Stevens Stelvio – #4 – starten naar Echternach
In het eerste blog van deze motorweek schreef ik alreeds waarom we überhaupt aan dit plan begonnen zijn. De start was afgelopen donderdag 17 juli. Bij de Shellpomp voor de Moerdijk, om helemaal precies te zijn. Ik heb met de mannen, zoon Steven, Dennis en Johan hier om half tien in de ochtend afgesproken. Na de KTM te hebben afgetankt rijd ik naar de parkeerplaats achter de pomp en inderdaad, daar staat het spul. Ik maak kennis met Johan. Een motormaat van Steven en Dennis die al vaker ritten met elkaar gemaakt hebben. En dan op de brommer en op pad.
Het is altijd hetzelfde probleem. Als wij Randstedelingen een weekje leuk willen sturen moeten we de grens over. Dat is vrijwel altijd richting het Zuiden. Dat betekent vaak rijden over Eindhoven en dan Maastricht. Over Antwerpen kan ook maar dan moet daarna over Brussel richting Namen. Die snelwegen, daar krijg je ook geen harde plasser van. Over Maastricht dus. Donderdagochtendspits. Files, nog meer files, rijstroken vol blik. Zo ver je kunt kijken. Is dat leuk? Nee, natuurlijk niet! Maar na zo’n twee uur doorbijten lukt het. Onder Maastricht mogen we door Luik en daarna laten we de drukte achter ons en draaien we het binnenland in. We krijgen lucht, ruimte en leukere wegen en we doen onze eerste lunch op een knus terras in een aardig dorpje. Het weer is perfect.
De Eifel. Langs de Bikers Ranch en dan via de L166 naar Luxemburg. Die weg is in de weekenden afgesloten alleen voor motorrijders. Omdat de lokale bevolking gek werd van honderden wannabe-Valentino Rossi’s die de weg heen en weer jakkerden om hun knee-sliders bij te punten. Maar het is donderdag. Wij mogen dus die weg op. En ik snap meteen waarom de weg zo populair is. Omdat het een racebaan is waar ze op Assen jaloers op zijn.
In Luxemburg s het mooi rijden. We rijden door het pittoreske Vianden, dan Duitsland in en langs de grens omlaag naar Echternach. Daar hebben we onze eerste overnachting gepland. Steven heeft hetzelfde hotel geboekt als de vorige keer. De keer dat wij samen op pad waren en de motorweek een speciaal vader-zoon ding was. Ik rijd voorop, bij Echternach de brug over en koers meteen naar het mij bekende adres. Snel gevonden, ik parkeer de motor in het straatje naast het hotel, net als de vorige keer. De mannen volgen mijn voorbeeld en de boel staat vlot geparkeerd. Naar de receptie. Alleen… waar is de ingang? Niet te vinden. We lopen een paar keer heen en weer. Nope. Het hotel blijkt geen hotel meer te zijn. Er is alleen nog een restaurant. Dat het hotel gestopt is is niet echt verbazingwekkend. De vorige keer heb ik er mijn leesbril achtergelaten. Vergeten. Die dingen gebeuren. Ik heb ze gebeld, gemaild… geen reactie. Tsja. Met zo’n service kan je op enig moment de tent sluiten natuurlijk. Maar Steef heeft wel geboekt. Wat dan precies? Steef checkt zijn telefoon. Aaahhhh…. het hotel zit aan de andere kant van het plein! In een zijstraat. Foutje. Sorry. We besluiten om de motoren te laten staan waar ze staan. De boel staat op slot en het staat prima zo. De bagage eruit en ik mag mijn twee zijtassen, mijn tanktas en mijn helm over het plein naar de overkant zeulen. In mijn strak leren zwarte motorpak. Waar een heerlijk zonnetje op brandt. Het is even puffen en blazen en ik voel dat ik na die hartoperatie van twee maanden geleden toch nog wat extra metertjes in de sportschool moet gaan maken. Maar het komt goed.
De hotelkamer stelt weinig voor. Een paard kan er geen schade aanrichten. Het sanitair doet het. Een bedje van een meter twintig met twee matrasjes. Ik deel de kamer met Johan. Johan heeft graag wat ruimte en hij besluit om het matras uit het bed te halen en op de grond te leggen. Dat lukt maar net. Ik vind het allemaal best.
Wat doe je verder ‘s-avonds? Beetje wandelen. In Echternach ben je tamelijk snel uitgewandeld. Ik gooi de drone omhoog. Mag niet volgens de meldingen die ik op de controller krijg maar ik neem het risico. De beelden zijn prachtig. En verder? Ik ga aan de slag met mijn beeldmateriaal van de camera’s. Johan doet Netflix op zijn matras op de grond. Topdag!
