Bloemen in Loano
We zitten aan het zwembad in de zon heerlijk niks te doen. Nou, bijna dan, want we moeten onze eReaders omhoog houden om te kunnen zien wat erop staat. Dat is toch ook een vorm van werken. Dat zwembad bevindt zich in Loano. En wij dus ook. Aan zee, aan de Italiaanse Bloemenrivièra. Dat van die bloemen, dat moet ik nog even uitzoeken want we zien ze niet. Palmbomen wél. Zat. En “we” betreft hier naast Olga ook onze schoonzoon in spe en onze dochter. Die hebben eerst Venetië en het Gardameer onveilig gemaakt en zijn nu voor enkele dagen overgekomen. Enorm ruim is ons appartement niet maar als we de tafels het terras opschuiven gaat het prima. Er gaan veel makke schapen in een hok. Het is gezellie en daar gaat het om. Het complex waar ons appartement zich in bevindt is keurig, met een leuk parkje met zwembad, een receptie met een ruimte met biljart en ijs- en drankverkoop en een goed beveiligde parkeergarage waar het blik staat op gereserveerde plaatsen. Niets te klagen. Het appartement zelf heeft, naast een complete keuken, prima sanitair en in elk van de twee kamers een goede airco. En het al genoemde terras, dus. Alweer niets te klagen.
En Loano? Een leuk stadje. Toeristisch als de neten, met tientallen eettentjes en winkeltjes waar de bekende toeristenmeuk verkocht wordt. En het ligt aan zee, in principe. Het strand is echter volledig in beslag genomen door ligstoel- en parasol verhuurders. Hutje aan mutje. De eigenaren van ons complex hebben er een deal zodat we er gebruik van kunnen maken, als we dat willen, maar daar gaan we nog even een nachtje over slapen. Want om nou op zo’n klemgezette ligstoel in de bilspleet van de buurman te gaan liggen staren, en dat een hele dag lang, daar zijn we nog niet uit. Of de dijen van een Italiaanse schone van zestig. Neem van mij aan, dat zijn serieuze dijen. Echt. En daar vind ik niks aan.
Op de heenweg hiernaartoe, via Antwerpen, Namen, Luxemburg en door Frankrijk, doen we een overnachting in Basel. In een enorm zakenhotel op vierhonderd meter van de grens. Aan de Duitse kant, uiteraard, want aan de Zwitserse kant zijn de prijzen ineens twee keer zo hoog. De kamer is geboekt via Booking.com. We arriveren in de stromende regen. Snel naar binnen en naar de receptie. We melden ons. “Name?” vraagt de receptionist. “Putting” antwoordt Olga en ze gooit er een Duitse tongval tegenaan om het makkelijker te maken. Het is nou eenmaal een eigenaardige achternaam, weet ik al zestig jaar uit ervaring. “Wie Vladimir?” reageert de receptionist ad rem, en hij schiet in een lachstuip. En het werkt aanstekelijk. We staan met z’n drieën te hikken van de lach en het is beregezellig, aan die receptie. “Vladimir ist mein Brüder” gooi ik er maar uit in een poging om het nog lolliger te maken. Dat lukt. Onze kamer is op de achtste verdieping. Allemaal goed. Douchen en dan omlaag naar het restaurant. Dat is geheel in Mexicaanse sfeer gebracht en heeft een uitgebreide kaart in twee talen, vol met Mexicaanse gerechten. Heerlijk. We bestellen allebei een Wiener Schnitzel. De volgende ochtend, na het uitstekende ontbijt, is onze lolbroek de receptionist verdwenen. Een collega neemt de honneurs waar. Jammer. Ik had nog wel even willen dollen.
De volgende dag doen we de resterende vijfhonderdvijftig kilometer naar Loano. We rijden door Zwitserland. Dat staat vol met flitsers waardoor de snelwegen meer weg hebben van een flipperkast. Voor een snelheidsovertreding wordt je door de Zwitsers leeggeschud. Daarom laat ik de hele rit de cruisecontrol het werk doen. Tegen vier uur in de middag mogen we de sleutels van het appartement in ontvangst nemen van een ongeruste, Engels sprekende receptioniste. Ze had ons gisteren al verwacht. Tsja. Zou gekund hebben. Maar vijftienhonderd kilometer in één ruk doorjakkeren, dat doe ik alleen op de motor, niet met de auto.
Vandaag een dag niks aan het zwembad. Morgen gaan we in Monaco kijken. We zijn er nog nooit geweest, om onduidelijke redenen. Die rondetijden van Max Verstappen moet ik kunnen evenaren. Zo niet, dan kunnen we altijd nog zo’n prauw uitzoeken en aanschaffen. Er liggen er zat in die haven. Met helikopter op het bovendek. Zo’n brevetje is zo gehaald. Geen punt voor de Put.
