Sjaak op een R1 rond de wereld

Een paar dagen geleden aan een nieuw boek begonnen. Van een andere met twee wielen gemotoriseerde wereldreiziger: Sjaak Lucassen. Na bestelling had ik het vlug binnen en ik ben alweer flink wat hoofdstukken verder. Maar als ik Sjaak’s gepruttel in de bagger en over Afrikaanse modderwegen lees, dagen lang gekloot om vooruit te komen, dan vraag ik me af: is dit nou leuk? Avontuurlijk, ja dat beslist, maar wordt een mens hier blij van? Dan moet je toch wel een beetje masochistisch zijn aangelegd. Prettig voor mij is dat Sjaak het allemaal boeiend heeft opgeschreven zodat ik het comfortabel op de bank kan lezen. Dat scheelt. Die andere wereldreiziger op twee wielen, Paul van Hooff, die hield het door de Amerika’s bij verharde wegen. Dat snap ik beter als het om een motoravontuur gaat. Maar goed, als iemand persé Afrika in al zijn schoonheid wil bewonderen, dan moet ie over zand en modderwegen. C’est La vie. Benno Graas en zijn vrouw deden het, en nu dus Sjaak. Wat mij bij al deze mensen ook opvalt is de keuze van de vervoermiddelen. Sjaak op een racer: een Yamaha R1! Ludiek, maar eigenlijk ongeschikt, Benno en Tecla op een stokoude Enfield met aanhanger die met 15 pk nauwelijks een helling opkomt zodat Tecla hem moet douwen. Dus eigenlijk ook ongeschikt. Paul op een oude Moto Guzzi California. Dat snap ik iets beter. Maar ze doen het ermee en ik zeg altijd: wat je niet begrijpt, dat moet je bewonderen. Wat ze allen gemeen hebben is dat ze alle conventies aan hun (modder)laars lappen, vriend en vaderland gedag zeggen en gewoon de weide wereld in trekken. Niet zaniken, gewoon doen. Pluk de dag, het leven is kort is hun motto. Bewonderenswaardig. En het is prachtig leesvoer, voor ons, als tamelijk saaie huismussen.