Met Leander’s club op stap

Heel lang geleden, ik schat iets meer dan acht jaar terug, had ik een Suzuki Bandit 1200. Die verkocht ik via Marktplaats omdat ik toen iets anders wilde, wat uiteindelijk een Trumph Speed Triple werd. Zoals ik recentelijk hier gemeld heb is de Triumph inmiddels vervangen door een KTM maar ik heb altijd contact gehouden met de koper van de Bandit, Leander. En zo kreeg ik zaterdag ineens een WhatsApp. Of ik zin heb om mee te rijden met een toerrit van Leanders motorclub. Tuurlijk heb ik dat! Leuk! De weersverwachtingen voor de zondag zijn bovendien prettig en dat maakt de beslissing makkelijk want er is namelijk een dingetje: Leander woont niet om de hoek. Hij bivakkeert in de Achterhoek. In Deventer, of all places. En dat is vanaf Capelle best een eind gummen. De boodschap is dat ik me in Zwolle moet melden bij de plaatselijke Mac. Om tien uur. Dat betekent dat ik toch wel om half negen moet vertrekken want die Mac ligt honderdvijftig kilometer verderop. Dat is vroeg. En het is slechts zes graden. Dat is koud. Godsakke! Daarom trek ik mijn regenkanarie aan, ook al is de lucht strakblauw. Dat regenpak scheelt een paar graden. Met dat vroege tijdstip is er weinig verkeer op de weg zodat ik na iets meer dan een uur Leander de hand kan schudden bij eerder genoemde Mac. Zijn club zit al aan de koffie. Ik bazuin rond wie ik ben en hoe de vork in de steel zit. Mijn (Leanders) Suzuki staat te glimmen op de parkeerplaats. Nog steeds een mooi ding alhoewel nu toch wel de tand des tijds zichtbaar begint te worden. Da’s niet vreemd. De brommer is inmiddels twintig jaar oud en heeft er een serieuze berg kilometers op zitten. Dan rijden. Leander heeft iets meer dan tweehonderd kilometer binnendoor aan zijn TomTom gevraagd. Een dingetje is dan natuurlijk dat op zo’n mooie zondag wij niet de enige zijn die in de natuur willen rondrijden. Fietsers, wandelaars, blikrijders, het wappert overal over de weg en we moeten oppassen. Dat doen we uiteraard. We zijn nette jongens. Ergens trotseren we een pontje om aan de andere kant van een sloot te komen. In het pittoreske Bronkhorst werken we de traditionele uitsmijters naar binnen. Een goed uur later gieten we op een ander terrasje de cola en koffie er achteraan. De club van Leander bestaat uit leuke gasten en ik vermaak me uitstekend. De stemming zit er lekker in. Tegen half vijf ‘s-middags zit de rit erop en stappen we af bij dezelfde Mac. Ik zeg de jongens meteen gedag want ik moet die honderdvijftig kilometer weer terug en het is nu een stuk drukker op de weg.

De KTM? Geen valse klap gegeven. Het apparaat heeft nu iets meer dan vijfduizend kilometer op de teller en ik ben er nog steeds razend enthousiast over. De KTM is de brommer die ik veertig jaar geleden had willen hebben maar die toen, uiteraard, nog niet bestond. Het is voor mij het perfecte concept. Een comfortabele toerfiets maar toch sportief. Tuurlijk, KTM heeft ook nog enkele zuivere groottoeristen in het programma. Van die dingen met een hele etalage voor je neus. Zo’n ruit waarachter je een sigaret kan roken terwijl je met honderdvijftig rondpruttelt. Prettig, alleen…ik rook niet. Dus wat moet ik dan met die hele etalage? De Superduke-GT heeft, in tegenstelling tot mijn oude Triumph, alleen een bescheiden ruitje zodat ik er niet vanaf waai bij honderdzestig of hoger. Ruim voldoende. En alle overige elektrieke meuk zoals bijvoorbeeld cruise-control en handvat- en zadelverwarming (jawel!) maken het leven aangenaam. Net als de honderdvijfenzeventig paarden die op afroep staan te stampen in de machinekamer. Het maakt dat je je de koning van de weg voelt.

Er is nog anderhalve maand te gaan totdat ik met de Duke naar Spanje vertrek en er staan nog wat ritten op de rol voor die tijd, dus ik moet gaan nadenken hoe ik met die achterband uitkom. Enfin, dat is latere zorg.