#04 – Op weg naar Lysebotn

Zaterdag. Prima geslapen in mijn eigen tweepersoonshut. Het feit dat het rustig weer en dus een kalme zee is speelt een rol. We schommelen niet. Gelukkig maar. Met ruw weer is het lastig om je glas bier te pakken te krijgen als het over de bar heen en weer vliegt. Niets van dat alles. Douchen en dan op zoek naar het ontbijt. Het is half negen. Zoeken bij het lopende buffet. Ik hoef geen schapenvlees, bonen met spek of scrammbled eggs voor ontbijt. Inderdaad, dit klinkt nogal Engels. Ik vind ergens een paar Hollandse broodjes met jam. Beter. En koffie. En jus d’orange. Ik ben klaar. Een goed half uur verder verlaat ik de zaal en ontdek in een ooghoek ineens mijn Harley vrienden uit Maassluis. Ik schuif aan en het is meteen dikke mik. Leuk! Met z’n vieren slaan we de tijd stuk totdat om half tien wordt omgeroepen dat we de hutten moeten ontruimen. Nee, geen bomalarm. Gewoon de regels van het huis. Want Kristiansand komt in zicht.

Om iets over tienen moeten we naar het parkeerdek om de brommers los te gooien. Dat gaat vlot. Starten en dan draaien we in een grote sliert motoren de kade op. De douane vindt alles best. Ik zwaai mijn Maassluisse vrienden gedag en begin de route naar Lysebotn. Het is elf uur. Ik heb twee routes klaar. Eentje van ruim zes uur rijden en één van pakweg vier uur. Ik kies de laatste. Later ontdek ik dat ik daar goed aan gedaan heb.

Kristiansand uit en over doorgaande binnenwegen het land in. Eerste indruk? Wat een rust! Weldadig. Ik houd me strak aan alle snelheidslimieten. Dat zijn er veel. Die van tachtig in het uur komt het meest voor. Maar het went snel. Jazeker, slingerwegen die makkelijk met honderdveertig kunnen, of meer, gaan nu op een slakkengang maar er zijn voordelen: ik heb ruimschoots tijd om van het landschap te genieten en met haast negentien kilometer in een liter is het brandstofverbuik van de KTM een welkome verrassing. Bovendien stuurt de brommer met vijftig kilo bagage zwaar. Vooral met de topkoffer is de KTM onderstuurt. Hij loopt de bocht uit en dat moet ik soms compenseren. Het prettige is weer dat met die twee roltassen ik een heerlijke ruggensteun heb en onderuitgezakt en met mijn voeten op de highwaysteps krijg ik begrip voor de Goldwingrijders onder ons.

Het landschap is fantastisch. Misschien omdat het zaterdag is maar ik kom nauwelijks verkeer tegen. Ik heb de wegen voor mezelf. Heerlijk. Een benzinepomp. Echt tanken hoef ik nog niet maar ik denk: even proberen hoe dat gaat in Noorwegen. Moeiteloos. Naast de pomp zit een kleine supermarkt. Naar binnen en iets zoeken voor de kookpitten vanavond. Wat ik scoor mag eigenlijk geen naam hebben maar aan de kassa mag ik ruim vijfentwintig euries aftikken. Als ik de prijzen van de artikelen bekijk is de conclusie: graaiflatie! Noorwegen is één van de rijkste landen ter wereld. Als ik naar de prijskaartjes kijk snap ik dat.

De laatste zeventig kilometer naar Lysebotn zijn ronduit verpletterend. De weg klimt naar negenhonderd meter hoogte en ik kom in sneeuwvelden terecht. Watervallen. Niet te tellen. Bevroren bergmeren. De weg slingert er tussendoor en ik kijk mijn ogen uit. Niet eerder zoiets gezien. Adembenemend. Echt. Ik rijd tussen sneeuwmuren door van soms twee meter hoog. Het gevolg is dat ik overal stop voor foto’s en filmpjes. En dat vreet tijd. Ik ben blij dat ik de korte route gekozen heb. Voor de laatste tien kilometer naar Lysebotn ben ik van diverse kanten gewaarschuwd. Oppassen! Gevaarlijke en steile afdaling! Haarspeldbochten! Als ik aan de afdaling begin moet ik grinniken. Kom op zeg! Wat nou gevaarlijk! Dit is feest! Die mensen zijn blijkbaar nooit in de Pyreneeën geweest! Of in de Dollemieten! Ik begin voorzichtig maar al snel vind ik ritme en pleur ik de KTM door de bochten. Voor zover de vijftig kilo bagage dat toelaat tenminste. Ik geniet volop. Dan draai ik dorp Lysebotn in en vind al vlot de camping.

Ja, een plek met electriciteit, zegt een supervriendelijke dame in vloeiend Engels, is mogelijk maar als ik de plek bekijk word ik niet blij. Zo apart wil ik liever niet staan. Het grote veld vol tentjes, caravans en mobil homes ziet er gezelliger uit. Dan maar geen stroom. Ik mag voor mijn laptop de electra in de bar gebruiken. Top.

Ik blijf hier twee nachten. Morgen wil ik naar de Kjerag kei wandelen. Een tippel van twee uur heen en datzelfde terug. Het uitzicht boven moet fenomenaal zijn. Vooral met dit schitterende weer. Ik heb niet voor niks stevige wandelschoenen en een rugzak meegesleept! Inderdaad, zo kom je makkelijk aan vijftig kilo bagage.