Nog even naar de Dollemieten – slot

Thuis. Het zit erop. Hoe het ging vandaag?

Het is kwart voor negen als ik Ottobeuren verlaat. Zevenhonderdzestig kilometer voor de boeg. Vanaf de weg van het hotel zie je de imposante kathedraal boven de omgeving uitsteken. Ik maak nog even een fotootje. En tien minuten later draai ik de autobahn op. Vanaf hier wordt het saai. Er valt weinig te sturen. Ja, ik moet sturen om de brommer tussen die twee strepen te houden maar verder is het weinig spannend. Het is flink druk op de weg. Als er voldoende ruimte is trek ik de KTM naar een tempo van zo rond de honderdtachtig km/u. Dat schiet namelijk lekker op en ik vind het leuker rijden. Dergelijke snelheden houden me alert. Anders val ik in slaap. Maar de drukte maakt dat ik vaak terug moet naar iets van honderdtwintig. Gaaaaap. Dan zie ik in de verte een auto met aanhanger met twee brommers erop. Nederlandse kentekenplaten. Dat kunnen alleen Jan Paul en Christa zijn. Zo’n GS1200 kan lange trajecten als deze niet aan en daarom moet hij op een aanhanger vervoerd worden. Het voordeel hiervan is dat Christa dan een stoel verder een uiltje kan knappen. Er zijn nou eenmaal werkpaarden en luxe paarden. En hobbelpaarden maar da’s een ander onderwerp. Ik ga ernaast rijden en zwaai even. Christa maakt een fotootje. Leuk! Dan schroef ik de kraan open en spuit weg. Als motorrijder moet je niet te lang in de buurt van plamuurbakken blijven hangen. Ik moet om mijn imago denken.

Er valt verder weing te melden. De TomTom laat me via de A8 en de A61 naar Venlo rijden. Stoppen? Nee. Geen zin in. Ja, om te tanken. Twee tankbeurten zijn voldoende. Een uur vóór Venlo, of zoiets, kom ik Dré op de MV Agusta en Harry tegen. Harry rijdt ook een KTM Duke GT. Maar ze doen het op hun gemak. Daar heb ik geen zin in. Ik zwaai even en rijd ze voorbij. Het is precies drie uur in de middag als ik de brommer in de tuin zet. Klaar. 6:15 uur gereden. Da’s toch best vlot.

Een werkelijk fantastische toerweek afgesloten. Dankzij Promotor en reisleider Stefan die geweldige routes in elkaar geschroefd hebben. Dankzij het prachtige weer want dat kon nauwelijks beter. Dankzij een ploeg leuke mensen. Natuurlijk, met tweeëndertig man (vrouw) spreek je de een uitgebreider dan de ander. En sommigen spreek je nauwelijks. Dat kan haast niet anders. Voonamen onthouden, ook een dingetje. Gelukkig heb ik wat later in de week J-P en Christa ontmoet en een beetje leren kennen. Dat klikte prima. En ook Anton, kamergenoot en reisgezel op de meeste dagen. Helemaal goed!

En nu? Geen snipperdagen meer. Oppelepop. Waarschijnlijk wordt Hemelvaart pas mijn volgende vakantie. Soort van. Mei 2019. Dat is pas over acht maanden. Kolere.

Dat is mijn laatste blog. Over motorvakanties. Volgend jaar verder. Ik hoop dat je mijn schrijfsels leuk hebt gevonden.