Roger gaat niet lukken
Roger Federer. Heeft zijn kunsten laten zien tijdens het ABN AMRO world tennis tournament. Het leek me best leuk om die gozert eens in het echie te zien spelen. Kijken hoe het nou precies moet met dat serveren. Onder andere.
Als ik na de aankondiging een dag later in de krant kijk zijn de halve- en hele finale al uitverkocht. Ik kan nog wel ergens terecht maar overdag, als ik op mijn werk ben. Er een snipperdag voor nemen? Nee. Zonde. Die dagen kan ik beter gebruiken. Dan maar niet. Roger gaat me dus niet lukken. Een beetje jammer. Ik zie hem wel op TV. Feitelijk heb ik niet eens zo heel veel met Federer. Daarvoor houd ik me tekort met het spelletje bezig. Maar het gegeven dat de vent als een ouwe lul (zesendertig, is dat oud?) opnieuw de nummer 1 van de wereld is geworden vind ik bemoedigend. Dan maak ik misschien ook nog een kans. Je moet je toch ergens aan vastklampen niet?
Over oude sporters gesproken, het valt me al enige dagen op dat ook de televisiemensen ze opnieuw ontdekt hebben. Bij DWDD zag ik Joan Haanappel en Sjoukje Dijkstra aan tafel zitten. Die deden aan kunstrijden op de schaats. Ik noteer het even voor de jongeren onder ons die geen flauw idee hebben wat dat is, kunstrijden. Joan en Sjoukje waren daar goed in, veertig jaar geleden. Maar ik zie ze nu toch geen dubbele Rietberger met anderhalve schroef meer eruit persen. Ook niet op een extra dikke ijsvloer. En voor Sjoukje zou dat toch wel een vereiste zijn. Dan Roger: nummer 1 van de wereld. Op zijn oude dag. Knap hoor.
Voor mij dus geen Federer in Ahoy maar ik heb hem wel in mijn tennistas. Twee kokers, om precies te zijn. Waar zijn ballen inzitten. Acht stuks. Alhoewel er twee verdwenen zijn. Er zijn een paar mogelijkheden. Of die ballen liggen ergens bij de honkbalclub, te hard geslagen met wind in de rug op baan twee, of ze liggen ergens in Alex’ state-of-the-art ballenbak, of, en dat is het meest waarschijnlijk, iemand heeft ze in z’n eigen tas gestopt. Want Roger heeft geweldige ballen. Het overkomt me al een tijdje als ik de baan opstap dat ik de vraag krijg, “heb jij ballen bij je?”. Hoezo? Iedereen heeft toch ballen bij zich? Maar iedereen vraagt het aan mij. Omdat ze erg goed zijn denk ik. Maar ik ben er dus twee kwijt en ze worden nu toch ook wat minder. Tijd dus voor een bezoekje aan TennisOnly. Niet alleen voor ballen maar ik vraag ook naar dunne handschoenen. Met een temperatuur rond het vriespunt op de baan, dat vinden mijn vingers niet fijn. Heb ik ontdekt. Het is toch wel plezierig als je niet hoeft na te denken in welke hand je je racket hebt. Met bevroren poten wordt dat een dingetje. Maar als ik bij TennisOnly de vraag stel kijken ze me glazig aan. Handschoenen? Nee, die hebben ze niet. Wél ballen maar dat wist ik al. En dus stap ik met een nieuwe koker van Roger de zaak uit. Wat een beetje jammer is, Roger heeft de prijs omhoog gegooid. Vorig jaar betaalde ik een tientje voor een koker, nu twaalf euro. Blijkbaar is het sappelen voor Roger in dat tenniscircuit. En hij moet toch zijn bloedjes van kinderen onderhouden. Het is dat ie geweldige ballen heeft, anders zou ik zeggen: bekijk het even!
En nu wacht ik even de Russische Beer af. Met temperaturen ruim onder nul ga ik niet op de baan staan. Niet dat ik daar niet tegen kan maar die ballen willen niet meer stuiteren. Ook die van Roger niet. En als ze niet stuiteren moet ik dus dieper bukken. Daar heb ik geen zin an. Ik sta er voor mijn rust ja! En over vrieskou gesproken, Eva Jinek informeerde gisteravond alweer naar de kans op een Elfstedentocht. Zó vermoeiend. In de vijver bij ons in de wijk zwemt al een eend rond met twaalf jonkies en de zwanen liggen te bakken in de zon. Die rayonhoofden in het Noorden piekeren er niet over. Elfstedentocht? Doe me een lol!