Naar de KTM Moto Hall (6)

Donderdag. We doen een rondje Dolomieten waarbij we weer terugkomen bij het hotel. Tweehonderddertig kilometer. Peulenschil. In tegenstelling tot voorgaande dagen willen we het vandaag rustig aan doen. Zodat we eindelijk kunnen zien waar we rijden. Van het landschap genieten, zeg maar. Als tenminste die bomen niet in de weg staan. Harrie rijdt voorop en heeft de opdracht: pianissimo. Dat doet Harrie. Het eerste uur gaat dat wonderbaarlijk goed. We rijden gezapig rond met twee vingers in de neus. Het is niet strak blauw maar het is droog en de zon komt regelmatig te voorschijn. We zijn helemaal blij en we kijken onze ogen uit.

We doen koffie met iets erbij. JP geeft te kennen dat het tempo ietsiepietsie vlotter zou mogen want hij pleurt in slaap. Na de koffie weer op pad en Harrie neemt zich de suggestie van JP ter harte. Top. Harrie is flexibel als een tuinslang. Maar wat is precies ietsiepietsie? Vijf minuten later rijden we opnieuw de keien de grond uit en gooien en smijten we de brommers opnieuw in alle hoeken en gaten. Tsja. We lunchen ergens en daarna krijgen we een pas die uit de koker van Maurice Moor zou kunnen komen: smalle en onoverzichtelijke wegen met beroerd asfalt. Zo smal dat twee tegenliggende auto’s elkaar niet kunnen passeren. De weg is een stuiterbak. Gelukkig heeft mijn KTM een standje Comfort. Dat scheelt. Een beetje. We zijn dik een uur bezig om over de pas heen te komen. Het is sturen op de vierkante centimeter. Priegelwerk. Leuk als je van breien houdt maar wij vinden er geen moer aan. Toch komt ook hier een eind aan. Opluchting.

We rijden de Passo Rolle. En dat is een feest. Breed en overzichtelijk. We kunnen weer zien wat we doen en op leuk tempo lijnen rijden. En we worden getrakteerd op mooie uitzichten. Daarna rijden we door het stadje Canazei. Een toeristendorp met twintig flitskasten langs de weg. In mijn helm is het een kabaal van jewelste. “Ping, ping, ping, ping” hoor ik. Want mijn TomTom waarschuwt voor die krengen. Fijn. Harrie ziet een pomp en besluit te gaan tanken. Maar de pomp werkt alleen met een automaat en ik krijg meteen jeuk. Nee, ik ga niet mijn pinpas gebruiken. Deze keer niet. Want de kans is klein dat er opnieuw een Fiat Panda opduikt. De automaat blijkt kuren te hebben. Voor ons doet een Japanner verwoede pogingen het apparaat zijn wil op te leggen. Lukt hem niet. Wij besluiten om de tankpoging dan maar te staken. Tot mijn verbazing vervolgt Harrie niet de route maar begint ie terug te rijden. Huh? Terug stond er toch geen pomp? Enfin. Samen uit, samen thuis en dus rijden we Harrie achterna. “Ping, ping, ping, ping” hoor ik opnieuw minuten lang. Shit. Zal ik die TomTom gewoon uitzetten? Doe ik niet. Terug aan het begin van het dorp trekt Harrie de conclusie: inderdaad, geen andere pomp. Hij draait weer om. Wij er weer achteraan. “Ping, ping, ping, ping”. Godsakke!

Tenslotte doen we de Sass Pordoi. Zoals altijd is de pas opnieuw prachtig. Een fenomenaal uitzicht op de Dolomieten rotsmassieven. Echt schitterend. Ik heb herinneringen aan de kabelbaan die naar de top voert. Daarmee ben ik ooit naar boven geweest met mijn vorige motorcluppie. En door. En dan blijkt ons hotel aan de voet van de Pordoi te liggen. Aan de andere kant. Had ik me niet gerealiseerd. De rit zit er weer op voor vandaag.

Morgen naar ons volgende hotel: in Davos in Zwitserland.