Tegenwind
Het winterseizoen is begonnen. Of is het het herfstseizoen? Geen idee. Hoe dan ook, we kunnen de komende maanden niet meer op de binnenbanen terecht. Daar waar de kachel brandt en je geen last van de wind hebt. Waar je niet wordt lastiggevallen door duiven in duikvlucht die uitwerpselen laten vallen waar je over kunt uitglijden. Nee, dat is mij op de baan nog niet overkomen maar het zou zomaar kunnen. Toch? Tijdens een motorrit heb ik dat dus wél mogen meemaken: volledig ondergescheten worden. Het klotebeest zat bovenop een lantaarnpaal. Hij liet zijn behoefte vallen precies toen ik er onderdoor reed. Wat het kreng precies gevreten had is nooit duidelijk geworden maar vier zakken patat met mayo is een goede gok. Het kunnen ook vier pizza’s geweest zijn. Minstens. Daarna was ie beslist aan de diarree. Dat is zeker. Ik ben een kwartier bezig geweest om de shit van mijn motorpak te vegen. En van mijn helm want ik zag geen hand voor ogen meer. Dat rijdt onhandig. Het kostte alle papieren zakdoekjes die mijn vrouw bij zich had. Twaalf pakjes. Ze reed een vijftig meter achter me op haar eigen motor en zag de etter mikken. Ze heeft minutenlang staan hikken van de lach. Fijn. In ieder geval heb ik een leuk verhaal op verjaardagen. Ik betwijfel trouwens of het een duif was. Adelaars? Die zijn toch ook wit?
De binnenbanen zijn dus even niet beschikbaar voor ons simpele zielen en daar zijn redenen voor. Daar moeten wij ons gewoon bij neerleggen. C’est la Vie. Maar jammer is het wel. Zo stond ik laatst ‘s-avonds op een buitenbaan met windkracht vijf. Toen ik nog op een surfplank stond, lang geleden, begon ik bij windkracht vijf er pas echt zin in te krijgen. Voor minder ging ik niet in de plomp liggen. Maar nu ik met een racket in mijn handen sta vind ik het drie keer niks. Mijn maat en ik besloten om baan twee doen. Hier stond de wind in de lengte overheen. Dat leek ons handig. Want als de wind van opzij komt wordt een forehand onverwachts zomaar een overhaaste backhand. En dat wil je niet. Een backhand is toch al een dingetje. En als het dan ook nog overhaast moet… Je kan natuurlijk met twee rackets gaan staan, in elke hand één, maar dat Youtubefilmpje heb ik nog nergens kunnen vinden. Het zit ook niet in Hans’ lespakket, geloof ik. Mijn maat staat met de wind in de rug. Zijn eerste bal slaat ie per ongeluk te hoog. Het levert een punt op bij de korfbalvereniging honderd meter verderop. Knap. Die korven hangen best hoog. Zijn tweede bal wordt teruggeslagen door een honkballer die bij Euro Stars, naast die korfbalvereniging, op de thuisplaat staat. Maar een homerun slaan is makkelijk met zo’n zacht balletje. Dat kan iedereen. Het betekent ook dat ik, tegen de wind in, me helemaal uit de naad sta te hengsten om die bal überhaupt over dat net te krijgen. Ik geef de bal een zaaier waar Federer jaloers op zou zijn. Een meter achter het net ploft ie dood neer. Tsja. Het toeval wil dat ik hard slaan leuk vind. Nu kan het zonder dat ik me zorgen hoef te maken. Een bal onder deze omstandigheden “uit” slaan is een kunst op zich. Toch vinden we een werkbare modus operandi. We zien kans om een uurtje de bal heen en weer te krijgen. Tennissen zou ik het niet willen noemen. Af en toe wisselen we van helft. Dat is wel zo eerlijk. Dan kan ik ook eens een punt scoren bij de korfbal.
Ik vraag me af of Nadal c.s. wel eens onder dit soort omstandigheden tennissen. Ik denk het niet. Zo’n stadion zetten ze niet voor niks neer. Dat staat er om de wind tegen te houden. Op dat nivo is dat volstrekt logisch. Tijdens de laatste ledenvergadering ving ik op dat TC Capelle het financieel heel goed doet. Dus zo’n stadionnetje neerzetten moet kunnen. Ruimte genoeg. Bij de korfbal willen ze best inschikken. Mag ik dan wel eerst mijn ballen terug? Die liggen daar ergens.