Met zoonlief naar de Alpen (1)
“Het lijkt me leuk om eens samen met de brommer op pad te gaan”, zegt Steven. Dat is mijn zoon. Ik vind het een prima plan. Twee jaar geleden deed ik een vader-dochter ding toen ik met Irene Nijmegen vier dagen lang onveilig maakte, Lopend. Nu is Steven aan de beurt. Een vader-zoon ding. Helemaal goed. Steven heeft sinds drie jaar een motorrijbewijs. En sinds een paar maanden dezelfde brommer als ik. Een KTM Superduke GT. Uiteraard. Maar een echte motorvakantie is voor hem nieuw. Voor mij… niet helemaal. Hij wil het eens meemaken. Iets anders doen dan dat uurtje in de provincie. Dat kan.
Corona, daar maken we ons geen zorgen over. Beiden gevaccineerd, we hebben apps met QR-codes, Gele boekjes, mondkapjes… de hele bende, Macron lusten we rauw. Waar we ons wèl een beetje zorgen over maken is het weer. Want we gaan naar de Alpen en de weersverwachtingen zijn ronduit slecht. Ik ga Steven de Franse pukkels laten zien. Die zijn schitterend maar niet met takkeweer Dan is er geen moer aan. Enfin, we zien wel. Toen ik in juni met Adrie op pad was bleken al die apps het uiteindelijk ook gewoon mis te hebben.
Vanmorgen zijn we rond negen uur vertrokken. Het plan is acht dagen gummen. Eerste stop is Luxemburg. Echternach. Een rollatorkolonie volgens sommige van mijn vrienden. Eerst maar eens het land zien uit te komen. Dat gebeurd onder Maastricht dat we na twee uur snelweg bereiken. Wat opvalt: het is druk op de weg. Duurt die spits zo lang tegenwoordig? Onder Maastricht draaien we het binnenland in. Het wordt leuker rijden maar nog steeds is er veel blik dat in de weg zit. De grens over. België in. Dan Duitsland. We komen door de Eifel. Dat wil zeggen, voor zover de Duitsers dat goed vinden. Want vanwege de wateroverlast twee weken geleden blijken sommige wegen afgesloten. Dat had ik al verwacht, We vinden werkbare omleidingen. Op zeker moment rijden we door een dorp waar het water serieus heeft huisgehouden. De weg is vrij en we mogen door, maar als we om ons heen kijken zien we een flinke berg ellende. Het zelf zien is anders dan het op TV aanschouwen. We rijden langs een kerk waarvan alle kerkbanken op straat staan. Mensen zijn druk om de boel schoon te maken en te repareren. Het is goed te zien wat het water heeft aangericht. Natuurgeweld. Daar wordt je toch even stil van.
Luxemburg in. Het is nog steeds druk op de weg. Komt ook doordat we voornamelijk de doorgaande binnenwegen rijden. Dat doet iedereen maar we willen niet pas laat in de avond bij het geplande hotel aankomen. Dus sluiten we aan. Ik heb wel de route over Vianden gelegd. Bij Vianden ligt een leuke stuurweg rond het spaarbekken. Hier moet Steven serieus aan de bak in de lange bochten en, met een dosis gezond verstand erbij, doet ie dat uitstekend! Ook de route naar Echternach is leuk rijden. Wel even schrikken van die lul in zjn autootje die recht op me afkomt omdat ie met zijn vriendin zit te appen. Of zoiets. Ik stuur snel naar de rand van de weg en houd al rekening met een bermvlucht en een snoekduik, maar dan schrikt de lul wakker en geeft een ruk aan zijn stuur. Fijn. En bedankt.
In Echternach is het hotel snel gevonden en we checken in. De brommers staan in een steeg naast het hotel, met een zware ketting aan elkaar gebonden en het alarm aan. De kamer is van het systeem “een blind paard kan er geen schade doen”, maar we hebben een bed en goed sanitair en de rest doet er niet toe. We hoeven er ook geen twee weken in te bivakkeren tenslotte. Want dan zouden we wat anders zoeken. We doen een biertje op het terras, we doen een supermarkt voor een paar boodschappen en dan wandelen we wat rond. Ook in Echternach hebben de gebouwen vlakbij de rivier een meter onder water gestaan, ontdekken we al snel. Maar alle troep is wel al opgeruimd. We vinden een hut in een zijstraat waar we voor een tientje de man een schnitzel naar binnen schuiven. Het ding beweegt niet (meer) op het bord en het kauwt lekker weg. Steven en ik doen even niet culinair. Jammer dat Adrie er niet is met zijn kookplaat. Nog meer? Niet echt. Weer vandaag was super. Als het zo blijft…. zou mooi zijn, Morgen verder naar het zuiden. Via de Vogezen naar de Jura.
