Een nieuw plan (voorpret)

De receptionist vraagt of ik wil pinnen. Tuurlijk. Achthonderd euries heb ik niet contant in de portemonnee. Het is een sloot geld en dat wist ik van tevoren. Een grote beurt van een KTM Superduke is iets waar je voor spaart. De mijne heeft nu haast negentigduizend op de teller en dus moet het. Michel, één van de KTM-monteurs van Rockanje Motors, heeft netjes en serieus de brommer onderhanden genomen, wat hem bijna een dag kostte. En ook dat wist ik van tevoren. Vandaar dat ik mijn laptop heb meegenomen zodat ik in de kantine gewoon mijn werk kan doen. Terwijl Michel druk is met mijn KTM vertroetelen. Het nuttige met het noodzakelijke verenigen. Zoiets.

En die grote beurt is ook handig vanwege mijn reisplannen voor volgende maand. Over twee weken ga ik op de KTM het ruime sop kiezen. Vier weken op pad. Waarvan de laatste week bestemd is voor een toertje met zoonlief die ook een KTM Superduke GT heeft. Zoonlief wil graag de Furka zien. Ik snap dat. De Furka, en de Grimsel die er vlak vóór zit, is schitterend. Getuige ook de file motorrijders die er elk jaar in het hoogseizoen het bekende rondje rijden. Maar wat ga ik die drie weken voorafgaand doen?

Dat hangt een beetje van het weer af. Jawel, het weer is schitterend op het moment van schrijven, maar is dat in juni nog steeds zo? Voor de boeren hoop ik van niet, voor mezelf hoop ik van wel. Ik heb drie alternatieven: een rondje Frankrijk/Spanje/Portugal, een rondje Frankrijk/Pyreneeën, een rondje de Italiaanse laars rond. Het eerste plan is erg ambitieus. Om dit in drie weken te kunnen doen moet ik echt elke dag rijden. Het kan maar het moet leuk blijven. Het tweede plan is beter te doen. Dan kan ik ook een paar dagen rust inplannen. Het derde plan is ook goed te doen en is een alternatief voor als de weersverwachting voor Italië beter is dan voor Frankrijk/Spanje. Want vorig jaar, toen ik met Adrie iets dergelijks deed, was het weer in Frankrijk/Spanje verre van stabiel.

Er gaat opnieuw een tentje achterop. En ik neem kookspullen mee. Dat geprut van Adrie vorig jaar achter die elektrieke bakplaat…geweldig. Die bakplaat past alleen niet in mijn koffers dus wordt het een Campingaz brander. Lukt vast ook. Echter… Ronnie koken? Dat is eigenlijk een gotspe. Maar een mens is nooit te oud om te leren. Dus jaag ik al een paar dagen mijn vrouw Olga weg vanachter de pannen en doe ik het zelf. Onder toezicht, natuurlijk. Thee en koffie zetten lukt al aardig. Een ei bakken, ook voor geslaagd. Die twee hamburgers was al meer uitdaging maar ik kreeg ze niet-zwartgeblakerd naar binnen. Aardappels bakken ging ook goed. Zolang ze maar geschild zijn en iemand er schijfjes van gemaakt heeft. Elke zichzelf respecterende supermarkt verkoopt dat spul. Hatseflats! Ik ga geen mud aardappelen meeslepen! Zo groot is de tanktas niet. Adrie heeft me verteld met welke kruiden hij vorig jaar het voer opleukte. Peper, zout en kipkruiden. Simpel. Daarmee wordt zelfs een gevulde gans met duizend vlieguren eetbaar.

Kamperen dus. De afgelopen jaren deed ik hotels. Makkelijk en comfortabel, inderdaad. Maar al heeft de kamer gouden kranen en een marmeren bad, ik vind er niks aan. Uitleggen kan ik het niet goed maar na aankomst dat getrut met een tentje op een veldje, slaapmat en slaapzak… het is primitief, het is back to basic… het geeft me het gevoel dat ik weer leef. Wijlen cabaretier Wim Sonneveld snapte het heel goed: negenenveertig weken krom liggen om drie weken krom te kunnen liggen. Maar het is ook zoiets als terug naar de natuur. Terug naar vroeger ook. Want mijn ouders waren verstokte kampeerders. Mijn broer en ik hebben het met de paplepel ingegoten gekregen. Bovendien is als man alleen een hotel nog saaier dan anders. Op een camping heb je snel aanspraak. Andere mensen zien je brommer staan en willen van alles weten. Da’s geinig. Ze gaan je vertellen over die Harley Liberator waarmee ze tachtig jaar geleden de Krim veroverd hebben. Voordat die randdebiel van Poetin het deed. Hopelijk spreken ze dan een beetje Engels want met mijn Frans komt ik niet veel verder dan Vin en Boursin. Hoe ik moet vragen of ze plek voor mijn tentje hebben, dat heb ik even geGoogled. Toegegeven, er is een kanttekening. In een tentje in de zeikende regen is een straf. Dat heeft niks met romantiek te maken. Dat is armoe. Dat gaat héél erg op werken lijken. En dat wil je niet op vakantie. Vorig jaar hadden Adrie en ik daar enkele keren mee te maken. Niet fijn. Dus is mijn voornemen: is het takkeweer, dan zoek ik een hotel op. Want er zijn grenzen.

Inmiddels ben ik kind aan huis bij Bever Buitensport (nee, ik heb geen aandelen). De zaak hangt vol met slimme kampeerdingetjes. Een inklapbare wok en -kommen. Je verzint het niet! Geweldig! Dit alles maakt dat ik een geweldige zin heb om te vertrekken. Over twee weken.