Tegenwind, bah!
Koud. Het waait. Daar raakt mijn krullenbol van door de war en dat is vervelend. Het vreemde is alleen, ik zit binnen. In een bioscoop. Samen met mijn zoon. Dat is dan weer gezellig. We hebben besloten om die nieuwe zaal van Pathé de Kuip uit te proberen. Een 4e dimensie film gemaakt door Steven Spielberg waar AD-filmkenner Ab Zagt vier sterren voor over heeft. Voor die 4e dimensie zitten we op stoelen die heen en weer slingeren en op en neer schudden. Aan het plafond hangen grote ventilatoren. Dat geslinger en geschud en die wind moet de beleving vergroten. Alsof je er zelf bij bent, zeg maar. Dat werkt alleen met een stevige aktiefilm met een zwik achtervolgingen. Bij The Blue Lagoon, een slappe film uit 1980 met Brooke Shields, of bij The Sound Of Music, valt geen moer te slingeren, schudden of wapperen. Accoord, bij natuurfilms van een bepaald type kan je je nog wel iets voorstellen bij stoelen die op en neer gaan maar of je daar vrolijker van wordt? En dan heb ik het nog niet over het water gehad. Als het regent in de film wordt er water in je gezicht gespoten. Vanuit de stoel vóór je. Fijn. Gelukkig zit er een knopje in de leuning waarmee je dit kunt uitschakelen. Snel druk ik het in. Met al dat water in m’n smoel loopt mijn mascara uit. Irritant. Allemaal leuk en aardig maar het gaat om de film, normaal gesproken. Na zo’n dertig minuten heb ik het wel gezien. Visueel is er niks mis mee, de aktie spat ervan af, maar het boeit niet. Een vergezocht verhaal van een knaap die virtueel verdwaalt in een computerspelletje. Spannend wordt het nergens. En ik ben niet zo van de spelletjes. Dat geschud op die stoelen begint me op zeker moment ook te irriteren. Dan word ik ineens in mijn rug getrapt. Boos draai ik me om om de achterbuurman een paar hoeken te geven maar dan realiseer ik me dat we op de achterste rij zitten. Huh? De stoel deelt zelf de trappen uit. Om de beleving nog verder te vergroten. Pffffff. Als laatste toevoeging zou het mooi zijn als er mensen de zaal inkomen die een voetenmassage verzorgen. Of iets dergelijks. Wat mij betreft zouden dat dames moeten zijn, maar politiek correct houd ik het hier even genderneutraal. Excuus. Maar het gebeurt niet. Voor zeventien euro kan je ook niet teveel verwachten natuurlijk. Jammer. De film loopt af en mijn zoon en ik lopen naar buiten. We kijken elkaar aan met een blik van “wat zullen we hierover eens zeggen?”. Tsja. Leuk om meegemaakt te hebben. Zeg maar. Een volgende keer zit er waarschijnlijk niet in.
Wat dit verhaal met tennissen te maken heeft? Dat is simpel. Ik wacht al een jaar op een 4e dimensie. Een knaap halverwege de baan die dat net omlaag trekt als ik moet serveren bijvoorbeeld. Want daar heb ik nog steeds regelmatig ruzie mee. Of die even dat balletje doortikt naar de andere kant als de tegenstander toevallig even niet oplet. Maar ik vrees dat dit alles er niet inzit. Toch gaan wij een 4e dimensie krijgen. Het heet Padel en naar verwachting zal het ergens volgend jaar zover zijn. Als de gemeente meewerkt. Dan hebben we er een paar Padel-banen bij. De gecertificeerde trainer loopt al bij ons rond. Alexander Hellinga. Voor mij persoonlijk is tennissen, sorry: Padellen, in zo’n vissenkom een zegen. Aangezien dat net voor mij een hopeloze zaak is gebruik ik gewoon de zijwanden. En dat veld is maar de helft van een reguliere tennisbaan. Dus je hoeft minder ver te lopen. Peace of cake. Ik kan niet wachten.