Naar de KTM Moto Hall (slot)
Zondag. We gaan naar huis. Het zit erop. Maar eerst nog even vijfhonderdachtendertig kilometer stuffen naar Venlo. En voor mij dan nog even honderdvijftig kilometer extra naar huis. Moet kunnen. Vanwege de afstand besluiten we om vroeg te vertrekken. Zeven uur ontbijten. Een half uur later rijden. Dat lukt. Opnieuw hebben we prima weer.
Horizon Reizen heeft de eerste driehonderd kilometer dwars door het Zwarte Woud gelegd. Meteen de Autobahn op kan ook uiteraard maar is dat leuk? Niet echt. Doen we niet. We houden ons aan het routeplan. Door het Zwarte Woud dus. Pas bij Kaiserslautern zullen we de Autobahn opdraaien. Horizon heeft opnieuw kans gezien er een mooie rit van te maken. We doen een flink stuk van de Schwarzwald Hochstrasse, ofwel de B500. Prachtig rijden. Maar we worden pas echt wakker als we bij Rinnthal de B48 opdraaien. Iemand van Horizon had ons al gewaarschuwd: dit is gewoon een racebaan en reken erop dat de Polizei zal kontroleren. Want het is zondag, mooi weer, en dat betekent dat hele volksstammen die zich Valentino Rossi wanen hier de kneesliders komen bijpunten. En dat blijkt. Het is inderdaad een racebaan. Vierendertig kilometer lang! Die eindigt bij Hochspeyer. Kolere. Er is één klein dingetje: mijn banden zijn aan gort. Ik houd ze al een paar dagen in de gaten want ik vertrok van huis met vierenhalf millimeter profiel. Dat zou voldoende moeten zijn maar vooral de laatste twee dagen is het hard gegaan. De slijtnokken zijn aan de beurt en dat betekent minder dan één millimeter profiel over. Dat is nog geen ramp maar ik voel nu ook dat de motor slecht stuurt. Het vertrouwen is een beetje weg. Echte hellingshoeken durf ik niet meer te rijden. Ik meld de jongens dat ik het pianissimo ga doen. De mannen verdwijnen in de verte en ik rijd de B48 op het gemak. Jammer. Je kunt niet alles hebben. Toch vermaak ik me best. Polizei kom ik niet tegen maar in mijn geval zouden ze vriendelijk naar me gezwaaid hebben.
Lunch. Autobahn. Honderddertig kilometer per uur. Vanwege mijn versleten rubber rijd ik voorop en houdt een kruis van tussen de honderdvijftig en honderdzestig maar ik merk dat Harrie die hoge snelheden niet fijn vindt. Hij blijft achter. Dus terug naar honderddertig. En dat gaat prima. Bij Venlo de grens over. We hadden afgesproken om hier even te stoppen. Na zo’n week is afscheid nemen altijd een dingetje en dat moet je goed doen. Maar Venlo heeft nergens een parkeergelegenheid bij de grensovergang. JP rijdt voorop en gebaart dat hij een stuk verderop wil stoppen maar dan krijg ik ineens de afslag Eindhoven in beeld. JP en de jongens moeten omhoog naar het noorden, ik moet naar het westen. Met routes puzzelen ben ik een beetje klaar en besluit toch maar de afslag te nemen. Zwaaien. Klaar. Ruim een uur later parkeer ik de brommer in de tuin.
Samenvatting
Met afstand een geweldige week. Echt. De Achterhoekers kende ik niet maar twee dagen later, toen we aan elkaar gewend waren, voelde het voor mij als een warm bad. Prachtvolk. Open, toegankelijk, alles kan, alles mag, niks moet, niemand doet ergens moeilijk over en overal zien ze de humor. Voor zover ik dat in die acht dagen meegemaakt heb tenminste. Want ongetwijfeld zullen ze ook best eens de pest in hebben. Niemand is perfect. Samen met JP vormden we een uitstekend team. Rijden was een feest want alle vijf weten we waar het gashendel zit en hoe we ermee om moeten gaan. Rijden met vijf man aan een elastiekje, ook als het harder ging. Da’s prettig.
Horizon Reizen heeft de routes uitstekend voor elkaar. In het vlakke deel van Zwitserland en delen van Duitsland kan het saai rijden zijn. Maar Horizon heeft in veel gevallen routes gevonden die het toch mooi en interessant maken. Daarbij scheelt ook dat we perfect weer hadden, met uitzondering van het eerste deel Gross Glockner waar we in de mist reden. Gelukkig kwam dat later goed. De weersverwachtingen waren vooraf niet best, maar hé: niets veranderlijker dan het weer. We hadden de regenpakken dus thuis kunnen laten. Ook de hotels waren dik in orde.
En nu wachten. Tot volgend jaar ergens in mei het echte seizoen weer begint. Dat duurt nog even. Bah!