Ron Putting

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen!

Dag 4 – een rondje Frankrijk

Published · Updated

Nog vergeten te melden gisteren. Bij aankomst brengt de eigenaresse van het hotel me naar de garage. Bij de ingang krijg ik de afstandsbediening van haar met wat sleutels met label waarop 78 staat. Prima. Ik de garage in, de deur gaat dicht, licht aan en ik op zoek naar plaats 78. Niet te vinden. Drie keer in de rondte gereden. Het hoogste nummer dat ik vind is 45. Shit. Uiteindelijk besluit ik de brommer maar gewoon ergens neer te zetten. Dan kijk ik nog eens naar het label. “2e palta” staat er bij. Palta? What the fuck is een Palta? Er gaat mij een lampje branden en ik ga op zoek naar de 2e verdieping. Verrek. Een afrit. Ik omlaag en ja hoor, plek 78! Ik parkeer de Triumph naast een Nederlandse motor, een Honda.

Terug in het hotel maakt de eigenaresse mij attent op een Nederlandse gast die ook via MoorMotor aan het toeren is. Een wat oudere vrouw, ik schat haar half in de zestig, die op de bank een kruiswoordpuzzeltje zit te maken. Anneke heet ze. Ze rijdt elk jaar een paar weken Europa rond op haar Honda. In haar eentje. Al jaren. Via MoorMotor. De Noordkaap, Finland, Schotland. Ik vind het stoer. Van een vrouw verwacht je dat niet snel. Van motoren weet ze helemaal niks. Ze kent alleen wat merken en ze herkent “grote duitsers”. Ja, die herken ik ook, vooral als ze hun mond open doen. Anneke is een gezellige prater en we besluiten gezamenlijk het half-pension van MoorMotor te nuttigen. Beter dan alleen aan een tafeltje in het restaurant.

Vandaag doe ik één van Maurice’ rondritten door de Pyreneeën. Een rit van 290 km, dus ten opzichte van de vorige dagen een peulenschil. Ik trek mijn leren jack aan en neem het doorwaaijack mee, gezien de verwachtingen van 31 graden. Om even over negen vertrek ik en niet veel later krijg ik op prachtige, verlaten wegen de eerste bochten om mijn oren. Dan ineens moet ik vol in de remmen en parkeer ik de motor midden op de weg, om eens op mijn gemak te bekijken hoe ik dat ga doen, met al die paarden. De beesten nemen er hun gemak van en ik kan er niet langs. Tenslotte ontstaat er een gaatje en pruts ik er voorzichtig tussendoor. Het is weer een andere ervaring. Bovendien komt er van alles uit hun achterkant en dat glibbert nogal in de bocht. Ik doe het dus maar wat voorzichtiger aan.

De Pyreneeën zijn werkelijk prachtig. Ik kom nauwelijks verkeer tegen. Van het wegdek zal ik wat foto’s naar Zandvoort sturen. Ze kunnen ervan leren. Maurice heeft stukken in de route gepropt met zoveel stuurwerk dat ik het op zeker moment een beetje zat word. En dat zegt wat! Sommige stukken voeren over cols van zo’n 2000 meter met een prachtig uitzicht. Ik stop veel om foto’s te maken en op zeker moment schei ik daar mee uit anders kom ik niet vooruit. In een dorpje doe ik een terrasje voor een lunch. Ik herken Tapas op een bord aan de muur, maar de enorme lijst eronder….geen flauw idee. Ik roep iets in 4 talen, ik krijg ogen met vraagtekens terug. Eén Spanjool blijkt wat Engels te kennen, hij roept “sandwiches?”. Ik antwoord “yes” en “oui” en “si” en steek ook nog mijn duim op. Het werkt. Er komt een flinke baquette met kaas en tomatenspul. Dat ken ik. Ook weer geregeld. Ik zal morgen die Tapas wel eens proberen. Ik neem gewoon de bovenste twee en kijk wat er gebeurt. Zolang het spul niet beweegt kan er weinig fout gaan.

Rond drie uur ben ik terug in Vielha. Douchen. Ruim tijd om eindelijk dat stadje te verkennen en foto’s te maken. Echt leuk. Sfeervol. Nu op het terras van mijn hotel. Dit stukje schrijven. In de schaduw want het is te heet in de zon. Aan de cerveza. Bier, volgens Google Translate. Heerlijk. Mijn dag kan niet meer stuk.

Morgen een ander rondje van Maurice.

Alle berichten toerweek Frankrijk

Tags:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.