Bestolen in de kerk

Gisteren op pad om de Sint-Jan kathedraal in ‘s-Hertogenbosch te fotograferen. Er vallen wat buien dus ik neem een paraplu mee. Met de auto is Den Bosch in drie kwartier gevonden. Ik volg borden “Centrum” en dan volgt het bekende gezeik om dat blik kwijt te raken. Met de motor is zoiets een peuleschil maar ik ben nu even niet op de motor. Ik draai een singel op. De boel is volgeparkeerd. Ergens achterin de wijk, ver weg vind ik een plek. Net als ik bezig ben om in Parkmobile in te loggen voor een parkeeraktie wordt er op mijn raam getikt. “Mag ik u iets zeggen?” vraagt een vriendelijke man. Oh jee. Wat heb ik nu weer misdaan? Ik laat het raam zakken. “U staat op een plek voor vergunninghouders. Verderop achter dat blauwe bord mag u wel parkeren”. “Dank u vriendelijk” antwoord ik. Blijkbaar heb ik het bordje gemist. Nog verder naar achteren, dus. Na pakweg een kwartier lopen, dwars door het autoluwe centrum en langs de obligate winkels die je in elke stad tegenkomt sta ik voor de Sint-Jan. Prachtig ding. Een lelijke toren terwijl de rest van de kerk een gotisch Romaanse stijl heeft. Die toren hoef ik niet op de foto. De kerk is open dus ik naar binnen. Het interieur is prachtig maar met relatief weinig licht is fotograferen vanaf statief eigenlijk het beste. Dat heb ik bij me maar vaak is fotograferen in gebouwen vanaf statief verboden. Dat wordt dan uitgelegd als professionele fotografie en dat is meestal commercieel en dat mag dan niet. Als je met dezelfde camera uit de hand fotografeert mag het wel. Want dat is amateuristisch. Nou raak ik mijn fotogetob aan de straatstenen niet kwijt maar ga dat maar eens aan de pastoor uitleggen. Ik kijk wat rond maar zie nergens een verbodsbord. Dus zet ik mijn paraplu tegen een muurtje en zet ik midden in de kerk op een verhoging mijn fototas neer om mijn statief te pakken en uit te zetten. Dan komt er een geestelijke op me af. De koster. Denk ik. Is dat ook een geestelijke? “Wilt u niets op het altaar zetten meneer!”. Oh? Is dit het altaar? Weet ik veel. Ik zie een marmeren bordes met daarop een lessenaar waar niemand aan zit te werken. Het is immers zondag. “Neemt u mij niet kwalijk” zeg ik. Altijd correct blijven. Ik pak mijn spullen en ga een paar meter terug naar het muurtje waar mijn paraplu staat. Stond. De plu is gejat. Ik mompel een stevige vloek, zachtjes, want vloeken in de kerk is niet netjes. Ik kijk snel naar de koster maar die heeft hem niet. Hij heeft al twintig plu’s. Godsamme! Dus in de kerk kan je ook al geen sterveling vertrouwen. Ik zet me over het verlies heen en maak mijn foto’s. Dan nog een kwartier lopen en naar huis.