#12 Pyreneeën – weer thuis
Woensdag 12 juli. Als ik om zes uur wakker word zijn de jongens al vertrokken. Ze zijn om vijf uur al gaan rijden met de auto maar ik heb ze niet gehoord. Netjes. La Mouche doet het ontbijt om half negen dus ik moet even wat tijd overbruggen. De spullen zit vlot op de motor. Dan afrekenen en op pad. Het eerste half uur rijd ik naar het noorden, binnendoor door de Vogezen en dat is leuk rijden. Met eenentwintig graden vind ik het te koud voor het doorwaai-jack. Dan de snelweg op.
Het gaat niet lekker. Vermoeidheid? Ik mis bijna een afslag. Wat later rijd ik achterop een bijna stilstaande file die ik net op tijd in de gaten krijg. Daarna een kut-Clio die naar links komt op het moment dat ik naast hem zit op de linkerbaan. Ik zit in z’n dooie hoek. Met wat sturen en gas geven los ik het op. Maar het voelt allemaal niet fijn. Ik bereik Luxemburg. De weg naar huis heb ik gepland via Luxemburg, Maastricht en Eindhoven want de route over Brussel vind ik afschuwelijk. Met die lange, saaie, drukke snelwegen. Door Luxemburg gaat het lekker maar dan volgen de Belgische Ardennen richting Luik en dat is worstelen. Ik krijg vrijwel uitsluitend N- en D-wegen. En die schieten niet. De Belgen zijn druk bezig om er éénbaanswegen van te maken met zeventig als maximumsnelheid. En ze hebben ze volgehangen met flitsers en trajectcontroles. De Belgen zelf zijn er blijkbaar moe van geworden want ze vinden vijftig en zestig hard genoeg. Voor de zekerheid. En dus vind ik mezelf kilometers lang terug achter bussen, vrachtauto’s en pruttelende Dacia’s. Niet leuk. Soms lukt het om het blik in te halen maar met al die controles is dat listig. Ik krijg ook tientallen stoplichten. Nog minder leuk.
Met regelmaat vraag ik aan de Garmin, en ook Google Maps, de snelste route naar huis. Als ik antwoord krijg ik steevast een route over Brussel. Bah. Maar als ik op zeker moment in de omgeving van Luik beland, opnieuw een route vraag en rijden over Antwerpen als antwoord krijg ben ik klaar met het gepruttel en gooi ik de handdoek. Dan maar over Antwerpen. Het vergt nog een paar uur maar tenslotte, om precies vijf uur in de middag, rijd ik de straat in. Olga staat me op te wachten. Mooi. Afladen, opruimen, biertje. Klaar.
En nu? Even helemaal niks. Nog een paar dagen thuis en dan mag ik mij maandag weer op kantoor melden. Na ruim vijf weken brommeren door Scandinavië, Frankrijk en Noord-Spanje. Het zal even wennen worden. De KTM heeft er bijna tienduizend kilometer bij en staat nu op honderddertienduizend. Problemen? Mechanisch niks. Een luchtbel in de koppelingsleiding en gedoe met de sensor van de olietemperatuur die voortdurend “General Failure” naar me roept. Ik negeer de meldingen gewoon. Een nieuwe sensor is besteld. Nu afwachten hoeveel snelheidscontroles en flitsers ik over het hoofd gezien heb. Daarnaast heb ik een berg filmmateriaal waarmee ik aan de slag moet. Da’s een andere hobby.
Nieuwe plannen? Even niet. Eind augustus weer op vakantie. Samen met Olga, twee weken met de auto naar Oostenrijk. Luxueus in een appartement. Ook leuk.
