Schotland 01 – Eerst naar Bellingham
Donderdag. Even huggen met Olga, een zoen, opstappen, motor starten en de straat uit. Ik ben eindelijk op weg voor mijn Schotland avontuur. Eerste bestemming is Hoek van Holland. Nee, niet om daar op het strand te gaan liggen maar om op de ferry te stappen. Die vaart om negen uur in de avond. Het is zes uur als ik Capelle verlaat dus ruim op tijd. Wat een beetje jammer is, is dat ik hoe verder ik de kust nader hoe slechter het weer wordt. Mist van zee. Koud! Maar ach, het is slechts een half uur rijden. Inchecken gaat vlot. De motor sjorren gaat ook vlot. De hut opzoeken… gaat minder vlot. Hut honderdachtenveertig op dek tien. Ik loop dat dek drie keer rond. Jawel, de plattegrond is handig. Als je weet welke kant je op moet. Maar het lukt. In de hut gooi ik het motorpak uit en trek normale kleren aan. Dan op verkenning. Dat brengt niet zoveel. In het theater staat een knul op een gitaar enorm zijn best te doen. Da’s lief maar ik besluit toch te vluchten. In een rustig hoekje pak ik mijn e-Reader. Beter. Tenslotte naar bed.
Vrijdag. Prima geslapen. Ontbijt. Naar de motor. Sjorbanden lossen, bagage erop. Naar de douane en dan eindelijk… op pad. Het doel is Bellingham, een dorp aan de rand van het Northumberland National Park, pakweg tweehonderd kilometer noord van Hull. Het eerste stuk door de UK is niet bijzonder. De bekende tweebaanswegen die over ontelbare rotondes gaan. Het landschap is weinig bijzonder. Maar dat had ik me gerealiseerd toen ik de routes maakte. Een stadje waarin het Pickering Castle. Ik zoek de parkeerplaats op en ga kijken. Bij de ingang moet ik een kaartje kopen. Zeven pond. Vooruit maar. Ik vraag of ik de drone mag oplaten. Neen, helaas. Toch naar binnen en kijken. Een ruïne. Ooit zal het best leuk geweest zijn, zes eeuwen geleden, maar nu zie ik weinig bijzonders. Er ligt een fundering, dat wel. Het is een begin naar iets mooiers, zullen we maar zeggen. Een half uur verder, als ik de North York Moors nader, kom ik opnieuw door een gat en besluit ik even te pauzeren. Vrijwel meteen stopt er een busje bij me. De bestuurder vindt een praatje leuk. Hij ziet me de drone pakken en wil er meer van weten. We babbelen wat. Aardige vent. Via de drone zie ik van boven dat de omgeving prachtig is. Weer verder. Het slingert en het gaat over heuvels omhoog en omlaag. Ik zie regelmatig borden die waarschuwen voor drieëndertig procent stijgingspercentage. Daar zit ik niet mee.
Dan mag ik mag over kleine binnenwegen dwars door de Moors. Ik geniet. Desolaat en verlaten. Kilometers uitzicht over de heuvels. Honderden kleuren groen en bruin. Prachtig. Geen verkeer. Absolute rust. Ik besluit hier om mezelf rijdend te filmen vanaf de drone. Het lukt heel aardig, te oordelen naart de beelden die ik op de controller zie die op mijn stuur gemonteerd zit. Maar, die controller waarschuwt me ook dat dit een “very restricted area” is. Ik moet twee keer op “OK” klikken en mag dan vliegen. Euhhhh…. na zo’n vijf minuten vliegen/filmen vallen me ineens vogels op. Ze verschijnen vanuit het niets en het worden er snel meer. Ik zie dat ze de drone niet fijn vinden en ik haal hem meteen omlaag. Eenmaal weer ingepakt zie ik een paar kilometer verder waarschuwingsborden die betrekking hebben op broedende vogels. Aha. Nú snap ik ook de waarschuwing op de controller. Weer iets geleerd. Beter opletten voortaan.
Uiteindelijk bereik ik Bellingham. Een gehucht met een paar winkeltjes en twee pubs. En een camping. En die heb ik gepland. De receptie zit in een boerderij. De camping is niet meer dan een grasland, maar er is sanitair en het gras is groen. Er zijn ook aansluitingen voor electra maar die zijn helaas door anderen gereserveerd. Ik moet het zonder stellen. Daar kom ik wel uit. Het tentje staat in vijf minuten en mezelf prettig installeren duurt een half uurtje extra. Er is zelfs een lekker zonnetje!. Dan op zoek naar iets eetbaars. Ik heb kookspullen en dergelijke bij me, maar ik heb daar nog even geen zin in. In de lokale pub mag ik mijn laptop neerplanten voor dit stukje en ik kan hier ook mijn foto’s en filmpjes overzetten. En de accu’s laden. Ze hebben ook iets eetbaars. Ik ga voor de steak. Die wordt een uur later gebracht. De steak is very, very, very done. Ik kan hem onder mijn schoen spijkeren. Hij zit tussen twee geroosterde sandwiches met gebakken ui. Euhhh. Er zit ook een bakje friet bij. Daar kan Jamie Oliver niks fout aan doen. Het lukt me om de steak naar binnen te werken. Een mens moet eten tenslotte.
Terug bij het tentje doe ik een bak koffie en ik heb mijn e-Reader. Tot zover gaat alles naar wens. Da’s mooi
