Stevens Stelvio – #1 – kleddernat in Biasca
De ober, kelner, zoiets, kijkt ons ietwat bozig aan. Een oudere man op licht gevorderde leeftijd, die nu, op zondagavond 20 juli 2025, Steven en mij moet bedienen op een terras in Biasca, nog net in Zwitserland maar de Italiaanse grens is dichtbij. Dat laatste hebben we niet goed doordacht als we prijzen op de menukaart zien. De bozige ober vraagt of we willen drinken of eten. Ja, dat willen we. Allebij. Moet wel want zondagavond en dus is vrijwel alles dicht. We zijn gedwongen met de bozige ober zaken te doen. Eten en drinken dus, maar nu nog niet. Want Dennis en Johan, onze partners-in-crime, zijn nog op de kamer en komen er aan. Dat proberen we de bozige ober duidelijk te maken. We proberen het in het Engels, een beetje Duits, nog meer Engels… de bozige ober spreekt Italiaans. Basta. Uiteindelijk lukt het ons twee colaatjes te bestellen. “Dit is eten, dáár is drinken” begrijpen we van de bozige ober die met zijn hand om zich heen wappert. Onze tafel bevat vier papieren placemates en bestek. Voor “eten”. Enkele andere tafels hebben géén placemates. Dat is dus alleen “drinken”. Wij proberen uit te leggen dat we aan de goede tafel zitten. Zinloos. Bozige ober loopt weg. Dan ploffen ook Dennis en Johan neer. We zijn compleet. Triomfantelijk wuiven we bozige ober. Die stuurt een jongere collega. Die kijkt nog bozer. Hij neemt ietwat geïrriteerd onze bestellingen op. Burgers met patat. Voor zevenentwintig euro p.p., exclusief drank, vinden we dat nog net acceptabel(?). Daarna komt hij de drankjes brengen en schenkt de glazen in. Met een jarenlange studie achter de rug lukt dit redelijk. Zijn lichaamshouding is glashelder: hij had vanavond een paar minuten bovenop zijn vriendin kunnen liggen maar dat feestje ging niet door want hij moest werken. En nu staat hij vier bloedvervelende Hollanders te bedienen. Gadver! Ik voel met hem mee. Maar ik maak een foutje en pak Johans net ingeschonken colaatje. Terwijl jongere collega net staat in te schenken! Hij kijkt mij aan en ik voel direct: hij gaat me vermoorden! Hij gaat mijn net weer vastgegroeide borstbeen met zijn mes doorklieven! Dat borstbeen dat net weer zo netjes door de hartchirurg met staaldraad is vastgemaakt. De jongere collega houdt zich in, ik herstel mijn fout in vier talen en alles komt goed. We laten ons de Burgers goed smaken. De patat laat ik liggen. Slecht voor mijn cholestorol. Jazeker, daar heb ik sinds enkele maanden pillen voor, maar dan nog.
Het feit dat ik hier met zoon en drie vrienden zit is niet heel vanzelfsprekend. Twee maanden geleden lag ik op een operatietafel omdat er wat hartslagaders verstopt bleken. Cardiologen vonden dat het plaatsen van drie bypasses een verstandige beslissing was. En zo geschiedde.De operatie verliep voorspoedig. Mijn herstel ook. En nu mag ik weer op pad. De artsen vinden het goed. Ik mag weer. De zes weken dat ik rust moest houden na mijn operatie zijn voorbij. De cardiologen hebben mij nog voor een speciaal revalidatieprogramma op de lijst maar een intakegesprek maakte de arts al snel duidelijk: laat deze jongen maar gaan. Deze jongen was inmiddels alweer over de bruggen gefietst, de Brienenoord en de Erasmus, had ook al op de padelbaan gestaan en een balletje geslagen, deze jongen in een kringgesprek proppen en op een loopbandje onder begeleiding metertjes laten maken…. dat gaat ‘m niet worden. Dus in overleg heb ik dat programma geskipt. Ik ben er klaar mee. Ik wil gewoon verder met m’n leven. Natuurlijk, de conditie is nog niet volledig terug, dat vraagt even tijd, maar ik heb er alle vertrouwen in. En nu vind ik mezelf terug in Biasca na vier dagen motorrijden want we zijn donderdag j.l. alreeds vertrokken.
Waarom Biasca? Dat is gewoon een tussenstop op weg naar de Stelvio. Niks meer en niks minder. Je moet ergens overnachten tenslotte. Want zoon Steven wil erg graag de Stelvio zien. Hij roept dat al een jaar of drie en steeds kwam het er niet van vanwege zeer slechte weersomstandigheden in de Alpen. Ik snap zijn verlangen. Daarom heet deze serie blogs ook “Stevens Stelvio”. Elke motorrijder heeft de Stelvio op zijn bucketlist. Ikzelf ben er inmiddels tientallen keren geweest, ook omdat de Stelvio een logische passage is als je graag naar de Oostelijke Dolomieten wil. En dat is ons plan, vooral ook omdat Dennis graag de San Boldo Pas wil zien en berijden. En daarvoor moeten we een flink stuk Bolzano voorbij.
Maar het plan valt helaas in het water. Vanaf Biasca hadden we voor morgen, maandag dus, een route via Davos, over de Fluëlapas, dan over de Stelvio en eindigen in Prad, net voorbij de Stelvio. Johan kwam met een idee om bovenop de Stelvio te overnachten. In het aldaar gevestigde hotel. Dat betekent weliswaar vijfentwintig kilometer eerder stoppen maar dat fiksen we wel. Daar overnachten en dan ‘s-avonds wat rondkijken, met dat schitterende uitzicht, dat leek ons wel wat. Geschreven in verleden tijd want het gaat niet door. De verwachting voor morgen is takkenweer. En dat dient zich zondagavond al aan. Het hoost. En flink ook. Voor de frisse lucht heb ik het raam van de kamer een stukje opengezet. Maar er hangt geen serieus gordijn voor het raam. Alleen een dunne vitrage. Tsja. Hoe krijgen we het een beetje donker? Door de houten klapluiken aan de buitenkant dicht te doen. Maar de vergrendeling vind ik niet. Dan maar niet. Slapen. Totdat ik wakker word van de donderklappen en het heen en weer waaien van de klapluiken in de harde wind. Ik doe ze maar weer helemaal open en zet ze vast. Daarvoor moet ik even in mijn blote lijf en mijn pendekkie uit het raam hangen. Het hoost. Nog steeds. Ik word nat. Zeiknat. Een handdoek doet wonderen. Terug naar bed.
De volgende ochtend stap ik uit bed en sta met m’n blote voeten in een plas water. De regen is naar binnen gewaaid. Droogmaken. Ik doe net of ik het kromgetrokken laminaat niet zie. Dat was al krom. Toch? Inpakken en vertrekken. De route voor vandaag hebben we omgegooid. We gaan nu linea recta naar Bormio, de kortste route, en doen daar een hotel. Bormio ligt aan de voet van de Stelvio. De weersverwachting voor dinsdag is stukken beter. Zon. Top. Dan gaan we dinsdag de Stelvio doen. Daarna zien we wel verder.
Hoe het vanaf donderdag ging? Dat vertel ik in de volgende blogs.
