Alleen naar de Pyreneeën – dag 23. Steven in de Vogezen
Vanaf vandaag niet meer alleen. Zoon Steven is, zoals gepland, met mijn auto met aanhanger met zijn KTM erop overgekomen. Hij vertrok vanochtend om zeven uur. Het is een rit van zeshonderd kilometer vanaf zijn huis dus ik dacht, ik zie hem ongeveer rond een uur of drie verschijnen bij de vakantievilla.
Dat geeft mij de gelegenheid om even een klein toertje door de omgeving te brommeren. Dat pakt niet helemaal goed uit. De aan Garrmin gevraagde rondrit gaat ergens de mist in, waarschijnlijk omdat ik een afslag mis. Dan maar geen rondrit. Ik ken de Vogezen inmiddels vrij aardig dus ik denk: de Col de la Schlucht. Een in de Vogezen bekende racebaan, zoals er meer zijn. Vanaf Saint-Amé ligt die achter Gerardmèr. De grootste plaats in de Vogezen. Ik volg de borden en mag even gummen. Tanken. Ik zie een pomp met een groep Duitse motorrijders die dapper bezig zijn. Ik erbij. Als ik aan de beurt ben en de slurf in de tank hang… niks. Dan ontdek ik een betaalterminal. Aha. Eerst pinnen. Een bekend verhaal. Maar die terminal is van het krakkemikkige soort. Een onduidelijk ding met een hoop moeilijke knopjes. Daar heb ik slechte ervaringen mee. Een paar jaar terug werd mijn pinpas door zo’n monster ingeslikt en was hij foetsie. Een aardige Italiaanse dame heeft me toen gered, na een hoop gedoe. Ik bedank voor de eer, hang de slurf terug en vraag aan Garmin een andere pomp. Twee kilometer verderop. Ik wurm de KTM tussen de Duitsers door en vind een paar minuten later de pomp. En dat is een modern ding. Beter. Door schade en schande wordt een mens wijs.
Na een anderhalf uur spelen in de tuin van de Vogezen besluit ik om terug richting vakantievilla te rijden. Ik wil graag thuis zijn als Steven aan komt. Maar Garmin maakt een bende van de route terug. Het ding wil me een smal geitenpad in sturen. Is dat verharde weg? Oh ja? Ik negeer de aanwijzing. Het gevolg is dat ik steeds verder weg raak van waar ik heen wil. Onlogisch is dat niet. Dat krijg je als je eigenwijs bent. Dan maar zelf navigeren. Op de Garmin kaart. Net als vroeger, toen er alleen papieren kaarten bestonden. Dat lukt.
Terug bij de bungalow. Ik zit onderuitgezakt op het terras een beetje te internetten als ik een auto hoor. Met een hoop herrie uit de luidsprekers. Is dat Steven al? Het is half twee in de middag. Ik stap naar buiten en inderdaad, het is Steven. Een stuk vlotter dan verwacht. Draaien en steken om de auto netjes weg te zetten. Motor afladen, aanhanger op slot zetten. Ik ben blij dat hij er is. Gezellig!
Samen boodschappen doen bij een Colruyt Super in het dorp. We hebben een oven en een magnetron in de villa dus we gaan voor pizza en een drankje voor ‘s-avonds. Daarna maken we plannen voor morgen. De eerder door mij geplande routes gaan overboord. De weersverwachtingen voor Zwitserland en Zwarte Woud voor volgende week zijn niet best. Het zijn natuurlijk maar verwachtingen, maar toch. We besluiten om in Frankrijk te blijven. Toeren door de Vogezen, de Jura en misschien een stukje Franse Alpen. We bakken een plan voor morgen en verder niet. Eerste stop: een hotel in Pontarlier. Via een stukje slingeren door de Vogezen. Daarna zien we wel..
https://www.youtube.com/watch?v=BCERserjafI