Scheidgen, of all places (1)

Na weken bibberen in de kou slaat ineens het weer om. De rayonhoofden hadden de Bonkevaart al gereserveerd maar het hoeft niet meer. Zon en hogere temperaturen. De schaatsen kunnen toch terug in het vet. Ollie en ik hebben de vrijdag al gesnipperd en met vier dagen vrij en de huidige weerberichten gaan we niet binnen zitten natuurlijk. Het hotelletje is snel geboekt, in Scheidgen, of all places. Waar? Scheidgen! Rare naam ook. Het ligt drie kilometer van Echternach in Luxemburg. Echternach is een bejaardenoord, maar met een vlugge blik in de spiegel valt dat aardig op zijn plaats, helaas. Vanmorgen even soepel wat kleding in een paar koffers gegooid en we kunnen op pad. Koffers? Inderdaad. Geen motor dit weekend. Ollie heeft dit jaar nog geen meter gereden op haar Soes en dan ineens driehonderdvijftig kilometer naar Luxemburg op twee wieltjes, dat ziet ze niet zitten. Begrijpelijk ook. Dan gaan we gewoon op vier wielen.

Het is druk op de weg. Een heleboel mensen hebben hetzelfde plan. Hele rijen zondagsrijders in blik. Veel mensen die met het zweet in de bilnaad achter het stuur zitten als de naald boven de negentig kilometer per uur kruipt. Boven de honderd zijn ze immers niet gewend. Op vier rijstroken met zijn vieren naast elkaar de boel afsluiten met precies honderd op de cruise control terwijl honderdtwintig is toegestaan. Er is geen doorkomen aan. Hopeloos. Gelukkig komen er tenslotte wat lege rijstroken aan de rechterkant zodat ik het spul toch voorbij kan. Net voor Maastricht even tanken en een broodje en een drankje. Bij de pomp staat naast de kassa een bord “bij twijfel over uw leeftijd moeten wij u een legitimatie vragen”. “Wilt u mijn legitimatie even zien?” vraag ik vriendelijk. “Nee hoor meneer. In uw geval is het duidelijk”. Stomme doos. Wordt het misschien toch tijd voor een toupet en een facelift.

File’s. Ergens voorbij Luik kruipen we in een vier kilometer lange file over de weg. Eenmaal de wegopbreking voorbij is ineens al het verkeer praktisch verdwenen. De grens over in Duitsland zet ik de naald op een prettige honderdzeventig, dat schiet tenminste lekker op. We bereiken Luxemburg, Echternach door en niet veel verder rijden we Scheidgen binnen. Ik blijf het een rare naam vinden. Het dorp stelt niet veel voor. Niks, eigenlijk. De vooruitgang is aan Scheidgen voorbij gegaan. Ons hotel ligt op de grens. Scheidgen-Zuid, zullen we maar zeggen. “Gütentag” roep ik bij de receptie naar de hotelier. “Goedenmiddag” krijg ik terug. Juist. Blijkbaar heb ik een overduidelijke kaaskop. Maar wel makkelijk. Dat dan weer wel. Inchecken. Spullen naar de kamer. Keurig. Alles wat we nodig hebben is er, het is schoon en netjes. Geen klachten. Een typische hotelkamer zoals er dertien in een dozijn gaan. Maar meer hebben we ook niet nodig. In de tuin achter het hotel vinden we ligbedden en in het zonnetje komen we bij van de inspanningen. Dan met de auto naar Echternach, drie kilometer verderop, om op het plein een vorkje te prikken. Het leven is goed.

Wat we hier verder gaan doen? Wandelen. In het Müllerthal ligt honderdveertig kilometer aan wandelpaden. Nee, dat gaan we niet allemaal aflopen. Dat lukt niet in twee dagen. Maar de natuur schijnt schitterend te zijn en we gaan er een stukje van bekijken. Wandelschoenen aan, rugzakken om en gaan! Er schijnen ook de nodige terrasjes te liggen en met dit weer kan het niet stuk. Denken we.

Alle berichten Scheidgen

• Scheidgen, of all places (1) 5-5-2016
• Scheidgen, of all places (2) 6-5-2016
• Scheidgen, of all places (3) 7-5-2016