevenaar. De Duitse A3 is praktisch verlaten. Hier en daar een enkele auto. Honderdvijftig wordt honderdtachtig en de Triumph knort als een krolse hond. De A3 heeft van die lange flauwe bochten waar je met dit gangetje lekker in kunt gaan hangen. Dan gaat er een geel lampje branden op mijn dashboard. De reserve is bereikt. Met deze snelheden is 1:15 natuurlijk niet haalbaar. Vrijwel meteen zie ik ook een bord dat een pomp aanduidt. God wat een timing! Benzine, toilet, koffie en een broodje. Voor de koffie staat er een enorme automaat. Veel knoppen, gleuven en instructies. Ingewikkeld. Voor de instructies heb ik geen tijd. Flikker op! Thuis ga ik ook altijd pas de gebruiksaanwijzing achteraf lezen. Ik druk de knop “Espresso” in en stop het bekende Duitse toiletbonnetje in een daarvoor bestemde gleuf, volgens de instructie ernaast. Geen sjoege. Ik probeer nog een keer en druk nog eens een knop in. Geen sjoege. Dan gooi ik maar wat munten in een andere gleuf en druk nog eens de knop in. Geen sjoege. Dan zie ik in een ooghoek een display knipperen met de melding “Kaffee wird bereitet”. Aha. Shit! Komt er geen beker uit? Twee houders met bekers. Ik pak een beker. Kleine beker. Ik pak snel een grote beker en zet hem onder iets wat een tuitje lijkt. Net op tijd. Het apparaat knort wat en er komt koffie. Twee seconde later is het klaar. Zegt het display. Huh? Ik kijk in de peilloze diepte van de enorme koffiebeker en zie in de verte een bruin prutje liggen. Is dat het? Oh ja, natuurlijk, ik had voor Espresso gekozen. Dat is Frans voor “u krijgt een verdomd klein beetje”. Ik laat het erbij. De koffie smaakt prima. Dat dan weer wel. Verder weer.

Op zeker moment ben ik de snelweg zat en pak een willekeurige afslag. Ik vraag aan de TomTom om een kronkelroute binnendoor naar Winterberg te maken vanaf het punt waar ik sta. Dat doet ie. En het is inderdaad een leuke route. Bossen, dorpjes, het slingert alle kanten uit. In de dorpjes houd ik me aan de maximale snelheden. Als er ineens een kind de weg op rent wil ik het graag probleemloos kunnen aanremmen. Af en toe hard rijden is leuk maar het verstand erbij gebruiken is een vereiste. Tegen twaalf uur bereik ik Winterberg. Het is niet druk. Op een hoek staat op een terras een Duits koor in klederdracht schlagers of iets dergelijks te zingen. Dat terras sla ik dus over. Ik ben geen fan van Dennie Christian. En die Smurfen mot ik al helemaal niet. Oh nee, dat was Vader Abraham. De vader van Dennie. Een stuk verder in de straat zie ik een rustig terras in de zon. Zitten en ik bestel een Strammer Max. Het staat niet op de kaart maar elke Duitse hut levert een Strammer, denk ik. “Kein Problem” zegt de ober en het voer wordt gebracht. Twee droge sneetjes brood van vier dagen geleden, een paar plakken ham en kaas, een postzegel van tien cent die bij nadere bestudering een gebakken ei blijkt te moeten voorstellen en een beetje garnering. Ik heb weleens betere omeletten gezien. Maar vooruit, het vult de maag en zolang het niet beweegt is het goed. Ik ben niet zo culinair aangelegd en ik heb geen zin om me hier druk om te maken. Afrekenen, even een berichtje op Facebook plakken en wegwezen.

De TomTom heeft een kronkelroute door het Sauerland voor me gemaakt en die volg ik. Een beetje. Hier en daar wil het apparaat me een boerenlandweg in hebben en daar heb ik geen zin in. Dan volg ik mijn eigen ingevingen en de TomTom lost het maar op. Blind achter zo’n apparaat aanrijden is niet altijd handig. Alles bij elkaar is het mooi rijden. Sauerland is prachtig. Ik rijd veel door bossen en dalen, doe het op mijn gemak en ik geniet van de omgeving. Er is weinig tot geen verkeer. Het seizoen is duidelijk nog niet begonnen. Soms laat de navigateur me zien dat er een serie mooie hairpins aankomen. Als er dan voldoende ruimte, overzicht en geen verkeer is draai ik de kraan wat verder open en gum er vlot doorheen. Tegen drie uur vind ik het tijd worden om de reis naar huis aan te gaan. De TomTom brengt me naar de snelweg en met zo ongeveer hetzelfde tempo als op de heenweg rijd ik terug. De rit gaat, op een enorme file voorbij Utrecht na waar ik gedwongen ben een paar kilometer tussendoor te slalommen, verder voorspoedig. Het is half zeven ‘s-avonds als ik de brommer weer in de tuin parkeer. Met achthonderdvijftig kilometer op de teller extra.

Ik ben klaar voor Catalonie! en kijk er naar uit. Het moet daar prachtig sturen zijn. Ik ben benieuwd. Ook naar mijn mede-reisgenoten. Het is altijd genieten met een leuke groep mensen op een terras onder het genot van een drankje met uitzicht op de bergen.

Alle berichten Catalonië

• Op weg naar Catalonië 22-5-2016
• Op weg naar Catalonië (2) 30-5-2016
• Catalonië, in Kniebis (1) 19-6-2016
• Catalonië, in Marangea (2) 19-6-2016
• Catalonië, in Avrieux (3) 20-6-2016
• Catalonië, in Prullans (4) 21-6-2016
• Catalonië, in Caldes des Boi (5) 22-6-2016
• Catalonië, in Cellers (6) 23-6-2016
• Catalonië, in Solsona (7) 24-6-2016
• Catalonië, in Campdevanol (8) 25-6-2016
• Catalonië, in Rosas (9) 26-6-2016
• Catalonië, Viella (10) 27-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (11) 28-6-2016
• Catalonië, Ochagavia (12) 29-6-2016
• Catalonië, naar huis (13) 1-7-2016
• Catalonië, naar Campdevanol (filmpje) 2-7-2016
• Pyreneeën, een stukje toeren met Arco en Bart (filmpje) 2-7-2016

[wpgmza id=”1″]