Teringherrie!

Maanden geleden kocht ik een kaartje voor het Herfstfest 2017. Een drumfestival in Den Haag, in het Paard van Troje. Op aanraden van mijn collega Ad Bastiaanssen die het nog steeds dapper volhoudt, dat drummen. En daar heb ik respect voor. Hoe zat dit ook alweer? Mijn hele leven heb ik al een fascinatie voor drummen. Nooit iets mee gedaan. Een jaar of vier geleden vertelde ik dit aan een psycholoog die meteen opmerkte: “Waarom begin je daar niet alsnog mee? Gewoon doen!”. Huh? Euhhh….. Een maand later had ik zo’n electriek ding in huis staan. Tweedehands. Marktplaats. Een Roland. Met een koptelefoon eraan. Ik wil niet ‘s-avonds de buurman met bloeddoorlopen ogen aan mijn deur hebben omdat ie zijn eigen TV niet kan verstaan. Les genomen. Ik drummen. Nou…. dat valt niet mee. Toen ik dit verhaal aan Ad vertelde bleek hij dezelfde fascinatie te hebben. Een maand later had Ad ook zo’n elektriek ding in huis. En ook op les. Na een klein jaar was het voor mij helder. Die strakke ritmes en grooves die je op TV hoort, dat vergt enige oefening. Jarenlang. Ik heb geen zin om hele dagen achter die potten en pannen te gaan zitten en dan urenlang paradiddles te oefenen. Wel geprobeerd, maar saai man, saai. Dat gepiel met die stokjes. Hard slaan, zacht slaan, ghost notes. Het luistert verrekte nauw allemaal. Het vergt oeverloos geduld, zeeën van tijd en een lange adem. Heb ik niet. Ja, de theorie, dat gaat soepel. Maar dat is net niet voldoende om Cesar Zuiderwijk te vervangen. Na een jaar heb ik de Roland weer op Marktplaats gepleurd. De kit ging weg voor ongeveer dezelfde prijs als ik ervoor betaald had. Netjes. En Ad? Dat is een echte volhouder. Oefent nog steeds en speelt ook in een bandje op een echte kit. Bewonderenswaardig. Ad bezoekt drumfestivals en tipte mij. En zo vond ik mezelf terug in het Paard van Troje.

Den Haag is ruk als je er met de auto naar toe wilt. Probeer hem maar eens kwijt te raken. Ik heb even overwogen om er met de motor heen te gaan. Die kan je gemakkelijk overal kwijt. Maar staat ie er dan nog als je weer naar huis wilt? Ik weet niet zeker of Den Haag mij dat kan garanderen. Ik heb net het boek van Barry Hay gelezen en daar staat echt ergens dat er in Den Haag een hoop volk met losse handjes rondloopt. Dan toch maar de auto. Op Google Maps vind ik een goedkope parkeergarage vlak in de buurt van het Paard. Met mijn Parkmobile-app zou ik de deur moeten kunnen bedienen, meldt de website. Handig. Ik wil het bewuste smalle straatje inrijden…doodlopend. Halverwege staan paaltjes die alle verkeer versperren. Geen enkele aanduiding van de bewuste garage. Fuck. Twijfel. Erin rijden en die deur zoeken? Toch maar niet. Dan moet ik achteruit terug als het mis gaat. Ik zoek een andere garage op. Q-park Veerkaden. Ruimte zat. Auto erin en klaar. Kom ik die garage uit en dan natuurlijk de vraag welke kant ik precies op moet. Google Maps biedt opnieuw uitkomst. Handig toch, die moderne spullen. Tien minuten later stap ik het Paard van Troje binnen.

Wat een teringherrie! In de centrale hal staan vijf drumkits opgesteld. Iedereen die wil mag gaan zitten en zich uitleven. Cesar Zuiderwijk is bezig samen met een paar andere knapen. Heel strak gaat het niet. Ze doen maar wat. Een gesprek voeren is onmogelijk. Ad is ook al binnen en we schudden handen. Gezellie. Als Cesar de pijp aan Maarten geeft en er een drumkit vrijkomt stelt Ad voor dat ik even los ga. Toedeledokie! Mijn simpele boem-tsjakka-boem is geen lust om naar te kijken en al helemaal niet om aan te horen. Ik laat het graag over aan de mensen met zelfoverschatting. Dan naar de Grote Zaal waar Terry Bozzio een demonstratie geeft. Het leuke aan Bozzio, behalve zijn fabelachtige techniek, is zijn drumkit. Die is groot. Erg groot. Ik heb geen idee hoeveel autosloperijen hij is afgeweest om blik te verzamelen, maar de hoeveelheid die om hem heen hangt is enorm. Dat geldt ook voor de hoeveelheid toms. Zesentwintig, om precies te zijn. En zes base drums. Hoe hij die bedient is mij een raadsel. Je moet extreem lange benen hebben om daar met je voeten bij te kunnen. Die heeft Terry niet. Wel tweeëntwintig voetpedalen die de handel electrisch aansturen. Aha. Ik vraag me af of Terry in zijn demo werkelijk alles gebruikt. Ik kan het me niet voorstellen. Totdat hij aan de slag gaat. Dan snap ik het. Elke tom is een aparte noot. Elk bekken ook. Op deze manier weet Terry serieus muziek te maken. Ongeveer zoals Toby Rix deed op zijn Toeteriks. Het klinkt fantastisch! Wat later koop ik zijn CD in de hal. Nee, niet die van Riks, die van Bozzio. Gesigneerd! Ook nog. Misschien brengt ie ooit geld op!

Ad en ik beleven nog een vijftal demo’s van andere drummers. Het probleem met drumsolo’s is dat het snel saai wordt. Dat lossen ze op door met een muziekband mee te spelen of met aanvullende percussie te werken. De laatste sessie die we bijwonen is van een gigant waar ik de naam even van kwijt ben. Meneer Gigant bespeelt tientallen instrumenten, zo valt te lezen in zijn CV, maar als hij losgaat op een bongootje ben ik er na vijf minuten wel klaar mee. Zo’n figuur heeft ook maandenlang bij de ingang van de Hema gestaan, bij de Koopgoot. De hele dag. Dat weet ik omdat ik daar vaak ‘s-ochtends en ‘s-avonds langs liep. Je zal bij de Hema werken! Pffffff. Als ik medewerker van de Hema zou zijn geweest zou ik op zeker moment de kerel met een bezoekje hebben vereerd. Met minimaal een wurgkoord.

Terug naar huis. Afrekenen bij de parkeergarage. Of ik even tweeëntwintig euries wil aftikken. Godsakke! Diefstal. Maar als ik het niet doe krijg ik de auto niet mee. Geen keus. Rijden. Een kilometer verder sta ik vast. Een half uur ongeveer. Vanwege zo’n fucking stoplicht dat drie minuten op rood staat en dan vier auto’s doorlaat om dan weer drie minuten op rood te staan. Typisch Den Haag. Oh, oh, Den Haag, zong Harry Jekkers. Nou…laat ie het in z’n reet steken! Dat verkeer dan. Moet je naar Den Haag: neem de trein. Of de metro. Vergeet de auto. Geen doen.

Maar voor de rest vond ik het een prima middag en ik heb me best geamuseerd. Het Herfstfest heeft een goede vibe. Prima sfeer. Spijt dat ik mijn elektrieke Roland heb weggedaan? Nee. Dat niet. Nu tennis ik. Dat is heel anders, maar toch wel leuker dan hele dagen paradiddles prutsen in een fucking klein kamertje met een koptelefoon op.