#11 – De Trollstigen is fantastisch!

Zaterdag 17 juni. Nu iets meer dan een week onderweg.

Tegen achten. Uit de veren. De kou is me meegevallen. Ik had me iets dikker ingepakt en dat was precies voldoende. Eitjes koken, koffie zetten en tegelijkertijd alvast een beetje inpakken. Inclusief koffie en iets van ontbijt vergt dat ongeveer een uur, heb ik gemerkt. De waterkoker werkt vlotter dan het pannetje. Het gasflesje begint op te raken. Gelukkig heb ik er nog een in reserve maar eerst moet de oude op. De koffie lukt vlot maar het water in het pannetje krijg ik niet meer aan de kook. Dus kiep ik die twee eitjes in de waterkoker. Dan ineens stopt ie ermee. Iets met de stroom op de camping. Dan toch weer de kippevruchten in het pannetje. Bij dat geweldige acht-delige pannensetje van veertig euries zit een knijper. Om die pannetjes te kunnen hanteren. Die knijper is klote. Hij past net niet helemaal over de rand van de pannetjes. Daarvoor moet ik een beetje wrikken. Dan lukt het. Maar wrikken op een pannetje met kokend water is listig. Ik wil dat spul niet over mijn been hebben. Ik denk dat ik vanavond, op de nieuwe camping, eens kijk of ik die knijper kan verbouwen. En ik wil de ontwerper van die pannenset spreken! Na zo’n twaalf minuten (zegt de timer op mijn mobiel) probeer ik toch maar die eitjes. Ik tik het eerste eitje maar ik tik iets te hard. Een bende. Vloekend pleur ik de meuk in de vuilniszak. De tweede doe ik met meer beleid. Nee, helemaal hardgekookt is ie nog niet maar de kip zou er toch wel tevreden over zijn geweest. Ik werk het ding naar binnen. Job done!

Het doel is een camping bij Andalsnes. Verder naar het noorden en op honderd kilometer van Alesund. De route voert me verder door het Jotunheimen Natuurpark. Dat is schitterend! Ik rijd langs snelstromende rivieren met uitzicht op besneeuwde bergen en half bevroren bergmeren. Onder een strakblauwe lucht. Na een half uur stop ik langs een rivier voor een fotootje. En hier ontdek ik de eerste midges. Heel kleine vervelende klotebeestjes die uiterst irritent steken. Gelukkig nog niet zo’n enorme zwerm als soms in Schotland voorkomt, maar toch. En doorrrr.

Opnieuw kom ik in een schitterend gebied terecht. Het doet enorm denken aan de bekende Franse Alpencols. De Galibier maar dan anders. Imposante bergketens in de sneeuw. De weg slingert er tussendoor. Ik kijk mijn ogen uit en geniet met volle teugen. Ik zie ineens een bordje naar het Dalsnibba Viewpoint waarvoor ik veertien euries tol moet aftikken. Ik doe het. Zes kilometer haarspeldbochten naar een top. Op de KTM met zijn enorme vermogen is het even leuk spelen. Ben je weleens op de Edelweisspitze in Oostenrijk geweest? Dat zijstapje van de Gross Glockner Hochalpenstrasse? Dit is precies hetzelfde. Maar dan in Noorwegen. Boven eindigt het bij een parkeerterrein dat vol staat met auto’s, bussen, toeristen en uiteraard de souvenirshop met restaurant. Het is allemaal spik en span. En vanuit hier zijn de uitzichten werkelijk adembenemend!

Omlaag weer. De camping begint in zicht te komen. Nog dertig kilometer. En een bordje “Trollstiegen”. Huh? Die had ik toch gehad? Een vergissing blijkbaar. Ik rijd vanaf boven de kloof in en krijg zicht op een magnifieke waterval. Alweer? Ja, alweer. Maar deze is nog imposanter als die anderen. Opnieuw een uitzichtpunt dat vol staat met roeristen. Maar nu stop ik even niet. Ik werk me door de haarspeldbochten en krijg bij de waterval nog een sproeier mee. Want de weg loopt er pal langs. Het loopt tegen vieren en ik wil naar de geplande camping. Ik check eerst even de weerapps en voor de komende twee dagen wordt in Andalsnes prachtig weer verwacht. Ik besluit terplekke: ik doe twee nachten camping, dan kan ik morgen op het gemak de Trollstiegen opnieuw doen want vlakbij en misschien ook nog naar Alesund. Dat is drie uur, heen en weer. Iedereen roept tegen me: je moet Alesund gezien hebben. Nog wat verder omlaag opnieuw een uitzichtpunt. Deze kijkt op de fjord waar beneden een groot wit cruiseschip ligt te dobberen. In het bijhorende plaatsje is het een gekkenhuis. Een enorme kluwen toeristen, vermoedelijk van de boot, dat zich door de straatjes perst. Er staan ook een heleboel geweldige gerestaureerde MG-cabriolets opgesteld. Maar dat geloof ik wel. Ik heb niks met oude auto’s. Snel weg uit deze drukte!

Het is een heelveel sterrencamping. Waar al die sterren voor staan weet ik even niet maar de camping heeft in ieder geval alle faciliteiten en een paar mooie velden waar ik mijn tentje kan zetten bij een stroompunt. Ik vind het best. Ik maak een praatje bij de receptie. Ik kan hier ook pizza bestellen! Nou, daar heb ik misschien wel zin in. De receptie meldt me dat na maandag het weer gaat omslaan. Onweersbuien. Dan ben ik al op weg naar de oostgrens en dan omlaag richting Lillehammer. Hopelijk houd mijn geluk aan.