Een springplank voor een paard
Er staat een rij kinderen. Hans van Zetten noemt wat leeftijden maar ik zie alleen kinderen staan. De gemiddelde leeftijd van het Nederlandse damesteam turnen is eenentwintig jaar, zegt Hans. Nog maar eens goed kijken dan. Niks hoor, het zijn kinderen. Die meiden zijn al jaren met intensief trainen bezig. Bewonderenswaardig. Waar de meeste kinderen op die leeftijd verstolen kijken naar de bromnozems op de andere hoek van de straat zijn deze meiden druk op de evenwichtsbalk, aan de brug (het is geen echte brug want er ligt geen water onder) en op de mat. Ik hoop dat ze dat uit eigen vrije wil doen en niet omdat pappie en mammie dat zo graag willen omdat pappie en mammie destijds zelf de boot gemist hebben. Destijds waren er geen brommers. Dat wil zeggen, een mobylette vind ik geen brommer. Een Kreidler, dát is een brommer. Maar ik dwaal af. Bij de Chinese meisjes heb ik mijn twijfels over die eigen vrije wil. Bij die uit Rusland trouwens ook.
Ik ben geen liefhebber van turnen maar nu ga ik er echt voor zitten. Waarschijnlijk omdat voor het eerst in jaren het Nederlandse turnen eindelijk op Olympisch topnivo gekomen is. De Nederlandse meisjes doen als team mee met de laatste acht landen en ik ben een chauvinist. Nee, die kennis heb ik niet van mezelf. Dat vertelt Hans me. Zonder Hans hoef je niet naar turnen te kijken tenzij je precies weet waar je naar kijkt. Een vierdubbele Rietberger achterover met hele draai en halve schroef? Bedankt Hans! Nu snap ik het. Het enige dat ik zelf zie zijn meiden die fantastische acrobatiek laten zien. Het ziet er simpel uit, maar alles dat sporters tot in de finesses beheersen ziet er simpel uit. Tot je zelf aan de slag gaat. Nadat Hans een hoop heeft uitgelegd heb ik Olga gevraagd om ook eens zo’n stunt te proberen, maar daarna ben ik twee uur bezig geweest om haar weer veilig uit die kroonluchter te krijgen. “Als jij nog eens wat weet!”, krijg ik verwijtend naar mijn hoofd. “Je hebt niet goed naar Hans geluisterd”, verdedig ik mezelf. En wat ik vroeg leek me toch niet onhaalbaar. Yuri heb ik het ook zien doen, voordat hij dat witte spul in dat teiltje voor coke aanzag. En die evenwichtsbalk, dat gaat echt niet werken. Onze woonkamer is vijf meter breed en als ik daar die balk in klem krijg ik hem er nooit meer uit. Een prima excuus om er niet aan te beginnen.
Het hele programma volg ik vanaf de bank en het is fantastisch wat die meiden kunnen. Die Amerikaanse topper zie ik zich afzetten voor een sprong over het paard waarbij ik me afvraag of het dak van die hal niet te laag is. Superlatieven schieten hiervoor te kort. Zoiets moet je niet relativeren. Dan blijft er niks van over en dat is zonde. Maar het moet gezegd, zo’n springplank om op dat paard te komen werkt efficiënter dan dat keukenkrukje dat Olga gebruikt om op haar paard te stappen, maar ze heeft een goede reden: haar paard staat niet altijd netjes stil als ze opstapt. Dat ding in die sporthal, daar is geen beweging in te krijgen. Een eitje, eigenlijk.
De Nederlandse meisjes eindigen op een knappe zevende plaats. De experts op de bank in de studio zijn lyrisch. Ik accepteer blind dat dat volkomen terecht is. En ik heb weer een leuke avond achter de rug.
Alle berichten Rio
- Altijd wat in Rio 12-8-2016
- Nog meer in Rio 12-8-2016
- Geen worp 15-8-2016
- Een springplank voor een paard 15-8-2016