#01 Pyreneeën – Eerst een gat bij Winterberg
1 juli 2023. Ik mag opnieuw op pad. Tsja. Het leven is hard maar iemand moet het doen. Deze keer ga ik niet alleen. Net als vorig jaar ga ik met zoon Steven, hij op zijn eigen KTM. En vriend Mike gaat ook mee. Omdat we dat al lang geleden zo afgesproken hebben. Mike doet ook KTM. En tenslotte gaat vriend JanPaul mee. JP voor intimi. JP heeft een geringe afwijking want hij doet BMW. Een GS1250 uiteraard. Omdat die tamelijk zeldzaam zijn. Ons plan is via de Franse Alpen naar de Pyreneeën. Die Franse Alpen is een beetje een straf voor Steven want hij is er de afgelopen twee jaar ook geweest en dan heb je die pukkels wel gezien natuurlijk. Maar de Mont Ventoux kent hij nog niet en de Pyreneeën, daar blèr ik altijd over. Hij wil dat dus weleens met eigen ogen zien. Wat die Franse Alpen betreft strijkt hij de hand over zijn hard. De totale expeditie gaat tien dagen omvatten. Dat is best ambitieus en het betekent elke dag brommeren. Voor de Pyreneeën hebben we drie dagen beschikbaar. Inderdaad, dat is een beetje weinig. Je kunt met gemak twee weken vullen met rondrijden in de Pyreneeën. Maar we moeten keuzes maken en dus vallen dingen af. Zoals reeds geschreven: het leven is hard.
Een ander dingetje: Mike heeft afspraken waar hij niet onderuit kan en wil. Een nationaal kampioenschap werkhonden waar Mike met zijn eigen hond aan meedoet. Mike en Steven gaan dus pas op maandag rijden. JP en ik hebben geen hond wat betekent dat wij al op zaterdag kunnen vertrekken. En dat is vandaag. Nog een ander dingetje: Steven maakt zich ongerust over lange ritten op snelwegen. Daar vindt hij niks aan. Dat vind ik eigenlijk ook maar als echte motorrijder zet ik me daar overheen. Steven heeft een prima aanhanger gehuurd. Waar de KTM’s op vastgesjord gaan worden. Die van Mike ook. Mike is flexibel als een tuinslang. Hij offert zich op en wurmt het lange lijf in de auto. Zodat de heren onderuitgezakt met een muziekje, een zak chips en een blikje cola (of vier) en de kachel aan in de auto naar het startpunt gaan rijden. Ik ben het met u eens: de jeugd heeft de toekomst. De hamvraag is: is dit erg? Nee, natuurlijk niet. Het zijn keuzes, meer niet. Ik ben gewoon jaloers. Dat startpunt is Motorhotel La Mouche in de Vogezen. Daar gaan JP en ik Mike en Steven aantreffen. Op maandagavond. Als JP en ik alreeds de nodige kilometers weggegumd hebben.
De bestemming van vandaag voor JP en ik: Elkeringhausen. Een bruisend en mondain dorp vlakbij Winterberg in het Sauerland. JP heeft niet zoveel met Winterberg. Teveel toeristen. En zo. Elkeringhausen dus. Of all places. Ik vind het best. JP woont niet precies naast mijn deur en daarom hebben we afgesproken bij een Van der Valk hotel bij Nijmegen. Dat is voor ons beide een prettig startpunt. Ik vertrek om acht uur en arriveer precies een uur later bij de Van der Valk. JP is alreeds aanwezig. Ik tref hem achter een bak dampende koffie. Om half tien gaan we gezamenlijk op pad. Het miezert. Een beetje. Te weinig voor een regenpak. Het Goretex moet voldoende zijn.
De rit door Duitsland valt ons alles mee. Het is leuk rijden. Ook het wat vlakkere binnenland. We rijden langs Kalkar. Het pretpark van Hennie van der Most dat ooit als kerncentrale fungeerde. De Duitsers doen al hun kerncentrales weg terwijl wij nadenken om er nieuwe bij te bouwen. Rare wereld. Hennie is ook bezig met een pretpark in de oude energiecentrale van Rotterdam. Al een jaar of twintig geloof ik. Het ding is nog steeds niet af. Iets met vergunningen. Ach, details. We scoren broodjes in een luxe Bäckerei. Dat doen de Duitsers goed. We krijgen Umleitungen en dan Umleitungen binnen Umleitungen. Dat doen de Duitsers minder goed. Bij één van de Umleitungen treffen we een Duitse motorbende. Een stuk of vijf oudere jongeren met gillende Zündapps en Kreidlers. Dingen uit mijn jeugd. De mannen hebben allemaal een kapsel zoals ik en ze kijken er stoer bij tot JP ze verteld wat wij van plan zijn. Daar zijn de oudere jongeren van onder de indruk. Ikzelf eigenlijk ook wel. De mannen leggen ons uit hoe we de Umleitung moeten fiksen en JP neemt het voortouw. We brommeren een grote lus over vlaktes en door dalen en het is misschien nog wel leuker rijden dan de route die ik oorspronkelijk gepland had. Dat doen de Duitsers goed.
De miezer, soms beetje regen, achtervolgt ons. We rijden vaak over droge wegen maar met het vizier open voelen we spetters. Het lijkt wel of die bui omlaag kijkt om te zien waar we uithangen en dan bij elke bocht die we nemen dezelfde bocht neemt. Het is opvallend. Maar serieus nat worden we niet. We bereiken het Sauerland waar we de welbekende stuurwegen aantreffen. De wegen waar elke Nederlandse motorrijder elk zonnig weekend op af komt om dan met grote groepen de kneesliders bij te punten. Tot ongenoegen van de lokale bevolking die zich doodergert aan de overlast. Ik begrijp dat wel een beetje. Maar ja, dan hadden ze die wegen maar minder mooi moeten maken. Hoe dan ook, wij hebben er nu even weinig aan want met een nat wegdek is bijpunten een serieuze uitdaging. Omdat we nog flink wat kilometers te gaan hebben de komende week gaan we die uitdaging niet aan. Rust is voor nu het devies. De laatste pakweg twintig kilometer korten we in zodat we op een prettig tijdstip aankomen in Elkeringhausen-West (het kan ook Oost geweest zijn, dat ben ik even kwijt). We vinden de geboekte B&B. De boel is op slot. Een stel wandelaars arriveert tegelijk met ons en al vlot komt de eigenaresse, of zoiets, aanlopen om de deur open te doen. We checken in. Keurige kamer, niets mis mee.
We wandelen naar het enige restaurant dat het dorp rijk is. Hier kunnen we een drankje doen en een hapje eten. Dat doen we dan ook. Immers, geen keus. We laten het ons prima smaken. Daarna wandelen we het dorp rond, een rondje rond de vijver (letterlijk) om na een paar minuten terug te komen bij de B&B. Het is zaterdagavond. Een uur of negen. Je kunt in het gat een kanon afschieten zonder iemand te raken. Zou er een politieauto met gillende sirene langs komen (in mijn Capelle een meerdaagse routinebezigheid die niemand nog opvalt) dan zou het een volksvermaak zijn waar nog maanden over nagepraat wordt. In Elkeringhausen kom je tot rust. Alleen, ik ben daar nog niet oud genoeg voor.
Morgen naar Vianden in Luxemburg.
