Stevens Stelvio – #5 – leeg hotel in Freudenstadt
Vrijdag 18 juli 2025. We stappen het hotel in Echternach uit en zeulen de spullen over het plein naar de motoren. Die staan nog steeds keurig netjes in het zijstraatje waar we ze hebben achtergelaten. Er wacht alleen een verrassing. Op alle motoren zit een bekeuring geplakt. Voor foutparkeren. Vierentwintig euries. Per brommer. We weten haast zeker dat de restauranteigenaar de politie heeft gebeld. Die zal de pest in hebben gehad dat de motoren naast zijn terras stonden geparkeerd. Met een schutting ertussen. Dat dan weer wel. Ach. We proppen de bonnetjes in onze zaak en denken er verder niet meer over na.
Ontbijten doen we in de patisserie die nog geen vijftig meter verderop zit. Een superzaak. Voor minder dan wat het hotel gerekend zou hebben vullen we de maag. En dan rijden. De grens over Duitsland in, op weg naar Freudenstadt in het Zwarte Woud. Ons reisdoel voor vandaag. In het Zwarte Woud is het prachtig rijden. Vooral met het superweer dat we vandaag hebben. De route die we eerder gemaakt hebben voert ons door dalen en langs rivieren, over schitterende slingerwegen.
Tanken. Een kleine benzinepomp. Ik moet even wachten tot een vrouwtje in een Dacia Sandero met het vehikel wegrijdt zodat ik bij de slangen kan. Dat duurt nogal. Geen idee wat het mens allemaal doet in dat autootje. Haar lippen stiften? Als ik even goed kijk is stiften volkomen zinloos! Net als ik op het punt sta om af te stappen met het plan om haar deur open te rukken om zelf even met die stift aan de gang te gaan zie ik een rookpluim uit de uitlaat komen. Ze heeft het contact gevonden en de motor gestart. Nu moet nog die gordel om dat lichaam. Ook een uitdaging. Dan begint de Dacia van zijn plek te komen. Eindelijk. Ik kan bij de slangen. Inderdaad, het is me bekend: geduld is een deugd waarover ik niet beschik. Ieder mens heeft zo zijn manko’s, dus ik ook.
In een ooghoek zie ik bovenop een kleine berg een grote ruïne. Het zit niet in onze route maar de Garmin toont me een korte route naar een parkeerplaats bij de ruïne. Heel ver hoeven we er niet voor om te rijden. Ik stel de mannen via ons communicatiesysteem in onze helmen voor om even te gaan kijken. Het is ook meteen een leuke lunchpauze. Goed plan. We slingeren de weg op en rijden naar boven. Na een paar minuten vinden we de parkeerplaats en parkeren de motoren. De ruïne, meer een oud kasteel, is prachtig. Ik laat de drone er omheen vliegen. Het geeft magnifieke beelden. Dan hoor ik mijn naam roepen. Zie ik Steven en Dennis ineens bovenop de toren van het kasteel staan! Dat wil ik ook! Blijkt het kasteel een binnenplaats te hebben waarin een restaurant met terras. Johan doet er een drankje terwijl ik de trappen naar boven opzoek. Wat later sta ik, puffend en blazend, naast de jongens. Het uitzicht is subliem. De naam van het spul? Burg Lichtenberg. Aanrader!
In Freudenstadt vinden we het eerder geboekte hotel Dormero. Een vreemd ding. Een groot flatgebouw. Als we de motoren voor de deur hebben geparkeerd om in te checken komt er een bruidspaar de deur uitgelopen. Ze verdwijnen in een gereedstaand busje. Binnen worden we opgevangen door een uiterst vriendelijke receptioniste die uitstekend Engels spreekt. De motoren kunnen we in de ondergrondse afgesloten garage kwijt. Super. De hotelkamer is riant en van alle gemakken voorzien waaronder een king-size flatscreen. Geen klachten! Maar veel gasten lijkt het hotel niet te hebben. We doen een drankje in een binnentuin waar we de enige zijn. Ook in de enorme lobby komen we niemand tegen. Het geeft een wat vreemde sfeer. Eten kunnen we er niet. Daarvoor rijden we op de motor naar het centrum van Freudenstadt op nog geen vijf minuten rijden. Het weer is nog steeds perfect. In het centrum is het redelijk druk. We vinden een prettig restaurant. Klaar voor vandaag.
