Schoenen van Djok

Om medische redenen laat mijn tennispartner het afweten voor de koppelcompetitie. Da’s triest voor haar. Je gezondheid heb je nauwelijks in de hand. En ik moet een vervangster zoeken. Gelukkig is Kees-Jan bereid even zijn vrouw af te staan. En zo mag ik deze zaterdag met Diane de baan onveilig maken. Op het moment dat we de eerste ballen in vorm slaan begint Diane ineens te gillen. “Je hebt schoenen van Djokovic aan!”. “Euhhh…Djokwie?”, vraag ik. “Djokovic!”. Vaag van gehoord. Ja, Federer, Nadal, Okker, die ken ik wel. En Kiki natuurlijk. Maar verder? “Kan die Djok een beetje tennissen?” vraag ik voorzichtig. Diane blijkt een fan. “Die kan fantastisch tennissen!” meldt ze. Mooi. Dat had ik liever maanden eerder geweten. Dat had misschien geresulteerd in betere resultaten. Ik kijk eens omlaag. Tja. Wat zal ik zeggen. Mooi zijn de dingen niet. Ze zitten goed. Da’s belangrijk. Voor de rest zal het me jeuken. Maar nu ik weet dat die Djok ze ook aan heeft gaat het misschien stukken beter. Immers, een mens haalt inspiratie uit de gekste dingen. Kijk maar naar de rituelen van Nadal op de baan. Voer voor psychologen.

Onze tegenstanders bestaan uit een man die ik eerder op de club heb gezien maar het meisje dat ie bij zich heeft is een grote onbekende. Dat zegt niks natuurlijk. Ik ken het overgrote deel van de negenhonderd leden niet. Maar Diane loopt al wat langer rond bij de club en die kent haar ook niet. Nee, dat is helemaal niet erg. Ze slaat drie ballen en dan weten we het: die kan tennissen! Ik vind het indrukwekkend zoals ze de kogels over het net timmert. Gedecideerd en zeker. Om jaloers op te worden. Diane weet er ook raad mee maar aan de knikkers van onze grote onbekende heeft ze haar handen vol. De dames tikken met regelmaat flinke rallies weg. Mijn tegenstander en ik staan erbij en kijken ernaar. Dat geeft mij de gelegenheid om even een appje te sturen. We weten toch een paar games te winnen maar het is te weinig om indruk bij André te maken. We worden afgedroogd. “Nou, we hebben in ieder geval ons best gedaan” stelt Diane. Daar is geen speld tussen te krijgen. Later, als we in de kantine aan de koffie zitten informeert Diane nog eens waar de dame vandaan komt. Van Tennisclub Kralingen. Juist. Wat mij betreft is ze een aanwinst.

Op het moment van schrijven geeft Djokovic Nadal tennisles. Raf komt er nauwelijks aan te pas. Hij heeft een mindere dag. Wie heeft dat niet? De commentator heeft het over buitenaards tennis van Djok. Ik snap het: Djokovic is serieus goed. Hij wint voor de zoveelste keer het Australian Open. Met mijn schoenen aan. Stoer. Die koppelcompetitie? Ik sta op één team na onderaan. Jawel. Er gaat dus geen volgende keer komen. Nee, dat ligt niet aan de organisatie. Daar is niks op aan te merken. Het ligt aan mijzelf. “Het gaat alleen om het meedoen”, hoor ik hier en daar. Zeker. Maar als je uitsluitend nullen scoort gaat de lol er toch wel een beetje af. Het betekent nog meer oefenen.

Maar nu niet. Het is kloteweer buiten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.