Malaga, the place to be (6)
Na drie dagen niksnutten op het strand van Rincon, plakken onder een parasol, in de keel leeggieten van een rij mojito’s, dobberen in de zee en uitlezen van een paar boeken, zijn we het zat en willen we weer wat zien.
Caminito del Rey.
We gaan naar El Chorro. We willen the Caminito del Rey (the King’s Pathway) zien. Die heeft twee ingangen en één ervan begint in El Chorro. Wat dat is? Een paar kilometer plankiers en loopbruggen dwars door een steile kloof waar die plankiers op zo’n honderd meter hoogte tegen de rotswand geplakt zijn. Nee, dat is niks voor mensen met hoogtevrees. Het is wél erg spectaculair. Er is alleen één klein detail: wij kunnen er niet in. Dat zit zo. Die Pathway is begin Maart dit jaar opnieuw voor het publiek opengesteld na een renovatie die enkele jaren geduurd heeft. Dat was nodig omdat de oude Pathway niet meer helemaal aan de moderne eisen voldeed. In de periode ervoor zijn enkele mensen naar beneden gelazerd, mensen die dachten dat de vermolmde planken het nog wel aankonden. Reden dus om de boel te sluiten. Na de heropenstelling in Maart kan je de Caminito del Rey uitsluitend bezoeken op voorinschrijving via de officiële website. Toen ik dit zo’n twee maanden geleden uitzocht was de inschrijving tot en met September dit jaar volgeboekt. De voorinschrijving doen ze om veiligheidsredenen. Ieder half uur worden groepen van maximaal vijftig personen toegelaten. Ollie en ik hebben dus pech, echter, volgens de website, is de hele omgeving de moeite waard en dus stappen Ollie en ik in de auto op weg naar El Chorro. En inderdaad, de laatste pakweg twintig kilometer, als we El Chorro naderen, is absoluut de moeite waard. Opnieuw verbazen we ons over het gloednieuwe, strakke, gitzwarte asfalt van de slingerweg waar werkelijk geen krasje of bultje inzit, met dank aan Brussel. Op zeker moment zien we ook ineens enkele houten loopbruggen tegen een rotswand geplakt zitten die inderdaad minstens een tachtig meter boven de grond hangen. We parkeren de auto en lopen naar een gebouwtje met het opschrift “Reception”. Daar blijkt een dame aanwezig die Engels spreekt. “Nee meneer, u kunt er alleen in met een reservering”. “Dat weet ik maar die heb ik niet”. “Dan kunt u er niet in”. Heldere logica. Geen speld tussen te krijgen. “U kunt wel naar de ingang lopen, twee kilometer verderop”. Dat doen we dan maar. Beter dan niks. Die opgang is best stijl en nog even klimmen maar tenslotte zien we de loopbruggen en plankiers dichterbij en gaan we even rustig zitten kijken en maak ik wat foto’s. Dan horen we ineens Nederlands praten en ontmoeten we een Brabants echtpaar. Zij volgen dezelfde tactiek als wij. Ze doen ons ook een tip aan de hand over een kabelbaan vanuit Benalmadena. Zou leuk moeten zijn. Terug naar de auto en we volgen dezelfde route terug als we gekomen zijn.
Bobastro
Rijdend over de bloedmooie slingerweg ziet Olga ineens een bordje “Bobastro” en een tekst die duidt op geologische bezienswaardigheden en fotogenieke uitzichtpunten. Daar houden wij van en we slaan af. De weg slingert omhoog, we klimmen een flink eind en ineens zien we een loketje met daarin een jongedame en iets dat lijkt op een te bezoeken ruïne. Leuk. We dumpen de auto. Ik vraag of de dame Engels spreekt. Natuurlijk niet maar we begrijpen al snel dat we een kaartje kunnen kopen voor drie euro per persoon en dat de ruïnes tot drie uur toegankelijk zijn. Ik laat zien dat het al half drie is maar dat is volgens de dame geen enkel probleem want “het is hier vlak boven en u bent toch zo weer terug”, begrijp ik uit haar woorden. Oh? Nou, vooruit dan maar. We vinden een hek dat als ingang dient en we klimmen omhoog. Snel zien we een informatiebord voor een berg stenen. Dat wil zeggen, het bord is weg, alleen de steun staat er nog. Een muziekstandaard zonder muziek zogezegd. Daar hebben we wat aan. Een paar meter verderop nog twee steunen met alleen een frame, geen informatiebord. Wel nondeju! Wel weer een rijtje opgestapelde stenen. Prachtig hoor. Een rij opgestapelde keien van een paar honderd jaar oud is altijd een ruïne volgens mij. Boeiend. Is dit het nou? We lopen wat heen en weer. Geen verdere aanduidingen, niks wat op een pad lijkt. Volkomen ruk, eigenlijk. We lopen terug naar het hek en de uitgang. Het is na drieën. De dame is verdwenen, het hek staat gewoon open. Dus dit is “gesloten”? Zes euro voor lul betaald voor twintig op elkaar gestapelde oude keien. De dame had gelijk: “U bent zo weer terug”. Dubbel genaaid zit beter. We stappen weer in en rijden verder. De weg gaat verder omhoog tot we bij een stuwmeer komen en een bistro met een parkeerplaats. Hier houdt de weg gewoon op maar het uitzicht is werkelijk fenomenaal! We zitten boven de boomgrens en de parkeerplaats is meer een soort uitzichtpunt op een bergtop vanwaar we haast driehonderzestig graden rond kunnen kijken en we kijken werkelijk over alles heen en honderden kilometers ver weg. In een dal in de diepte zie ik de Caminito del Rey. Echt prachtig. We nemen de tijd om te genieten van het uitzicht. Toch geen spijt, dus.
Benalmadena
Op de terugweg rijden we naar Benalmadena. We willen weten of die kabelbaan wat voorstelt. Benalmedana ligt naast Torremolinos aan de kust en blijkt een forse stad. Dit is toerisme in optima forma maar het heeft wél sfeer. We vinden het best geinig. De kabelbaan blijkt tegen pretpark Tivoli aan te liggen. De auto parkeren lukt makkelijk voor een eurootje. Dan zien we ernaast ineens een parkeerterrein dat vier keer zo groot is en niks kost. We doen een paar dingen niet slim in deze vakantie, maar goed, dat ene eurootje is de jongen, die ook geen Engels spreekt, gegund. We vinden de kabelbaan, we bekijken het bord met de prijzen, we kijken elkaar aan: gaan we dat doen? Achtentwintig euro heen en weer? Is dat uitzicht daarboven mooier dan de bergtop van Bobastro? Nah, we draaien om, halen de auto weer op en we vertrekken. Naar onze villa in Rincon. Toedeledoki!
Morgen de laatste dag voordat we weer naar huis terugvliegen. We hebben nog een paar boeken die uitmoeten. Dus we gaan weer op het strand niksnutten. En nog een paar mojito’s wegwerken.
