Vogezen heen en terug #2 – La Mouche
Vrijdag 8 augustus
Een uur of acht in de ochtend op camping Anderegg. Het tentje is misschien wel sneller ingepakt dan opgezet. Ik ben er zeer tevreden over. De overige spullen vragen wat meer tijd. Alles bij elkaar kost het me een uur om alles weer fatsoenlijk op de brommer te krijgen. En daarbij neem ik ook ruim de tijd om koffie te zetten. En op te drinken. Er is geen haast. Het is vakantie.
Tegen tienen verlaat ik de camping. Het doel is motorhotel La Mouche in de Vogezen. Driehonderdzesendertig kilometer naar het zuiden. Het is met een graad of tweeëntwintig perfect motorweer. Later op de dag zal het een stuk warmer worden maar voorlopig geniet ik hier even van. Ik heb ook toch maar meteen de doorwaaijas aangetrokken. De route voert me eerst door de Belgische Ardennen en daarna dwars door Luxemburg. Eerder dit jaar reed ik hier al met Steven een lang weekend en daarna opnieuw een week met Steef, Dennis en Johan, dus zo langzamerhand heb ik helemaal geen navigatie meer nodig. In Luxemburg ben ik kind aan huis. Dat is geen straf. Het is gewoon een prachtig land en de binnenwegen die ik rijd zijn rustig. Net onder stad Luxemburg, bij Thionville, verlaat ik de binnenwegen en draai de snelweg op. Om tijd te winnen. Alhoewel je daar vraagtekens bij kunt zetten met deze drukte. Drie rijstroken en het is met honderd in het uur bumper aan bumper. En met inmiddels tweeëndertig graden dooit het stevig. Ik blijf op de snelweg tot ik Nancy voorbij ben. Dan weer de binnenwegen op. De drukte is nu verdwenen. Ik heb de weg weer voornamelijk voor mezelf en dat bevalt stukken beter.
Twee jaar geleden waren wij, Steven, JanPaul, Mike en ik, ook in La Mouche. Het was voor Steven en Mike toen het startpunt van onze Alpen/Pyreneeën motorvakantie. Steven en Mike hadden de motoren op een aanhanger staan en die aanhanger kan je uitstekend een week bij La Mouche achterlaten. JP en ik doen natuurlijk alles op twee wielen en wij waren toen al twee dagen onderweg. La Mouche is gezellig chaotisch. Er komen vrijwel uitsluitend motorrijders van allerlei pluimage. Wij hadden toen twee kamers want ook dat is een mogelijkheid. Nu even geen kamer. Nu tent ik. Daartoe beschikt La Mouche over een tamelijk ruim eigen bos waar op allerlei veldjes ruimte voor tentjes is gemaakt.
Als ik tegen vijf uur in de middag aankom en eigenaar Jos vraag naar een plek voor mijn tentje is het antwoord “Prima. Komt goed” en daar blijft het bij. Ik drentel wat heen en weer. De boel verkennen hoef ik niet. Dat ken ik nog van de vorige keer. De vraag is nu: heeft Jos een systeem voor die tentjes? Wijst hij iets aan? Geen idee. Uiteraard kan ik Jos opnieuw aanspreken maar die rent met glazen bier achter iedereen aan. Hij is druk-druk-druk. Ik loop het bos in, zie een echtpaar voor hun tent zitten en vraag ze hoe dit werkt. In het Nederlands. Want negentig procent wat hier rondloopt is Nederlands. “Gewoon een plek zoeken en neerzetten” is het antwoord. Dus dat is wat ik doe. Ik vind snel een prettig ogende open plek, de grond oogt voldoende vlak en ik installeer mijn bivak. Job done. Dan terug naar het plein en een biertje regelen. Een seintje naar Jos is voldoende. Bier rondsjouwen is zijn kerntaak. Hij heeft hier een tweede natuur voor. En tenslotte het zwembad in. Hemels. Het is niet echt een zwembad maar meer een uit zijn krachten gegroeide Jacuzzi. Hoe dan ook, het water wordt prima gekoeld. Poeheee. Maar een minuut later, als ik “door” ben, is het verrukkelijk.
La Mouche doet ook avondeten en dat doen ze goed. Er is geen menu. Het is gewoon in de rij gaan staan en opscheppen wat Anselma, de vrouw van Jos, bedacht heeft. En dat is prima en altijd goed. Daarna plof je met je prak neer op één van de vele picknickbanken en laat je de sterke motorverhalen over je heen komen. Of wat men ook maar aan je kwijt wilt. De standaardbinnenkomer is “waar rijdt je mee en zo ja, waarom?” En dan leun je achterover en een uur later weet je werkelijk alles over cylinders, zuigers, PK’s en hoe dat moet met knieën aan de grond rijden. Als de brommeraar tegenover je tenminste geen Harley heeft, en die kans is groot, want met die treeplanken is knieën aan de grond een uitdaging. Als je nog iets langer blijft zitten weet je een kwartier later ook alles over echtscheidingen, ‘s-mans vierde vrouw en zes buitenechtelijke kinderen. Heb je nog vijf minuten over? Dan leer je ook de diepere betekenis van ‘s-mans tattoos. Met een beetje mazzel trekt ie zijn broek uit en mag je cijfers geven. Ik bedoel, je verveelt je geen moment op La Mouche.
Mijn plan is om hier drie dagen te blijven. Vier overnachtingen. Dat heeft alles te maken met de hitte die verwacht wordt. In de Vogezen is het met dertig graden al heet maar verder naar het zuiden wordt veertig verwacht. En hoger. Daar heb ik niet zoveel zin in anders was ik verder afgezakt. Daarbij, de Vogezen zijn schitterend. Er valt hier genoeg te zien en te sturen. Toch is het een aparte ervaring. Normaal checkt iedereen alle weerapps op zoek naar de zon en de minste kou en regen. Nu checkt iedereen alle weerapps om te kijken waar het het minst heet wordt.
Rare wereld.
