#03 – Gezellig op de ferry

Vrijdag. Goed geslapen vanacht. In mijn nieuwe tentje. Het is inderdaad net iets groter als dat vorige ding en het heeft wat slimmigheden zoals vakjes en zakjes waarin ik wat spul kan opbergen. Het heeft zelfs een klein waslijntje in de slaaptent zodat ik mijn BH’s te drogen kan hangen. Mooi. Ik ben voorbereid op koude nachten want dat kan in Noorwegen het geval zijn, zo is mij van diverse kanten verzekerd. Daartoe heb ik twee slaapzakken bij me. In geval van kou schuif ik ze in elkaar. Maar hier bovenin in Groningen blijkt het niet nodig.

Haasten hoef ik me vandaag niet. Ik moet me rond twee uur in de middag in Emden melden bij de ferry. Zodat ik de oversteek naar Kristiansand kan maken. Dat is alles. Ik kruip mijn slaapzak uit en begin alvast een beetje de boel in te pakken. Om negen uur meld ik me bij de receptie voor mijn bestelde ontbijtje. Dat is fantastisch. Geen klachten.

Om tien uur rijd ik het terrein af. Wat nu? Veel te vroeg voor de ferry in Emden want dat is nog geen uur rijden. Ik doe een klein rondje Groningen en kom bij de Eems terecht. Een uitzichtpunt op de dijk. Mooi. Dan verder en ineens zakt er iets voor mijn ogen. Huh? Mijn oogleden? Kan niet. Die heb ik al twee keer laten liften. Er zit iets los in mijn helm. Ik parkeer langs de kant, helm af en inderdaad, er zit een stuk voering los. Gadver. Vastklikken zou je zeggen maar dat lukt even niet. Ducktape dan maar. Ik bouw de bagage af op zoek naar de rol. Die heb ik altijd bij me op vakantie. Ducktape en tiewraps, je kunt niet zonder. Maar ook dat helpt allemaal niet. Ik besluit om het feit dan maar te accepteren en rijd verder.

Koers naar Emden. Over binnenwegen. Om alvast te oefenen voor straks in Noorwegen hou ik met strak aan alle snelheidsborden. Dat lukt maar meevallen doet het niet. Als je op een KTM met honderdzeventig pk twee keer kucht zit je boven de honderd. Ruim. En dat gaat Derrick niet goed vinden. Als ik na tien minuten pruttelen achter opoe in haar gemotoriseerde rollator ineens zie dat ze haar raampje open draait en gebaart dat ik moet inhalen, dan besef ik dat ik diep ben gezonken als KTM-hooligan.

Ik ben een uur te vroeg op de terminal. Het is druk. Er staan al motorrijders op de parkeerplaats. Nederlanders. Op Harley’s. Ik maak een praatje en het is gezellig. Ik neem ook de gelegenheid te baat om te kijken of ik toch die helm kan fiksen. Het lukt. Nu wel. Met dertig graden is het heet. Nee, ik klaag niet. Er komen ook steeds meer motorrijders bij. Allerlei nationaliteiten. Noorwegen is in trek! Uiteindelijk, na drie uur wachten in de zon mogen wij motorrijders boarden. Het is vier uur in de middag als ik de motor eindelijk op het parkeerdek neerzet op aanwijzingen van het personeel. Dan vastsjorren. Iedereen kijkt elkaar aan. Moeten we dat zelf doen? Hoe dan precies? Na een kwartier komt er een chef de Mission aanlopen die in het Engels vertelt hoe het moet. Aha. Er komt schot in de zaak. Dan blijkt dat het personeel van de boot de motoren zelf sjort. Wij hebben de klus echter al geklaard. Het personeel kontroleert voor de zekerheid.

De geboekte hut is snel gevonden. Met een raampje. Een tweepersoons hut voor mij alleen. Hemels. Dan eten. Foutje gemaakt met de boeking. Ik moet ter plaatse aftikken. Als ik tenminste iets eetbaars naar binnen wil krijgen. Veertig euries. Poeheee. Veel geld. Maar weinig keus. Ik scoor een bord vol met van alles en nog wat en plof neer aan een tafel. Dan wordt er naar mij gebaard en geroepen. De Harleyrijders willen me erbij hebben. Leuk! Een drietal uit Maassluis. Supergasten. Het klikt en we kletsen over van alles en nog wat. Na het eten zoeken we een bar op. We rukken de Tullamore Dew aan. Ierse whiskey. Na vier glazen houd ik het voor gezien. Tegen elven zoek ik mijn hut op. Morgen is het doel Lysebotn. De Harleymannen gaan richting Oslo. Ze hebben slechts tien dagen. Ik drie weken. C’est La Vie.