Malaga, the place to be (5)

“Help, Ron! Een eng beest”, gilt Olga. We hebben al een paar dagen een huissalamander. Een leuk klein beestje dat elke avond langs het plafond kruipt. Daar zijn we inmiddels aan gewend maar de kakkerlak die nu over de keukenvloer wriemelt, daar heeft Ollie toch wel een probleem mee. Ik pak hem met een papiertje en gooi hem in de WC. “Zwemmen Koos!”. Keurig opgeruimd. Wat ook even wennen is zijn de honden van onze buren. Onze tuinen grenzen aan elkaar en in Malaga hebben alle Malaguenos een hond. Waarom weten wij niet maar het is zo. ‘s-Avonds tegen een uur of negen doen ze van al die beesten tegelijk de stekker in het stopcontact en gaan ze blaffen. Tegen elkaar vanuit de tuin. Een soort vergadering maar dan anders. Handgranaten krijg je niet zonder wapenvergunning en dus valt er weinig tegen te doen. De buren erop aanspreken werkt ook niet want mijn vijf woorden Spaans van pagina twee gaan heel ergens anders over. Dus moeten we er gewoon aan wennen en dat lukt aardig. Bovendien raakt bij die beesten tegen middernacht de benzine op en dan wordt het stil. Gelukkig maar want met nachttemperaturen van zo rond de zeventwintig graden hebben we alles wat open kan ook echt open om te voorkomen dat we ons bed uit drijven. Nee, ons huis heeft geen airco. Iets om volgend jaar beter op te letten.

Alcazaba en Gibralfaro

We doen opnieuw een bezoekje aan Malaga centrum. We willen een beetje shoppen. Mijn sneakers zijn versleten en ik wil andere. Het is zaterdag en de laatste dag van de Feria de Malaga. We lopen vanuit de parkeergarage de Calle de Larios in, de belangrijkste en met doeken overdekte winkelstraat van Malaga waar alle belangrijke modehuizen zitten, en ontdekken dat de meeste winkels dicht zijn. De laatste feestdag gooit roet in het eten. Opnieuw paraderen honderden dames in Flamenco-outfit door de straten, alleen zijn het voornamelijk dames boven de negentig. Daar beleef ik weinig lol aan. Ollie en ik doen een broodje en bedenken een ander plan: we gaan het Alcazaba bekijken, een beroemde burcht uit de Moorse tijd in het centrum van Malaga. We kopen een kaartje en stappen binnen. Trappen, trapjes, gangen, kantelen, kamers, pleintjes, tuintjes. We lopen rond, we vinden het aardig maar klikken doet het niet. Dan zie ik wat verderop op de bergrug nog een burcht. Het ding grenst aan het Alcazaba, lijkt het, en daar is het uitzicht vast mooier, schat ik in. We werken ons door het Alcazaba naar achteren maar daar lijkt alles dood te lopen. Ik kijk over de muur omlaag en zie een stuk lager de weg die ogenschijnlijk naar de hogere burcht loopt. Die moeten we hebben! We moeten het Alcazaba weer uit, dan de hoek om en daar vinden we de opgang naar de hogere burcht die, leren we later, het Gibralfaro heet. Er is een nadeel: die opgang is stijl, lang en het is slechts vijfendertig graden. We zijn stoer en zetten dapper door. Het duurt niet lang of we hebben geen droge draad meer aan onze reet hangen. Poeheee wat is het heet. Onze flesjes water zijn snel leeg want drinken is het parool. Dan komen we langs een uitkijkpunt. Ik herken het aan de foto die Jacqueline vanaf hier maakte en op Facebook gepost heeft. Inderdaad, een mooi uitzicht! We blazen even uit voordat we aan het laatste stuk omhoog beginnen. Ook dat lukt en we staan tenslotte bij de ingang van het Gibralfaro. We willen opnieuw een kaartje kopen maar de suppoost is behulpzaam en matst ons voor zoiets als twee voor de prijs van één. Dank u vriendelijk beleefd. Opnieuw een ruimte met poppen met uniformen uit de Moorse tijd en potten en pannen. De ruimte is niet airconditioned en het voelt er als een oven. We hollen langs de poppen, gunnen de ouwe meuk geen blik waardig en vluchten naar buiten. Maar vanaf de muren is het uitzicht over Malaga werkelijk fantastisch! Je kunt vanaf hier in de stierenvechtersarena kijken die er vlak onder ligt. Er worden nu geen stieren aan het zwaard geregen. Er is ook een taveerne met overdekt terras. We ploffen neer en bestellen een drankje. Met het windje erbij is het hier heerlijk toeven en ik voel de behoefte opkomen om even op een bankje te gaan liggen tukken, maar dat wordt vermoedelijk niet op prijs gesteld door de overige cliëntèle. Dan maar niet. Tenslotte weer omlaag. Dat gaat een heel stuk vlotter dan omhoog. Hoe dan ook, we hebben genoten en we zijn weer wat calorieën kwijt.

El Torcal

Google doet mij het idee aan de hand om El Torcal te bezoeken. El Torcal is een grillige rotsformatie ongeveer dertig kilometer ten noorden van Malaga. We rijden er in een omweg heen langs het Parc Natural de los Montes de Malaga. Een schitterend natuurpark met een eveneens schitterende weg die we nemen met onze royaal verzekerde Renault Captur met flutaandrijving. Het hoogste punt van de Montes ligt op duizend meter en vanaf veel plekken kan je in de verte Malaga en de zee zien liggen. De uitzichten zijn geweldig mooi en het is er werkelijk doodstil. Ergens halverwege zien we een erg mooi uitzicht en zetten we de auto stil in een bosje om wat foto’s te nemen. Het is er een kolerebende en we zien er dubieuze rommel op de grond liggen die Olga doet roepen: “Een homoontmoetingsplek, of zoiets”. We springen snel weer in de auto. Je weet maar nooit wie je op rare ideeën brengt en ik heb geen ervaring met gelegenheden als deze. Bovendien kan ik nog geen speld velen. De gedachte alleen al. Na de Montes de Malaga ontdekken we op zeker moment bordjes met “El Torcal” en bereiken we de opgang omhoog. El Torcal is een gebied op een hoogte van circa dertienhonderd meter, enkele vierkante kilometers groot met rotsformaties die gedurende enkele miljoenen jaren door erosie ontstaan zijn. De formaties zijn heel grillig van vorm en bijzonder indrukwekkend om te zien. Olga en ik volgen een uitgezette wandelroute dwars door de formaties. Het pad is eigenlijk geen pad maar een verzameling paaltjes die wijzen naar de meest “begaanbare” routes dwars over de steenformaties heen. Het is dus hier en daar een beetje klimmen en klauteren en goed kijken waar je je voeten neerzet. Olga d’r modieuze boulevardstappers zijn minder geschikt voor dit werk en mijn sneakers eigenlijk ook niet, maar we doen het ermee. Er is ook een moderne taveerne met terras waar je wat kunt eten en drinken en we gaan ervoor. Na gedane arbeid is een koel biertje meer dan welkom. Tenslotte weer terug naar onze villa.