Billen
“Olga, wat vindt jij van mijn billen?”, vraag ik. Olga is mijn vrouw. Van een tennismaat vernam ik dat mensen verbaasd reageren als ze horen dat ik getrouwd ben. Grappig. Maar ik snap het wel. Want ik heb het zelden over haar en dat ze komt kijken is een uitzondering. Ze heeft niks met tennis en mijn spel wijkt af van wat Federer doet. Toch is het zo. Op een paar maanden na al bijna veertig jaar. In voor- en tegenspoed, net als het leven zelf. En er gaan nog jaren bijkomen schat ik. Never change a winning team. “Jij? Jij hebt geen reet”, luidt het antwoord. Dat heeft ze me al vaker laten weten als het onderwerp ter sprake komt. Olga is een Velder en Velders hebben reten. Daar staan ze bekend om. Maar in mijn familie is een mooie reet geen traditie. Da’s lastig als je wilt slapen op een spijkerbed.
Hoe ik hierbij kom? Er stond kortgeleden een artikel op de website van de KNLTB: “Van tennis krijg je mooie billen”. Ik kreeg een email met de link van onze voorzitter. Met de suggestie om er een blog aan te wijden. Uiteraard reageerde ik met de vraag of hij even een foto van zijn billen kon mailen. Dat deed ie niet. Jammer. Er zijn ongetwijfeld dames op de club die de billen van Ruud van een keurmerk willen voorzien. In plaats daarvan tipte hij Serena Williams. Ik heb even gegoogeld. Ik vind ze van Olga mooier. Het artikel van de KNLTB kan me niet boeien. Houding, spieren, beweging…veel te klinisch. Veel te technisch. Het zal me jeuken. Daar raak ik niet opgewonden van. Dan maar gewoon naar de baan en eens kijken hoe het eruit ziet. Niet best. In mijn leeftijdscategorie heeft de zwaartekracht genadeloos toegeslagen. Het resultaat van jarenlang spareribs eten. Zonde. Zie dat maar weer eens strak te krijgen. Dat lukt alleen als je elke match vijftig aces slaat. Daar geloof ik niet zo in.
De sportschool zou soelaas moeten bieden, las ik ergens. Dat heb ik een winter volgehouden: de sportschool. Bij David Lloyd omdat ze er een zwembad en een sauna bij hebben. Ik begon op de etage met ijzerwaren omdat dat nou eenmaal de voornaamste reden is dat je naar de sportschool gaat. Saai. Ontzettend. Series van tien keer trekken aan hendels op een ingenieuze machine. Ooit zag ik zo’n zelfde ding staan toen Olga en ik ergens in Toscane een bezoekje brachten aan een middeleeuwse martelkamer. Het apparaat was van hout want roestvrij staal moest nog worden uitgevonden. De arme zielen die destijds op het ding uit elkaar werden getrokken zullen vast niet hebben kunnen bevroeden dat eeuwen later ene Ron Putting het voor z’n lol doet. En er nog dik geld voor betaalt ook. Ik was er snel klaar mee. Jawel, na drie maanden trok ik vijftig kilo in plaats van dertig. En dan? Koop ik daar iets voor? In de supermarkt begonnen de dames naar mijn armen te kijken. Niet naar mijn achterwerk. Heeft David Lloyd me dus de verkeerde machine aangewezen. Hopeloos.
Ik ga maar weer gewoon aan mijn service werken. Billen? Het zal wel.