Een paard in de gang

Op het moment van schrijven is de koop gedaan maar moet het dier nog worden gekeurd. Als we er even vanuit gaan dat dat geen problemen oplevert zijn Olga en ik binnenkort dus een huisdier rijker. Volgens André van Duin past zo’n beest in de gang maar daar heb ik mijn twijfels over. Het beest, een ruin van negen jaar genaamd Clark, is één meter achtenzeventig hoog. Dat gaat problemen opleveren met de hanglamp dus zal ie naar de manege moeten waar Olga kind aan huis is. Ik weet trouwens niet of de term “beest” hier is toegestaan. Er is namelijk iets geks met paarden. Ze hebben benen en een hoofd, volgens de insiders. Alle dieren hebben poten en een kop maar voor paarden gelden afwijkende regels. Het waarom is me nooit duidelijk geworden. Ik heb het wel eens gevraagd aan Olga en dan krijg ik “omdat het een edel dier is” als antwoord. Oh. En wie heeft dat dan ooit bepaald? Als ik in de dierentuin een zebra zie lopen is er volgens mij geen verschil, afgezien dan van de kleur en de strepen. Iedere doorgewinterde voetganger herkent een zebra onmiddellijk, al is het maar om het vege lijf te kunnen redden. En een zebra heeft gewoon poten en een kop. Een giraffe ook. Ook een mooi dier. Is dit alles belangrijk? Nee, natuurlijk niet. Aangezien ik binnenkort mede-eigenaar ben van een paard omdat een deel van onze gezamenlijke spaarcenten eraan opgaan voeg ik me netjes bij de groep insiders. Benen en een hoofd dus.

Olga rijdt al paard vanaf toen ze pakweg een jaar of zes was. Natuurlijk was dat eerst een pony. Dat is een paard dat te heet gewassen en daardoor gekrompen is. Heeft ook benen en een hoofd alhoewel ik dat niet zeker weet. Lastig. Die pony werd daarna een eigen paard, Olav genoemd, omdat pa graag wilde dat Olga hogerop ging in het dressuurwereldje, want daar praten we in ons geval over. Olga reed Olav en dat was het moment dat ik op mijn motor in beeld verscheen, ergens in 1979. De hele geschiedenis zal ik je besparen maar Ollie is al die jaren blijven rijden. Meestal als bijrijdster op paarden van anderen of op manegepaarden. Al die jaren dressuurt Ollie en heeft ze les. Ollie is goed in dressuur. Zelf vindt ze van niet maar na die zevenendertig jaar dat we elkaar kennen heb ik genoeg gehoord en gezien om te weten dat dat gelul is. En nu gaat ze dressuren op ons eigen paard zodat ze niet meer afhankelijk is van anderen. Ik vind het mooi. Alhoewel ik er niet op ga zitten. Niet dat ik er bang voor ben maar ik heb gewoon niks met paarden. Ik herken ze als ze ergens in een wei lopen, dat is al heel wat. Motorrijden is mijn ding. Als ik mijn brommer een bocht in pleur, dan gáát het ding ook die bocht in. Bij een paard moet je dat maar afwachten. Als zo’n beest er even geen trek in heeft gaat ie gewoon rechtuit. Of linksaf terwijl je naar rechts wilt. Levensgevaarlijk.

Zo’n paard kopen is geen kinnesinne. Olga heeft zo haar eisen. De afgelopen weken is ze samen met een goede, door de paardenwol geverfde, vriendin met kennis van zaken het land in geweest om diverse knollen te bekijken en ook te berijden. Ik ben zelf ook een keer mee geweest, om te beoordelen of er inderdaad een hoofd en benen aan zitten. Want ik wil geen kat in de zak kopen natuurlijk. Als er geen hoofd opzit, dan komt het beest er niet. Olga rijdt proef en dan zie ik of ie afgebogen loopt of niet. Da’s een vakterm die ik inmiddels geleerd heb. “Bij X van hand veranderen”, da’s er ook één. Mij maken ze niet gek. In alle gevallen zie ik een mooie combinatie door de zandbak stuiven. Het spul komt sjiek vooruit en daar gaat het om, wat mij betreft. Maar dan komt Ollie eraf en luidt het verdict “hij zit vast op links”, “hij trekt op rechts”, “hij loopt te zwaar” of “hij hangt aan de teugel”. Juist. Volstrekt helder. Een motor die naar rechts trekt of zwaar loopt zou ik ook niet motten. Volgende knol.

Maar nu hebben we in principe Clark gekocht. Net over de grens in België. Nu nog even afwachten of Clark door de keuring komt. En als dat niet gebeurt? Dan moeten we weer het land in.

https://www.youtube.com/watch?v=4G_V1PiVDQc