De Alpen rond met twee KTM’s… en een GS1250 (4)

De hotelkamer is geen hotelkamer. Het is een appartement, met twee slaapkamers, woonkamer en keuken. Handig. Wat dan weer jammer is is dat de douche behelpen is. Prachtige badkamer maar douchen met twee handen aan de kranen om ervoor te zorgen dat je niet levend verbrand dan wel bevriest is niet handig. Inderdaad, we hebben altijd wat te zeiken. Prachtig hotel verder en alleszins betaalbaar. Prettig. Maar als we na een copieus diner de rekening zien moeten we toch wel even slikken. Zo’n Chateau Lafite-Rothschild 1990 kost een paar centen. Het is vakantie zullen we maar denken. Gelukkig heb ik een steenrijke vrouw. En anders verkopen we gewoon de boot.

Wakker worden, naar buiten kijken (altijd een vast ritueel) en… blauwe lucht. Prachtig. Ontbijten, inpakken en op pad. We hebben vandaag een stevig programma. Vierhonderd kilometer binnendoor, over diverse passen. We besluiten om wat eerder te vertrekken. Dat lukt nadat we eerst netjes de rekening betaald hebben. We zijn nette jongens. Als eerste staat de Silvretta Hochalpenstrasse op het programma. We moeten eerst een kaartje kopen. Dertien euro vijftig. Ik kan me herinneren dat dat jaren geleden gewoon gratis was. Nu niet meer. Daarna gaat het los. De Silvretta is een feest. Zeker met goed weer zoals nu. Het uitzicht op de bergen is magnifiek en dat geldt ook voor de haarspeldbochten omhoog. De KTM’s doen het snaarstrak. JP op de GS1250 volgt in ons kielzog. Eenmaal boven herken ik het restaurant. Jaren geleden, toen motormaat Rob Kroon nog leefde, stonden wij hier met hem in de zeikende regen en gure wind. Dan is passen rijden een stuk minder leuk. De Silvretta weer omlaag doet ons in Landeck belanden waar we een bakkie scoren.

Na Landeck volgen we een tijdje de route naar de Reschenpas. Dat is een populaire jongen want het ding is de aansluiting naar de Stelvio. Een verplicht nummer voor elke zichzelf respecterende motorrijder. Maar wij doen hem nu niet. We zijn er vorig jaar nog geweest, na de zoveelste keer, en we hoeven even niet meer. Vanwege die populariteit is het druk. Honderden motorrijders zijn onderweg. Al dan niet met afgezaagde uitlaat. We zien ook veel Polizei. Een veel flitskasten. Die dingen komen steeds meer in de mode. Dan zien we onze afslag richting Sankt Moritz. En Davos. Beide staan op ons programma. Dan gebeurt er iets wonderlijks. We zijn nog niet koud de afslag af of al het verkeer is verdwenen! Serieus. We hebben de weg, en het dal waar de weg doorheen loopt, vrijwel voor onszelf! En niet zomaar een weg. Asfalt als een biljartlaken en het slingert dat we er duizelig van worden. Lange bochten die we op tempo kunnen rijden. Dit is leuk! Dan zien we een bordje dat de Fluëlapas aankondigt. Waarachter Davos ligt. Volgens Topgear is de Fluëla de mooiste pas van Europa. Dat is een gevaarlijke uitspraak maar we snappen het. De Fluëla is prachtig sturen. Totdat we een wegopbreking tegenkomen met een stoplicht waarvoor een flinke zwik Duitse motorrijders staat te wachten. Net op het moment dat we achteraan willen aansluiten springt het licht op groen en zien we de meute zich in beweging zetten. Ik zie veel Goldwings, gele hesjes en gele helmen. Ik weet: dat schiet niet op. De mannen zijn inderdaad nogal traag met wegkomen en ik zie links ruimte. Ik pers de KTM erin en blaas een flink deel van de groep voorbij. Nog even vlot de haarspeldbocht afsnijden, gas erop en ik ben het spul voorbij. Ruimte! Daar houd ik van. Als we boven op de pas stoppen voor een foto en een korte evaluatie meldt JP mij, die erachter zat, dat de groep nogal tekeer ging. De mannen schrokken een beetje en ik kreeg middelvingers en kreten als “verrückte Holländer”. Ik snap het wel. Een beetje. Maar kolere, jongens, het gas zit rechts! Schroef er dan een beetje mee! Zo moeilijk is het niet! Als je het niet doet roest de rommel vast! Excuus heren. De volgende keer doe ik het anders.

Na de Fluëla volgt Davos en we doen daarna een lus over Chur en Churwalden. De laatste plaats is een speciaaltje voor JP want hij staat hier elk jaar met een caravan samen met vrouw Christa. Voor de wintersport. Sinds mensenheugenis. Hij wil even een blik werpen. Dat kan. We scoren er een ijsje en een drankje. En door. Richting de Italiaanse grens naar eindbestemming Aprica. Het dal voert ons over de Julierpas en daarna de Bernina. En nog een paar pukkels waarvan ik de naam kwijt ben. Het is een feest! Ik ben niet eerder in dit stuk van Zwitserland geweest. De omgeving, de bergen, de uitzichten…geweldig! De weg zelf ook. Het idee is dat we ons netjes aan de regels houden maar… lukt niet. Kijken, insturen en plat met het orgel. Daar zijn die KTM’s voor gemaakt! Ready to Race, noemt KTM het. Dat klopt toch wel. De machines geven geen krimp. De BMW ook niet. Mooi.

De grens over, Italië in. Richting Aprica moet we nog een pas op met wel héél krap stuurwerk. Het is inmiddels ook erg warm geworden. Regen? Niet gehad. Ondanks de mindere voorspellingen. Gewoon perfect weer. Het is rond de klok van zes als we In Aprica aankomen. We Googlen een hotelletje. Het is snel gevonden en ze hebben plek zat. De eigenaars zijn uiterst voorkomend en doen hun best ons het naar de zin te maken. Ze laten ons diverse kamers zien en we mogen kiezen. We komen uit op een kamer voor honderd euries. Totaal. Met ontbijt. Met z’n drieën. Daarna doen we een biertje op het terras. We worden getrakteerd op diverse versnaperingen. Gratis. Da’s lief. We vermoeden dat ze blij zijn dat ze na de Corona ellende eindelijk weer toeristen zien. En weer gewoon hun ding kunnen doen. We willen ze er graag bij helpen. De avond ronden we af met een pizzaatje. Dat compenseert die fles van gisteravond een beetje. De pizza’s zijn voortreffelijk. Zoals dat gaat in Italië.

Alle berichten

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1 reactie

  1. Robbie schreef:

    Het was weer een mooie dag zo te lezen ??

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.