Dag 8 – een rondje Frankrijk

De laatste dag van onze Pyreneeën rondritten. Anneke en ik gaan morgen beiden op huis aan. Anneke gaat het in drie dagen doen met hulp van Maurice’s schema. ik trek mijn eigen plan en wil zondagavond thuis zijn. Aan het ontbijt bespreken we wat vandaag te doen. Anneke voelt wel voor een dag rust en het maken van wat mooie wandelingen in de omgeving voordat ze morgen aan die lange afstanden begint. Ze heeft een punt en ik prakkezeer er even over. Maar nee. Ik kom hier om te brommeren. Wandelen doe ik wel als ik weer thuis ben. We gaan naar buiten waar ik haar help met haar motorketting. Die moet worden ingespoten en dat kan ze niet zelf.

Ik ga voor het rondje “Ochagavia Zuid”. Volgens de beschrijving zit daar een stukkie in dat Maurice als “een circuit” omschrijft en zoals inmiddels genoegzaam bekend is dat toch wel mijn ding. Maar de TomTom verrekt het om die route te laden. Waarschijnlijk heb ik een foutje gemaakt met het omzetten van de route naar gpx formaat. Maar het rondje “Ochagavia West” vind het ding wél goed. Best. Ook goed. Doe ik die. Tweehonderdvijftig kilometer stuffen door de bergen. Peuleschil.

Ik weet dat het nu vervelend word maar ook deze rit heeft Maurice weer wonderschoon gemaakt. Ik krijg een paar cols waar ik nog nooit van gehoord heb maar ik stop om de paar kilometer om een uitzicht te bewonderen dat nog mooier is dan het vorige. De route gaat ook weer Frankrijk in en dat betekent minder wegdek. Los grind en zo. Daar weet ik gelukkig raad mee. Op de Col d’Ispeguy (een hoop van maar zeshonderd meter) ga ik voor de lunch. Ik zet mijn schroom opzij om alleen achter die bak koffie te gaan zitten en doe het gewoon. Het moet van Wim. Volgens Wim moet ik hier twee uur voor uit trekken. Omdat het vakantie is. Oei. Dat wordt een opgave! Eerst maar even een filmpje maken, want ook al is de hoogte niet spectaculair, het uitzicht is dat wél. Ik maak nu filmpjes waarbij ik wat commentaar inspreek. Dat kan met die moderne telefoons. Nee, nu uploaden lukt niet. Theezeef. Alweer. Komt goed als ik thuis ben. Ik maak dus mijn filmpje en draai de camera (telefoon) rustig rond. Verschijnt er ineens een blote man in mijn beeld. Hij staat op vijf meter naast me. Ik schrik me de tandjes! Bijna bloot, zo blijkt, want hij heeft zijn broek nog aan maar daar valt zijn buik overheen en dan verdwijnt zo’n broekje in het niet natuurlijk. Hij is net zo breed en diep als ie hoog is. Ik bedenk een snedige opmerking maar houd me in. Misschien verstaat de man Nederlands? Zou zo maar kunnen.

De Col d’Ispeguy blijkt Frans te zijn en daar red ik me iets beter mee. Ik bestel koffie, een broodje met jambon en fromage en een jus d’orange. De drank komt vlot. Het broodje blijft achterwege. Ja, zo kom ik wel aan die twee uur! “Ou est mon baquette?” Jazekers. In één keer vloeiend. Dat lukt me niet in het land van generaal Franco. De man put zich uit in een berg excuses hoger dan die pukkel waar ik tegenaan kijk. Vergeten. Dan komt het ding vlot. Nog meer excuses. Met een galante armzwaai accepteer ik de excuses. Ik heb vakantie man. Zeeën van tijd! Twee uur. Het mag van Wim! Als iemand mij dit volgende week flikt, als ik thuis ben, dan draai ik hem een bal af. Zeker weten.

De twee uur trek ik niet. Na drie kwartier begint het te jeuken in mijn bilnaad. Ik wil verder. Tenslotte beland ik tegen het einde, na enorm geslinger, sturen, stijgen en dalen, bergen en uitzichten opnieuw op de col d’Erroymendi. Waar ik drie dagen geleden ook overheen moest om in Ochagavia te komen. Maar toen zag ik geen moer omdat ik met mijn hoofd in de wolken reed. Nu is het het mooiste weer van de wereld. De Erroymendi ontvouwt zich in al zijn schoonheid. Wat een uitzicht! Ik stop wel vijf keer voor foto’s en filmpjes. Op de top zie ik een groepje motorrijders naast hun brommers. Engelse kentekens. Leuk. Daar kan ik uren tegenaan ouwehoren. Ik stap af en vertel ruim over mijn perikelen in de mist en nog een hoop geleuter. “Yes”. “No”. “Breathtaking”. Da’s alles wat eruit komt. Hallo! Is dat alles? Gezellig hoor. Wat een sufgepikten! Breathtaking me rug op. Ze kijken me aan of ik van Mars kom. Ik rijd notabene een Triumph. Da’s Engels! Vervelende meatheads. Ze brommeren GS-BMW’s. dat verklaart misschien een hoop.

In de buurt van het hotel besluit ik om meteen even te tanken bij een pomp vijf kilometer verderop. Handiger morgenochtend. Dan draai ik het parkeerterrein op en zit daar….hetzelfde groepje sufgepikten. Ik lieg het niet. Ze zwaaien. Notabene! Kus m’n cojones. Doe de groeten aan Thatcher! Oh nee, die is dood. Nou….jullie ook. Ik zal het niet verder vertellen.

Alle berichten toerweek Frankrijk

• Dag 1 – een rondje Frankrijk 19-6-2015
• Dag 2 – een rondje Frankrijk 20-6-2015
• Dag 3 – een rondje Frankrijk 21-6-2015
• Dag 4 – een rondje Frankrijk 22-6-2015
• Dag 5 – een rondje Frankrijk 23-6-2015
• Dag 6 – een rondje Frankrijk 24-6-2015
• Dag 7 – een rondje Frankrijk 25-6-2015
• Dag 8 – een rondje Frankrijk 26-6-2015
• Dag 9 – een rondje Frankrijk 27-6-2015
• Dag 10 – een rondje Frankrijk 28-6-2015
• Rondje Frankrijk – de Col d’Erroymendi boven de wolken 28-6-2015
• Rondje Frankrijk – de Col de Peyresourde 28-6-2015
• Rondje Frankrijk – de Col d’Aspin 29-6-2015
• Rondje Frankrijk – de Col d’Erroymendi 29-6-2015
• Rondje Frankrijk – omhoog naar de Tourmalet 30-6-2015