Even naar de Harz heen en weer

Is dat leuk? Eén dag heen en weer? Nou, eigenlijk niet. Je rijdt teveel en je ziet te weinig. Daar komt het op neer, eigenlijk. Waarom doe je dat dan? Tsja, iets van een uitdaging. Omdat het kan. En in mijn geval om te kijken hoe de nieuwe KTM zich houdt tijdens een hele dag rijden. Misschien zitten er kinderziektes in het apparaat? En die ontdek ik liever tijdens zo’n eendagstrip dan tijdens een vakantie van twee weken.

Het tripje naar de Harz heb ik geleend van Michel van Hagen, de man van MyRoute-app. Waarop ik een abonnement heb. Driehonderdtachtig kilometer autobahn heen, driehonderddertig kilometer binnendoor, door de Harz en dan weer driehonderdzestig kilometer terug over de autobahn. Dat lukt. Ik vertrek ‘s-ochtends om 09:00 uur en rijdt ‘s-avonds om 21:00 uur weer de tuin in. Precies twaalf uur later. Dan stop je zeker niet veel? Dat klopt. Alleen om te tanken en even wat te eten. Hoe het ging? Vlekkeloos, eigenlijk. De KTM is een fantastische cruiser. Op de autobahn houd ik rond de honderdzestig km/u aan. Daarmee verbruikt de brommer zo rond de 1:14 en dat vind ik keurig. Bij dit gangetje voelt de KTM als een locomotief op rails. Richting Dortmund is ineens ergens de snelweg “gesperrt”. De politie dirigeert iedereen naar een afslag. Geen idee wat er aan de hand is. Bovenaan de afslag staat een groepje agenten en ik vraag hoe lang het zou kunnen duren. Dat weten ze niet maar ze vertellen me wel hoe ik het beste kan omrijden. Ik verlies een half uurtje en vind tenslotte de autobahn weer terug. Het is stil op de weg. Ik schroef het tempo naar tweehonderd km/u. De KTM voelt nog steeds als een rots in de branding en het schiet lekker op.

Het is rond half één als ik de snelweg verlaat en aan de driehonderddertig kilometer begin die Michel binnendoor heeft uitgezet. Dat heeft ie knap gedaan. Zo’n beetje alles wat motorrijden leuk maakt heeft ie in de route gepropt. Een paar zaken die me opvallen: het is stil op zondag. Doodstil. In alle dorpjes waar ik doorheen kom kun je een kanon afschieten. Het gebied is ook mooi. Prachtige wegen, heuvels, dalen, bossen. Het slingert alle kanten uit. Ik tref ook fantastische stuurwegen. Van die wegen waar grote waarschuwingsborden staan speciaal voor motorrijders. Dat ze moeten oppassen. Tuurlijk. Alhoewel ik op zeker moment op een bocht afkom waar vlak voor de bocht twee motorrijders naast geparkeerde motoren tegen de vangrail staan. Ze staan er wat beteuterd bij. Ik houd in en kijk even. Dan ontdek ik een derde motor die aan de andere kant van de vangrail onderaan het talud ligt. Da’s niet goed. Omdat ik niet het idee heb iets te kunnen uitrichten rijd ik maar door, maar een paar minuten later rijdt een ambulance met gillende sirene me tegemoet. Wat er aan de hand is is niet moeilijk te begrijpen. Tsja. Het zijn inderdaad uitdagende wegen en ik krijg ruim de gelegenheid om uit te zoeken wat de KTM ermee kan. Da’s veel. Ik snap nu ook het nut van een slipperclutch. Tussengas geven met terugschakelen en met beleid ontkoppelen, het hoeft niet meer. Gewoon de versnelling omlaag trappen en de koppeling lost het op. Erg handig. Opschakelen, daar moet ik aan wennen. De knipperende rode lamp op het dashboard vertelt me dat het tijd is voor een hogere versnelling maar dat hoge toerental horen doe ik niet echt. Een KTM is nou eenmaal een dikke tweecylinder dus grote klappen. Het jankende gegil van die vierpitters blijft achterwege. Ik heb echt het dashboard nodig om te weten wanneer er geschakeld moet worden. Ergens maak ik voor een bocht een inschattingsfoutje. De KTM voelt zó vertrouwd en solide dat ik overmoedig word en de snelheid te hoog laat oplopen. Het wordt tijd om serieus de remmen te testen en daarmee wordt het nut van bochten-ABS bewezen. De boel wordt keurig gered. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en ik besluit om het iets kalmer aan te doen.

Rond vijf uur ‘s-middags verlaat ik de Harz en draai de autobahn weer op. Het is nu behoorlijk drukker op de weg. Na ruim een uur eet ik een hapje bij een keurige en moderne Raststätte. Opnieuw weer op pad krijg ik een beetje last van de laagstaande zon die recht voor mijn neus naar de horizon zakt. Het wordt ook koud en daarmee tijd om de handvatverwarming op te stoken. Een watje, ik weet het, maar toch beslist prettig. Rijden met koude poten is onhandig. Het laatste uurtje krijg ik last van een houten reet maar ook dat is logisch, na haast duizend kilometer zonder echte pauze. Het is 21:00 uur als ik de wijk inrijd en de brommer in de tuin parkeer.

KTM Superduke GT? Helemaal niks mis mee. Ik heb de hele dag de demping op standje “Sport” staan. Dat is de stuggere demping die ervoor zorgt dat de wielen optimaal contact houden. En dat klopt ook maar echt stug kan ik die stand niet noemen. Ook op slechtere wegen biedt deze stand nog rijcomfort zat. Ik moet het nog gaan ontdekken maar het zou kunnen dat voor het serieuzere circuitwerk die sportstand nog een stukje straffer moet.

Nadelen? Eigenlijk maar één, er zit geen middenbok onder de brommer. En dat is gewoon onhandig als je onderweg de ketting wilt smeren. Misschien is zo’n Osco kettingsmeersysteem dan een oplossing. Daar ga ik eens over nadenken.

De Harz? Ook niks mis mee. Grote kans dat ik nog eens terugga, maar dan doe ik een paar dagen en een hotelletje. Dan is er meer tijd om rond te kijken. Op de kaart vind ik een hoop wegen die ik nog niet gezien heb en die vast de moeite waard zijn, net als de dorpjes en andere bezienswaardigheden. Michel heeft er een aantal genoemd in zijn verslag en die wil ik toch nog eens bekijken. In alle rust.

Met dank aan Michel voor de route.