Een motorvriend begraven. Da’s heftig.

Een paar dagen geleden overleed één van mijn beste vrienden. Motormaat Rob Kroon. Rob was een markant figuur in ons motorcluppie, dat wij sinds 1975 Juggernaut noemen. Ad rem als een scheermes loste Rob veel op met een jolige kwinkslag die ons vaak deed brullen van de lach. Ooit, tijdens een motorweek ergens in Duitsland, belandden Rob en ik samen in bed. Tweepersoonskamers zijn voordeliger als je met z’n zessen op pad bent. Voor de goede orde meld ik het er maar even bij. Rob gaat liggen en vergeet zijn bril. “Je hebt je bril nog op!” merk ik verbaasd op. “Als jij dat prettiger vindt wil ik hem wel voor je afzetten hoor” antwoord Rob met schalkse blik. “Had je plannen dan?” komt er achteraan. Een half uur lang hikken van de lach. Dat dus. Van die dingen die je nooit meer vergeet. Of het moment dat wij voor de derde keer door een Duitse woonwijk pruttelen omdat mijn broer, die voorop rijdt, een oude TomTom heeft die bij “kronkelwegen” het verschil niet kent tussen woonwijken en het Zwarte Woud. Toen nog niet. Wij worden al die woonerven zat. Spuugzat. En parkeren de brommers langs de kant. “Hoe mot ik hier nou mijn knieën aan de grond rijden?” vraagt Rob. “Straks heb ik een tuinhek tussen mijn spaken!”. Er is een filmpje van.

Nee, Rob is niet uitgestapt vanwege een motorongeval. Natuurlijk, een duikeling in een honderden meters diep ravijn omdat je ergens in de Gorges du Verdon de bocht niet kan houden is stukken heroïscher, sterven in het harnas en zo, maar in dit geval werden een zwakke gezondheid en iets dat leek op een hartaanval hem fataal. Het is niet minder tragisch. Eénenzestig is geen leeftijd om uit te stappen. Dat is gewoon dertig jaar te vroeg! Het doet ons enorm verdriet. Rob was de olie van het clubje en nu is de olie op. Vervangen gaat niet. Rob is Rob. Er valt een gat en wij gaan verder. C’est La Vie. Wat blijft zijn de mooie herinneringen. En de foto’s en de filmpjes. Bedankt Rob! En ik wens vrouw en kinderen veel kracht en sterkte. Uiteraard.