Onder de duim bij Hans

“Duim!”, schalt het door de hal. Ik schrik me rot. “Zoals jij je duim houdt heb je geen controle over je racket. Doe die duim anders”, komt er achteraan. Onze vaste tennisleraar Ruben maakt in Oostenrijk op de lange latten de pistes onveilig. Ruben heeft de afgelopen maanden verwoede pogingen gedaan om ons bij te brengen hoe we een beetje verantwoord die gele dingen over het net kunnen krijgen. Dat heeft ons een flink eind op weg geholpen waarvoor onze verpletterende dank. Vandaag is het de laatste dag van onze cursus en neemt Hans Levering de honneurs waar. Hans moet dus over Ruben heen. Ga er maar aanstaan. Dat is toch best een dobber. Hans is zo’n leraar waarbij je wel drie keer uitkijkt om niet te doen wat ie zegt, omdat ie je anders in een grijze Komozak bij het grof vuil zet. En dat wil je niet. Dus zwoeg ik op mijn duim want Hans heeft ongetwijfeld gelijk. Hij speelt het spelletje veel langer en beter dan ik. Maar het valt niet mee. Het is tenslotte al een tijdje geleden dat ik de hele dag met mijn duim worstelde. Met het ding in mijn mond rondkroop, af en toe een volgescheten luier meetorsend. Moeder wrong zich in allerlei bochten om die duim uit mijn mond te krijgen, naar ik later heb begrepen. Dat moest om in een toekomstig volwassen leven allerlei trauma’s te voorkomen. Alleen had ik toen geen flauw idee wat het woord betekende. Maar nu moet ik van Hans opnieuw mijn duim onder de duim houden waardoor dat trauma toch weer een stip op de horizon vormt. Nooit gedacht dat een spelletje tennis zou gaan leiden tot een existentieel vraagstuk. Beter laat dan nooit.

Er is wel een mazzeltje, De Duim is alleen een issue bij een backhand. En die gebruik ik niet zo vaak. Het is ook een onding, zo’n backhand. Ik snap niet dat die tennisfederatie, of hoe heet die club die op de regels toeziet, dat nooit verboden heeft. Wat mij betreft mogen ze die de duimschroeven aanzetten om het lichaamsdeel afgeschaft te krijgen. Gelukkig kan je er omheen lopen, om die backhand. Als de tegenstander aan de andere kant van het net even de andere kant opkijkt doe ik het. Maar Hans heeft dat natuurlijk door en laat me die backhand oefenen. En dat kost me nog geld ook. Tsjonge. Maar ik houd dapper vol. “Duim!”, brult Hans opnieuw. Verdomd. Doe ik het weer fout. Hans ziet het vanaf de andere kant van het net. Dat is knap. Heeft die man haviksogen? Hoe zou Klein Duimpje hiermee omgaan, vraag ik me af. Alhoewel, dat zal Hans niet zien. De duim van Klein Dumpje heet niet voor niks klein. We ronden de les af. Ik heb absoluut weer iets geleerd en dus steek ik mijn duim op. Het moet eerlijk gezegd, het is geen duimelarij, die lessen van Hans. Hij mag het vaker doen. Want cursisten onder de duim houden, dat is niet elke leraar gegeven.